Oh my God, I can’t believe it. I’ve never been this far away from home! – Kaiser Chiefs
Een toepasselijker lied dan dat is volgens mij volledig uitgesloten. Maar liefst 6 431km ben ik van mijn moederlijk huis verwijderd. Aan mijn voeten ligt sinds kort de andere kant van de wereld. En dat blijkt niet enkel uit de enorme afstand, maar ook uit de gevolgen van de huge jetlag, die ik af en toe voel opkomen, de ontdekking dat Engels zich onterecht een wereldtaal noemt (‘this is your captain speaking, thank you for choosing S7 airlines’ klonk meer als ‘zjing tsjang wongka pangwauw joksoj chop choi bami panggang’ Chinees!) en de hoge modegevoeligheid van de lokale bevolking.
Vandaag, 8 september, kregen we namelijk een rondleiding door Irkutsk van Irina en Sasja, waarvan de eerste naar Antwerpen trekt en waarvan de tweede een echt figuur was. Ze had zwart-wit gestreepte handwarmers aan, hoewel de thermometer een dikke 28 graden aanduidde, een lichtblauwe jas rond haar middel geknoopt en sandalen met (oh no she didn’t) WITTE SOKKEN! Toen drong het tot me door: ik zit in Rusland!
Deze figuur, die ik verder gewoon Mrs. S. zal noemen, deed aan live action performance, een hobby die je beter zal begrijpen als je de film ‘Role Models’ hebt gezien.
Desalniettemin wist ze veel te vertellen over de gebouwen, kerken en de tradities van Irkutsk. Zo hangen pasgetrouwde koppels een hangslot aan de ballustrade op de oever van de Angara (En dan zijn wij zo trots op de Schelde– Magali Deboeure) als symbool voor hun onbreekbare liefde voor elkaar. Schattig…
Net zo schattig als het afscheid op Zaventem. Het afscheid was, zoals ik voorspeld had, vrij tot zeer emotioneel. Vijf maanden weg van huis, is namelijk niet niks. Voor het opstijgen van onze tweede vlucht, kwam een Russin met rooddoorlopen ogen het vliegtuig binnen. Ik moest op dat moment denken aan mezelf, hoe ik met tranen in mijn ogen in de airbus van SN Brussels mijn plaats zocht. Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat ik, als labiele emo die afscheid neemt van haar mama, papa, kleine broer, grote broer (een snelle ‘joe’ voor hij zich onder de douche begaf), de NB’s (het sleutelwoord is: snelkoker), KSJ, schoolmaatjes, familie en jammer genoeg ook van haar ‘rosse voenk’, een traantje wegpink, terwijl ik voorbij de douane wandel. Nog steeds hebben mijn traanklieren soms een teveel aan oogvocht. De gedachte alleen al dat ik hier vijf maanden zonder al die mensen moet doorbrengen, brengt de emo in mij naar boven en als op de achtergrond de tonen van I Gave You All van Mumford & Sons weerklinken, lukt het me al zeker niet om die te verdringen. Maar zoals mijn held Alain, herpak ik mezelf wel. We’re going to show the world that something good can work, and you know that it will. – Two Door Cinema Club
En wat is hier? Een klein kamertje met dubbele ramen (héél letterlijk te nemen), twee bedden met de mooiste lakens en dekens evaah en één kapotte stoel in een (communistische) betonnen blok met kartonnen muren. En over de omgeving durf ik niet eens te beginnen, laat staan het sanitair…echt geen commentaar.
De vrouwen die de studenten ontvangen, zijn wel vriendelijk. De ene heet ook nog eens любовь (liefde – Google Translate) Ze zijn helemaal het tegenovergestelde van de облюдок in het Russisch consulaat. Voor geen duizend roebel wil ik die vent nog eens ontmoeten.
Over roebels gesproken, het telkens omrekenen van roebel naar euro is voor een grote fan van wiskunde zoals ik absolùùt geen probleem *kuch*… Nu weet ik hoe de oudere generaties ziech voelden bij de invoering van de euro. Maar volgens mijn deskundige berekeningen kost een brood hier 50 cent en een tram/bus/маршроетка-rit slechts 30 cent! Enkel extra bagage is duur. 5100 roebel voor tien kilo, wat dus wil zeggen, als ik me niet vergis, ongeveer 140 euro, 14 euro per kilo! Afzetters! Maar niet enkel in Rusland, neen, zelfs SN Brussels doet daaraan mee. Twee keer wandelden de stewardessen zomaar voorbij onze rij zonder een drankje aan te bieden, terwijl de rest er wel een kreeg. Toen kwam niet Elke de emo maar Elke de ontevreden klant naar boven. En dat resulteerde ook niet in een tranenstroom, maar in een lekker appelsapje J.
Ondertussen is het 9 september en ben ik de eerste nacht zonder gebroken benen doorgekomen. Maar het gevoel waarvoor mijn vader me al had gewaarschuwd, heb ik eindelijk ontdekt. Ik ben van half een tot zeker vier uur wakker geweest. En dan bedoel ik niet gewoon wakker, maar klaarwakker! Mijn ogen werden maar niet moe, terwijl ik op dit moment wel een hele tijd zou kunnen slapen. Echt kut! Nu is het 5.55u in België, maar al 12.55u in Irkutsk. Meer nog, de thermometer staat al op 23 graden, pfff. Siberië koud?! Mijn gat! Dat hebben de inboorlingen blijkbaar ook gedacht wanneer ze deze ochtend voor hun kleerkast stonden. Mini'er dan minirokjes, hoger dan hoge hakken en dieper dan diepe decolleté's. Ik werd dan weer door de fotograaf berispt dat mijn trui niet goed over mijn schouders was gedrapeerd en dat ik de houding waarin hij mijn hoofd had gezet niet kon volhouden. Algoed had hij daar een oplossing voor: het geweldige Photoshop! Zo werden mijn (steeds grotere) wallen weggewerkt, mijn haar voor een stuk weggeveegd en de schaduw van mijn sleutelbeen in dezelfde teint gezet als de rest van mijn lichaam. Mijn sproetjes mocht ik houden, die vond hij waarschijnlijk nog schattig...en terecht!
Het tranendal zal je weldra verlaten. Het zal plaatsmaken voor een intense beleving van andere culturen. Ik geniet mee, maar dan wel op andere muziek en als hoofdpersonage uit de film gone with the wind.
BeantwoordenVerwijderenJe teergeliefde steeds aan je denkende mama