Achtergrondgeluid: de radio.

Jullie zullen wel denken, hé het is maandag geweest. Misschien heeft Elke al les gehad en zegt ze wel hoe het is geweest. Wel, ik wou dat ik het kon…Ik had mijn wekker onmenselijk vroeg gezet, omdat we niet echt wisten hoe de spits in Irkutsk verloopt en we al om acht uur les hadden. Na tien minuten voor een gesloten deur te staan, vroeg ik een meisje, dat Italiaans studeerde, of we wel goed zaten. ‘Yes, yes, it’s room A33’, zei ze vol overtuiging, maar overtuigde ons niet. De valven werden uitgebreid gecontroleerd en bleek dat die les pas midden oktober begint. Voor niks zo vroeg uit ons bed gekropen! Dan maar wachten tot de volgende les. De twee andere Belgen zeiden ons echter dat die les enkel voor Chinezen bedoeld was. Weer wilden we het niet geloven, we wilden niet voor niets om zes uur opgestaan zijn. Maar de leerkracht beaamde het jammer genoeg ‘это только для китайцев’. We waren écht voor niets zo vroeg opgestaan! En ons wééral eens dood verveeld. (To the boredom, dying slowly – Absynthe Minded)

Gelukkig had ik die namiddag afgesproken met ‘ons mama’ en ‘dieje van ons’. Op Skype, welteverstaan. Vorige vrijdag was de eerste online date. Hilarisch, dat wel, en  wat een zalige uitvinding. Zoals David, de Australiër, die altijd vindt dat ik hem aankijk alsof hij een beetje vreemd is, wat ik inderdaad ook doe, omdat hij ook vreemd ìs, al zei: ‘I leeeuuuve Skype!’ Tijdens dat eerste gesprek zijn mijn traanklieren gestorven (R.I.P. Motherf*ckers!) met als gevolg dat ik er nu geen meer heb. Mijn emofase heb ik afgesloten…voor nu. ‘Ons mama’ klonk volledig anders dan ik ze gewoon ben, maar zij wijtte het aan het vroege uur. Naast ons, in de zetel van de lobby van nog steeds hetzelfde hotel, kwam een Russische familie zitten, zoals je kan lezen in mijn titel van vorige keer. Zij keken ons aan alsof we spionnen waren van de marsmannetjes, die tegen een scherm praatten en geheime informatie doorspeelden aan de marsmannetjesregering. Whatevaah! Het enige wat ik daarop te zeggen heb is: ‘I love Skype.’

’s Avonds speelden we in onze minikeuken een spelletje UNO, dat Beka, de Kirgiziër, enorm leuk scheen te vinden en altijd voor zijn beurt wilde spelen…en dat stiekem ook deed. Kasja, daarentegen, had er niet zoveel zin in en vertelde over haar shoppingnamiddag in ‘Shanghai market’. Ze heeft een trauma opgelopen van een jongetje met een afwijking aan zijn mond, waardoor zijn tong even groot was als een hand. (haar imitatie was een beetje lachwekkender dan bedoeld) Blijkbaar wilde hij haar heel de tijd aanraken met zijn ‘derde hand’, maar Kasja maakte zich snel uit de voeten. Het is te zeggen, snel geraak je daar niet weg. Om een маршрутка te pakken te krijgen, moet je ofwel meer als een halfuur wachten, ofwel een weg banen door de mensenmassa met behulp van je goeie oude ellebogen. Zij verkoos optie twee. Beka en Iris, het Taiwaneesje, waren verbaasd dat ze er alleen naartoe is durven gaan. En ze zeiden dat ze veel geluk heeft gehad. Beka zette zijn mening kracht bij, door zijn ervaring met de ‘Shanghai market’ met ons te delen. Op een dag, toen hij daar rondwandelde, was hij ooggetuige van een gewelddadige overval. Een klein meisje naderde een vrouw, nam een scheermesje uit haar zak en sneed de mond en tong van de vrouw helemaal open en stal daarna haar portefeuille. Het zijn blijkbaar meestal meisjes die je bestelen. Hij zei ook dat je tevergeefs om hulp roept, terwijl je hulpeloos op de grond uit je mond ligt te bloeden. De politie die een oogje in het zeil houdt, is immers van corruptie doordrongen en werkt met de Chinezen samen. ‘Never go there alone,’ waarschuwde hij, ‘they can kill you, I’m not joking.’ (If you were there, beware – Arctic Monkeys) UNO voelde nog nooit zo ongemakkelijk, zeker omdat de elektriciteit plots uitviel. Maar de jongen met de handtong kwam gelukkig niet binnen om ons aan te raken.

If you were there beware - Artic Monkeys