Terwijl ik het derde deel van mijn superspannende blog schrijf, staat de televisie op. Al een paar keer hebben we proberen kijken naar de Russische televisieprogramma’s, maar na 5 minuten gaven we er de brui aan. Niet zozeer de taal was een probleem, hoewel we er slechts weinig tot niets van verstaan, maar vooral het concept van de shows steekt wat tegen! Drie koppels die moeten zingen, al kunnen ze er niets van, en dan worden beoordeeld op hun zangtalent (dat ze dénken te hebben), entertaintalent (dat ze ook denken te hebben) en de kracht van hun liefde voor elkaar. Wie wil er nu in godsnaam als koppel zingen voor de nationale televisie (héél Rusland) om hun liefde voor elkaar te bewijzen? Op het ogenblik is er iets soortgelijks op de buis. Een koppel wil trouwen en wordt verhoord door de presentatrice en daarbij ook hun familie en vrienden. In ieder geval, zo lijkt het, want hier vormt de taal toch een vrij tot zeer hoge barrière. Het rad van fortuin is gelukkig niet geheel onbekend, maar de regisseur had blijkbaar nood aan veel eten op het rad (waarvan we echt niet weten wat de bedoeling is) en aan een klein, schattig en blond meisje dat met de presentator moet praten, terwijl ze haar voorhoofd tegen dat van de presentator drukt…pedo1! Zowel het meisje als een kandidaat moesten zingen en weeral enorm vals. Ik denk dat als ik hier begin mee te zingen met een liedje ‘Pokerface’ bijvoorbeeld, ik eindelijk niet vreemd bekeken zal worden. Wiehaah, eindelijk erkenning voor mijn zangtalent (dat ik wéét dat ik heb)
Gelukkig hebben we vandaag een klein winkeltje gevonden dat DVD’s aan 3 euro verkoopt (sowieso illegaal). Nu voel ik met toch een beetje thuis. (Watch things on VCRs, with me – The XX) We kozen voor Книга Илая (The book of Eli). Drie euro voor zo'n nieuwe titel? Cheeeck. In de supermarkt, drie haltes verderop hebben ze zelfs Помни мне (Remember me). Dubbelcheeeck. En allemaal Engels gesproken met Russiche ondertitels. Zo hebben we toch nog een beetje het verhaal door, want aan de achterflap geraken we ook niet echt uit.
Tijdens een dood moment, en pakt dat alle dagen dode momenten zijn, heb ik het verhaal gelezen van een slachtoffer van kindermisbruik in de Kerk in Humo. Weer een priesterpedo2, shocking! In de namiddag kwamen we Kwinten weer tegen in de bibliotheek, waar we waren om het gratis internet te checken (het is er!) en blijkbaar had Mr. A. (zie vroeger) al een paar keer gebeld en enkele berichtjes gestuurd…pedo3! Hij schreef dat zijn vriend een camping runde bij het Bajkalmeer en dat we moesten laten weten wanneer we wilden komen. Ik denk wel dat we dat gaan doen, maar dan met een hele groep. Laat alle Chinezen maar meegaan, hebben we tenminste mensen bij die karate/kung-fu/judo/tai-chi/jiu jitsu/wushu(!) kunnen. Dan voel ik me meer op mijn gemak. (Everybody was kung-fu-fighting, hoo, houcha - )
Later op de avond hebben we ontdekt dat de rivier op vijf minuutjes wandelen ligt. Er loopt een mooie ‘boulevard’ naar, die enkel toegankelijk is voor voetgangers. Wat een prachtig uitzicht! En Magali had gelijk: de Schelde is er niets tegen. Op onze terugweg stapte een man uit een auto, hij moest ergens zijn. Maar voor hij zich naar zijn bestemming begaf, vroeg hij iets onverstaanbaars aan ons…met zijn gulp wagenwijd open! Ik heb maar snel geantwoord: ‘We don’t understand’. En weg waren wij. Pedo4!
(Mooi, het leven is mooi. Zolang er zon muziek en kinderen zijn – Will Tura)
Koken blijkt ook niet echt vanzelfsprekend. We wilden eerst preisoep maken, met een receptje uit het gele kookboek. ‘Prei hebben ze niet…dan maar tomaten’, dacht mijn roommate. Is het toch even balen wanneer je ontdekt dat er helemaal geen mixer is en dat je de soep moet doordoen met een ‘patattenstoemper’, want een degelijke zeef heeft de gemiddelde Rus volgens mij nog nooit gezien. Het omeletje ging al beter, wetende dat je best maar één vuur gebruikt, om de zekering te sparen, en dat dat vuur ongeveer een kwartier nodig heeft voor het een temperatuur bereikt die het woord ‘warm’ waardig is. Daardoor eindigt ons avondmaal vaak pas om acht, soms zelfs om negen. Magali en ik zijn alletwee echte keukenprinsessen, waardoor verdere blunders ongetwijfeld niet lang zullen uitblijven. De Poolse Kasja, daarentegen, voelt zich thuis in het keukentje. Ze begint spontaan op te ruimen en te kuisen. David, de Australiër, merkte dat op en zei: ‘Can I take you home?’ Waarop ik dacht, ik had het bijna luidop gezegd, doch op het laatste moment mijn tong ingeslikt: ‘Vind je het zo vreemd dat zij kuist? Ze komt uit Polen!’ (Bigmouth strikes again – The Smiths) Maar dat kon ik niet maken. Zo goed ken ik iedereen nog niet. En ik heb trouwens de volgende dag spontaan, ja spontààn, de kast opgeruimd. Er lag overal sojasaus en daarin plakten korreltjes rijst en andere soorten droge voeding die ik nog nooit gezien had. We hebben ook al ontdekt dat verse groenten hier, niet zo vers zijn en dat sommige na 1 dag al volledig rot zijn…mmm lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten