Achtergrondgeluid: een schraal hardrocklied op de Russische radio en de Fransman die aan het bellen is met een vriend.

Het was de bedoeling om enkele dagen niet voor mijn computerscherm te zitten en jullie mijn ‘spannende’ avonturen te vertellen, maar in Rusland is het altijd spannend. Jullie zullen eraan moeten geloven, maar als het een troost mag zijn, ik ook. Al twee nachten op rij, heb ik geen oog dichtgedaan en niet door mijn jetlag, want de hele week sliep ik als een roosje. Misschien was ik stiekem toch een beetje bang dat de jongen met de handtong zou komen om me aan te raken. Of misschien dat de ruiten zouden openzwaaien en dat het plots zou sneeuwen en heel mijn computer wit zou worden…Ik weet het niet. Deze middag heb ik in ieder geval eventjes geslapen, een ‘powernapke’, zoals dat heet.

Vanavond was zoals alle avonden. Saai, maar nu hadden we huiswerk. Stom huiswerk. Tot plots Kostja, een jongetje dat in het andere deel van de gang woont, op onze deur klopte. Ik moet nog vertellen dat Kostja, zoals alle andere kleine jongetjes in Rusland, een nektapijt heeft en dat hij zich de koning ter wereld waant. De tweede avond hier wilde hij onze kamer zien. Geen probleem. Hij had een soort blokje bij zich waarmee hij de kamer ‘scande’. Een beetje vreemd, zeker omdat hij volledig in legeroutfit gekleed was. (A seven nation army couldn’t hold me back – White Stripes) Toen hij wegging, vertelde hij dat onze kamer ‘clean’ was tegen zijn blokje, dat blijkbaar ook een wktk was. Enkele dagen later kwam hij binnen in onze keuken. Er zaten buiten wij enkele kotgenoten gezellig te keuvelen. Opnieuw onderzocht hij de keuken. Beka vroeg hem of hij al наркотик had gevonden. (Druuuugs, overal druuuugs – Willy’s en Marjetten) Hij druipte als een verslagen hond af…zonder drugs. Vanavond nodigde hij ons uit voor een motoshow. Hij heeft een klein driewielertje (van Spiderman: with great power, comes great responsibility) waarmee hij de hele namiddag had zitten rondcrossen door de gang. Zijn moeder kon daar in ieder geval niet om lachen… Maar goed, terug naar de show. We kregen een kaartje, ons zogezegde ticket, en mochten plaatsnemen. In de kamer tussen de twee gangdelen (waar enkel een beschimmelde koelkast staat die echt héél hard stinkt) had hij ongeveer tien centimeter boven de grond een lint gespannen. Hij stelde zich voor en legde uit wat hij ging doen. Springen over het lint, salto’s, vette shizzle, kortom een showke van de firma. Net zoals de echte artiesten trok hij zich even terug in de keuken om zich klaar te maken om daarna terug te komen met scheenlappen en een kickboxhelm, peace! Hij begon…spannend! Enkele rare bewegingen met zijn мотоциклет en radslagen later, sprong hij over het lint. Nu, springen is veel gezegd. Hij gooide zijn nobel ros over het lint en sprong erachter. Applaus! Het volgende deel was een parcours zonder parcours waar hij salto’s zou maken…En inderdaad. Hij legde een kussen op een (ranzig) tapijt, ademde diep in en uit, aarzelde een tijdje, en deed uiteindelijk een salto! Mijn hart stond vijf seconden stil. Als hij twee centimeter lager had gesprongen, kon hij afgevoerd worden en zou hij nooit meer salto’s hebben kunnen maken. (Have you heard the news that you’re dead – My Chemical Romance) Misschien was dat wel beter geweest, want hij deed het opnieuw! Wij bleven maar zeggen dat het genoeg was en dat hij voorzichtig moest zijn (en ja, het waren wel degelijk de juiste Russische constructies), maar hij was (nu al) nogal rebels. Hij nam het kussen namelijk weg, ademde in en uit en deed het zonder kussen!!! Aaargh! Een enorme luide klap op de grond vulde de hele gang toen hij neerkwam. Een koude rilling kroop over mijn rug. Godzijdank eindigde daar de motoshow, die was uitgedraaid tot een debiel-kindshow. Fjoew.

Tussen de twee delen van de show, kregen we de kans om foto’s te trekken van de moto en ons erbij, maar dat koste 10 roebel. Ik tekende vlug een bloemetje en schreef eronder ’10 roebel’ en gaf het hem. Hij moest wel lachen, maar vroeg echt geld. Euhm…wat dacht je van niet? We boden hem een koekje aan, maar hij wou niet. Uiteindelijk mochten we toch een foto nemen, безплатно. Na de show wilden we rechtstaan, mar plots vroeg hij nog eens honderd roebel voor het ticket. Wat?! We zeiden dat we geen geld hadden (een beetje ongeloofwaardig, maar in ieder geval vriendelijker dan dat we niet wilden betalen voor zoiets). We gaven hem een koekje, maar nog steeds wilde hij niet. Ja, jammer dan. Dan heb je niets. Hij trok nog zo’n zielig gezicht, echt teleurgesteld dat we geen geld gaven. Echt wel zielig. Hij zei daarna nog iets van dat hij de politie ging bellen. Ik lachte verbaasd: милиция?! En dacht: ‘probeer maar’. In ieder geval; onze deur blijft ’s nachts nog steeds op slot.

 Spiderman - Great power