Achtergrondgeluid: niets speciaals

Vandaag is het voor mij en voor de ‘rossen hottie’ in mijn vaderlandje, het kleine België, een belangrijke dag. Net zoals voor onze lerares Russisch. Zij verjaart namelijk en dat moest gevierd worden. Twee van de Chinezen kwamen weer eens veel te laat in de les, maar ze hadden een reusachtige (echt reusachtig) taart bij. Zonder een woord te zeggen, zetten ze die op de bureau van de leerkracht en gingen zitten. Ze vroeg wat dat moest voorstellen. Een van de twee antwoordde stamelend: с днем рожденя, gelukkige verjaardag. Hoe ze dat weten is me nog steeds een raadsel. Ik dacht eerst dat het weer een van de vreemde Chinese gewoontes was om af en toe een taat mee te nemen, altijd leuk. De jongens gingen om bordjes, een mes en thee, om het echt helemaal compleet te maken. Ondertussen gaf er nog iemand een cadeautje: een paar supermooie oorbellen. De leerkracht voelde zich toch wat ongemakkelijk, want ze zei dat het niet de gewoonte was zo’n dure kado’s te kopen, dat een bloemetje volstaat. In België is het zelfs niet de gewoonte om iets te geven aan je leerkracht! Nu ja, het was lekker, gezellig (ze hadden zelfs kaarsjes meegebracht) en zo waren we snel een halfuur en een té volle maag (het was namelijk een 4-laagse, crème-au-beurre, chocoladecake, met een enorm stuk chocolade (ik begin ook steeds meer en meer te verlangen naar een goed stuk Belgische chocolade (en een goed stuk Belgisch vlees J) ) ) verder.

В конце концов: het is al een goede ‘verjaardag’ geweest: de zon schijnt, het is 18°C, ik heb taart gegeten, thee gedronken en al geskyped. What do you want more? (Boerinnekeschoco die nog onderweg is…) En meezingen met mijn favo-liedje van het moment: Zorbing van Stornoway!

The Drums - Forever and Ever Amen

Achtergrondgeluid: geprint van rekeningen, geperforator en geniet.

De voorbije week шел дождь. Een typisch Belgisch weertje om het zo te zeggen, maar heimwee krijg ik er allerminst van. Vandaag (25/9) vielen ook de eerste sneeuwvlokjes, maar het leven hier in Rusland gaat nog steeds gewoon zijn gangetje. In de bus heb je de schrik van je leven, in de cafetaria denk je dat je kip eet maar blijkt dat het vis is, tijdens de les versta je alles tot de leerkracht je een vraag stelt, tijdens je wekelijks wasmoment spoel je je beha’s of onderbroeken uit en komt er uiteraard net dan iemand binnen en in de keuken probeer je niets te laten aanbranden. Dat laatste is tot me hiertoe vrij tot zeer goed gelukt. Ratatouille, brocolli, aardappel-wortelpuree en zelfs pannenkoeken en gebakken bokes (met mijn vrouwelijke intuïtie als weegschaal) sierden tot zover het menu. We laten onze melk zelfs niet meer overkoken. Als we terugkomen, schrijf ik me in voor de beste hobbykok van Vlaanderen, you be warned!

Normaalgezien zouden we met enkele mensen van de общежитие een weekendje naar het Bajkalmeer gaan, maar wegens verbouwingen in ons verblijf ging die trip niet door. In plaats daarvan hebben we het museum voor schone kunsten in Irkutsk bezocht. Het was een verzoek van Iris, maar we waren het al langer van plan. Jammer genoeg was de schone kunst ver te zoeken. Het moeten niet altijd Van Gogh’s of Picasso’s zijn, maar de collectie deed een beetje zielig aan. Mooie portretten, nog eens mooie portretten en nog eens mooie portretten,…oh ja, af en toe een mooi landschap. De afdeling Europese kunst was gesloten, maar in de afdeling Franse kunst/Franse school hing er toch één werk van Monet, en één van een bekende Russische schilder, Repin. Dan vond ik de zaal waarin de iconen tentoongesteld worden nog het boeiendst. De benedenverdieping is volledig gewijd aan Oosterse kunst. Ikzelf ben er niet zo’n fan van, maar onze privégids Iris vertelde vele interessante weetjes over de symbolen en personen die afgebeeld waren en over het huisdier van een god, dat even snel kan lopen als een draak en uit delen van vier dieren bestaat. Spannend! Geen hoogstaande cultuurtrip dus, maar toch een must voor toeristen als wij.

Ondertussen ben ik  ook te weten gekomen hoe Russische mannen aan vrouwen geraken. Ofwel vragen ze je op de man af of je zou willen trouwen met een buitenlander, ofwel vraag je gsm-nummers om eens af te spreken. Een date bestaat blijkbaar uit ‘wandelen’ (!!!) door de stad. Het is Kasja al een paar keer overkomen dat Russische mannen van het type: oud, bierbuik, onverzorgde of geen tanden, haar vroegen of ze met buitenlanders zou willen trouwen. Eén van die pervs heeft haar zelfs kousen cadeau gedaan. Hoe romantisch! Ik vraag me af of dat ook een versiertruc is van de Russen. Hier, kousen, wil je het nu aan met mij? Blijkbaar is de ‘deadline’ om te trouwen hier 25-26 jaar en het toeval wil dat Kasja 25 jaar is. Ze zal er nog aan moeten geloven. De jeugd doet het gelukkig ietwat kalmer aan. Een jongen van ongeveer twintig jaar sprak me aan in een winkel en vroeg of ik Russisch kon (we waren namelijk met Iris onderweg en spraken Engels). Ik antwoordde vriendelijk en hij begon verder te vragen aan Iris, aan Magali en aan mij hoe we heten en of we onze gsm-nummers wilden geven. Hij zou ons opbellen en dan konden we afspreken om eens door de stad te ‘wandelen’. Iris kan nog niet zo goed Russisch en Magali wist niet wat zeggen, dus moest ik de situatie redden.

‘We hebben nog geen Russische sim-kaart, sorry.’ (Hoewel we er wel een hadden, gnegne, lekker rebels)

‘Ik zal er een voor jullie gaan halen.’

‘Nee, hoeft niet.’

‘Maar ik wil het wel, dan kunnen jullie je nummer geven.’

‘Nee, moet niet. Heb je geen Facebook?’

‘Facebook? Ik studeer hier al vier jaar en heb zo Russisch leren spreken.’

‘Euh –verward gezicht-…geen facebook? Ik kan je mijn e-mail geven,’

‘Nee, geen e-mail. Dat is zo onpersoonlijk en dan kan je niet goed afspreken. Ik zal een sim-kaart kopen voor jullie.’

‘Nee, geef anders jouw nummer, misschien is dat gemakkelijker.’

‘Oh ja, is ook goed.’

Met als gevolg dat er nu een gsm-nummer in mijn agenda staat, die ik niet van plan ben om te bellen! Ik heb beloofd mijn handen thuis te houden, behalve als ik een knappe Duitser zou tegenkomen. En hij kwam uit Iran. Better luck next time. (There will be no next time – The Kids) Vandaag stonden er in het hotel waar ik Skype wel twee Duitsers aan de receptie, die met hun moto (!) een rondreis maakten. Maar knap waren ze absoluut niet! De handjes blijven nog even mooi in mijn jas- of broekzakken (ja, het is koud!).

Om onze tijd nuttig te besteden, zouden we vandaag naar een winkel gaan waar ze volgens Kasja Russische souvenirs verkopen. Toen we er aankwamen, bleek het echter een Russisch restaurant te zijn! Ach ja, dan gingen we maar verder. In het centrum hebben we een boekenwinkel ontdekt, met goedkope boeken. Harry Potter, In de ban van de Ring, enz. hadden ze er allemaal…in het Russisch! Ik ben nu al aan het nadenken over wat ik meeneem naar België en wat ik hier laat. Ik denk dat ik ofwel al mijn kleren aantrek of gewoon doorverkoop aan de studenten hier. Zo kan ik mijn koffer tenminste volladen met шапки, wodka, matroesjka’s, films en boeken. Want we hebben eindelijk een winkeltje gevonden dat matroesjka’s verkoopt! Maar de prijs valt toch nog wat tegen. Valt dat tegen zeg! De films daarentegen zijn spotgoedkoop. Je betaalt hier slechts drie euro voor een gloednieuwe film (en ik kan het weten)! Je loopt wel het risico een film te kopen die volledig in het Russisch is en waar de Engelse ondertitels verdwenen blijken te zijn, hoewel de omslag het tegenovergestelde zegt. Hier in Rusland nemen ze het namelijk niet zo nauw met auteursrechten enzuu. Gezondheid boeit hen blijkbaar ook voor geen meter, want een pakje sigaretten, Pall Mall bijvoorbeeld, kost ongeveer 40 roebel en wie de wisselkoersen bijhoudt, weet dat dat slechts 1 euro is! Luxemburg goedkoop? Think again my friend. De dronkenschap is de laatste jaren enorm gedaald, maar elke dag groeit het aantal rokers en kettingrokers. Clément vertelde me dat tijdens een bezoek aan een échte Russische baboesjka (86 jaar en werkt nog elke dag in de moestuin), hij overal langs de weg en in de natuur cannabis zag( J’ai une petite problème dans ma plantation - Kana). Overal! Massa’s! Maar blijkbaar zijn de Russen niet op de hoogte van de waarde van die plantjes, want ze laten ze mooi staan. Een centje bijverdienen doet men hier door in de voetgangerstunnels te zingen, kleren te verkopen of met een paar man gewoon in de tunnels te staan met kettingzagen. Creepy…

There will be no next time - The Kids

Achtergrondgeluid: taktaktak hakgeklak

Enkele dagen geleden gaf het onbeveiligde netwerk ‘airportthru’ me de kans om langer dan vijf minuten op internet te surfen. Ik zou een gat in de lucht gesprongen zijn, maar onze enige stoel behoort niet tot de stoelsubcultuur ‘stable’.  Hij behoort eerder tot de ‘kranken’. Ik had eindelijk de tijd om alle reacties op mijn blijkbaar leuke blog te lezen. Dankuwel iedereen, dat  pakt me! Ondertussen probeer ik het niveau hoog te houden, hoewel dat ik vermoed dat ik me zal moeten inhouden bij het volgende:

De twee Russische meisjes zijn ondertussen aangekomen en als ik de blonde van de twee, ‘Irina’, nog eens tegekom krijgt zij van mij zowel de ‘fuck you van de week’ als de ‘djoef van de week’. Wat een stuk pretentie, jammer dat zij niets heeft laten liggen in Rusland. (Benidorm Bastards) Het schijnt, heb ik vernomen uit goede bron, die niet persé anoniem hoeft te blijven, maar die ik toch anoniem laat, dat Irina niet echt tevreden van onze kamer. Dzjoooong (geluid van een gong), excuse me? (Excuse me? – Soulwax) Volgens mijn bescheiden mening is het kot, waarin deze twee meisjes slapen, een van de mooiste en best verzorgde koten in Antwerpen. Een eigen badkamer (zonder schimmel), een eigen keuken (mét toaster, mét radio, mét microgolf, mét oven, mét 4 wérkende vuren, mét eten, enz.) een wasmàchine ipv een wasbàk, internet, een printer, 2 met bloemetjesstof overtrokken volledige stoelen,  op vijf minuten van de school en slechts op de derde verdieping! (Is it good enough for what you’re paying? – Soulwax) Ik hoef jullie niet te vertellen hoe mijn kamer er uit ziet (check FB), maar de zeven verschillen zijn snel gevonden! Toen mijn goede bron haar Antwerpen liet zien, bleef ze maar zeuren over het feit dat haar GSM geen ontvangst had en dat ze niet op Skype kon. (This is the excuse that you’re making, you’re making? – Soulwax) Ze weet nog niet dat er zowel in onze school als in de meeste café’s internet is en dat ze niet eerst een halfuur met een ‘bus’ naar één of ander hotel moet gaan om toch maar te kunnen skypen. Ze vroeg zich ook af waarom we geen kot hadden kunnen huren bij de kathedraal of bij het Steen! Hallo?! (Halloo Kevin, hallo. Zijt gij nog kwaad? – Hormonia) En ja, ik ben nu kwaad. En nee, dat heeft niets met mijn hormonen te maken. Het is niet omdat wij uit West-Europa komen, dat wij zo rijk zijn! Van mij mag ze ergens anders een kot zoeken, zolang ze het zelf betaalt. Ik wens haar veel succes!

Over de andere Russin, Olga, geen bijzonderheden opgevangen.

p.s. voor alle geïnteresseerden en alle pedo’s die toevallig ook mijn blog lezen; mijn Russsische nummer is: +7  983 440 5870.

Hormonia - Kevin

Achtergrondgeluid: het wegzetten van theekopjes en geschater van de receptionistes.

Liefste dagboek,

Gisterenavond was er een feestje in onze keuken. Er waren wel meer dan dertig mensen samengekomen op de 10m²  die onze keuken groot is. Trek daar dan de helft van af, omdat de kasten, het fornuis, de tafel en het afwasbekken daarbij inbegrepen zijn. Om het kort te zeggen, het was een gedrom. De gang stroomde al snel vol en zelfs de tussenkamer was bezet met mensen. Iedereen moest een snackje en een drankje meenemen. Op de tafel lag dus een berg voedsel: chips met krabsmaak, gerookte vis, koekjes, die hier allemaal proeven alsof ze al een jaar in de kast staan, appels, chocolade en veel meer. Er was ook een soort lichtbruine klomp ‘substantie’, waarvan ik de naam niet weet en niet wil weten. Volgens een geheim te houden bron lijkt het op karton. Ik kan daarop enkel zeggen: het smaakt ook naar karton.

Wij hadden bier gekocht.(‘cause there ain’t no party, like an alcoholic party – Dj Kicken) Stella, om toch zeker te zijn dat we iets deftigs in handen hadden en een 5-pack Baltika met gratis glas erbij. Ik was blij dat ik nog Stella had, want Baltika is werkelijk niet lekker. Water met zeepsmaak. Jammer dat er nu nog vier flesjes van een halve liter in onze koelkast liggen. In de winkel begonnen ze namelijk pas vanaf 0,5 liter en zo verder omhoog. Het enige vatje dat ze hadden, was Heineken en was veel duurder dan bij ons…niet echt een optie. Verder was er veel fruitsap, ananassap, muntdrank en wodka. Ik dacht even dat ik een ‘Tarske’ ging doen, zo straf! Ook al niet lekker. Wakker wordt je er wel van, jakkebak!

In ieder geval was het wel gezellig. Ik heb Russische meisjes leren kennen, die ons eens door Irkutsk willen loodsen en de leuke plekjes willen laten zien. Tania, Maria en Elena. Ik heb hun gsm-nummer al! Ze verbaasden zich erover dat ik op hun vragen antwoordde in het Russisch. Ze zeiden dat ze meestal Engels moesten spreken met buitenlanders, omdat die hen anders niet verstonden. Uiteraard begreep ik ook niet alles, maar dan legden ze het uit in het Engels. Eén jongen, Ilja, verstond ik heel slecht. Neem een Fransman, waarvan je denkt dat hij snel praat en vermenigvuldig dat maal tien. Ja, zo snel sprak hij dus. ‘Вы говорите очень быстро для нас', zei ik dan in mijn beste Russisch. Maar dat hielp niet. Het gesprek met twee Chinese meisjes verliep nog moeizamer. Ze konden net hun naam zeggen in het Russisch en vragen waar we vandaan kwamen, maar ze verstonden 'Belgium' niet. Ik liet hen onze landsnaam zien op het bierflesje, maar nog kenden ze ons land niet. Dan maar met de pocketvertaalmachine, die elke Chinees dag en nacht bij zich heeft. En plots weerklonk een gezamelijke 'aaah', met bijpassende knikkende hoofdbeweging. En dan viel het gesprek stil.

De Chinees, Zjoe, had een polaroidcamera bij zich. Zo'n nieuw model, vanuit China uiteraard. Hij stal de show. Iedereen wilde een polaroid, al was het maar om ermee te wapperen.(Shake it, sha-sha-shake it, shake it like a polaroid picture – Outkast) Ik heb er natuurlijk ook één, met Kasja, de Poolse, Tania, Maria, Elena en op de achtergrond Kwinten. Mooi!

Om tien uur moesten alle gasten weg zijn, blijkbaar. De kotmadam kwam uitgeput als wat op de vijde verdieping met een gezicht als een donderwolk. ‘Geroep, geroep, geroep’, dat ik niet verstond. Plots stroomden alle gasten als een wolkbreuk weg. ‘И китайские, вы тоже!’ riep ze verder. Chinezen waren blijkbaar niet welkom. (Nein Mann, ich will noch nicht geh’n, ich will noch ein bisschen tanzen – Laserkraft 3D) Enkel Zjoe, die bij ons op de gang ligt, mocht blijven. Hij kreeg het dreigement naar zijn hoofd geslingerd dat ze eens gingen praten met de international office en dat hij daar niet goed van zou zijn. Die jongen had enkel de kans gegeven om zo iedereen wat beter te leren kennen. Als ze dat al niet aankunnen…De Russische meisjes slapen in de общежитие naast ons. Ze vertelden dat zij geen feestjes mochten houden, eender wat. Maar regels zijn er om gebroken te worden en ze trekken hun gasten, zoals enkel gevangenen doen om te ontsnappen, met een touw of aan elkaar geknoopte lakens naar binnen. En de drank ook…spannend.

Toen iedereen weg was, hebben we de keuken nog wat opgeruimd, een theetje gedronken, wat gebabbeld, ook met Iris, de Taiwanese, die ontsnapt was uit de klauwen van de kotmadam en uiteindelijk gaan slapen и тогда я бстала в шесть часов, потому что у меня было свидание с моим любимым по интернту. Мне понравилась!

Nein Mann - Laserkraft 3D

Achtergrondgeluid: een schraal hardrocklied op de Russische radio en de Fransman die aan het bellen is met een vriend.

Het was de bedoeling om enkele dagen niet voor mijn computerscherm te zitten en jullie mijn ‘spannende’ avonturen te vertellen, maar in Rusland is het altijd spannend. Jullie zullen eraan moeten geloven, maar als het een troost mag zijn, ik ook. Al twee nachten op rij, heb ik geen oog dichtgedaan en niet door mijn jetlag, want de hele week sliep ik als een roosje. Misschien was ik stiekem toch een beetje bang dat de jongen met de handtong zou komen om me aan te raken. Of misschien dat de ruiten zouden openzwaaien en dat het plots zou sneeuwen en heel mijn computer wit zou worden…Ik weet het niet. Deze middag heb ik in ieder geval eventjes geslapen, een ‘powernapke’, zoals dat heet.

Vanavond was zoals alle avonden. Saai, maar nu hadden we huiswerk. Stom huiswerk. Tot plots Kostja, een jongetje dat in het andere deel van de gang woont, op onze deur klopte. Ik moet nog vertellen dat Kostja, zoals alle andere kleine jongetjes in Rusland, een nektapijt heeft en dat hij zich de koning ter wereld waant. De tweede avond hier wilde hij onze kamer zien. Geen probleem. Hij had een soort blokje bij zich waarmee hij de kamer ‘scande’. Een beetje vreemd, zeker omdat hij volledig in legeroutfit gekleed was. (A seven nation army couldn’t hold me back – White Stripes) Toen hij wegging, vertelde hij dat onze kamer ‘clean’ was tegen zijn blokje, dat blijkbaar ook een wktk was. Enkele dagen later kwam hij binnen in onze keuken. Er zaten buiten wij enkele kotgenoten gezellig te keuvelen. Opnieuw onderzocht hij de keuken. Beka vroeg hem of hij al наркотик had gevonden. (Druuuugs, overal druuuugs – Willy’s en Marjetten) Hij druipte als een verslagen hond af…zonder drugs. Vanavond nodigde hij ons uit voor een motoshow. Hij heeft een klein driewielertje (van Spiderman: with great power, comes great responsibility) waarmee hij de hele namiddag had zitten rondcrossen door de gang. Zijn moeder kon daar in ieder geval niet om lachen… Maar goed, terug naar de show. We kregen een kaartje, ons zogezegde ticket, en mochten plaatsnemen. In de kamer tussen de twee gangdelen (waar enkel een beschimmelde koelkast staat die echt héél hard stinkt) had hij ongeveer tien centimeter boven de grond een lint gespannen. Hij stelde zich voor en legde uit wat hij ging doen. Springen over het lint, salto’s, vette shizzle, kortom een showke van de firma. Net zoals de echte artiesten trok hij zich even terug in de keuken om zich klaar te maken om daarna terug te komen met scheenlappen en een kickboxhelm, peace! Hij begon…spannend! Enkele rare bewegingen met zijn мотоциклет en radslagen later, sprong hij over het lint. Nu, springen is veel gezegd. Hij gooide zijn nobel ros over het lint en sprong erachter. Applaus! Het volgende deel was een parcours zonder parcours waar hij salto’s zou maken…En inderdaad. Hij legde een kussen op een (ranzig) tapijt, ademde diep in en uit, aarzelde een tijdje, en deed uiteindelijk een salto! Mijn hart stond vijf seconden stil. Als hij twee centimeter lager had gesprongen, kon hij afgevoerd worden en zou hij nooit meer salto’s hebben kunnen maken. (Have you heard the news that you’re dead – My Chemical Romance) Misschien was dat wel beter geweest, want hij deed het opnieuw! Wij bleven maar zeggen dat het genoeg was en dat hij voorzichtig moest zijn (en ja, het waren wel degelijk de juiste Russische constructies), maar hij was (nu al) nogal rebels. Hij nam het kussen namelijk weg, ademde in en uit en deed het zonder kussen!!! Aaargh! Een enorme luide klap op de grond vulde de hele gang toen hij neerkwam. Een koude rilling kroop over mijn rug. Godzijdank eindigde daar de motoshow, die was uitgedraaid tot een debiel-kindshow. Fjoew.

Tussen de twee delen van de show, kregen we de kans om foto’s te trekken van de moto en ons erbij, maar dat koste 10 roebel. Ik tekende vlug een bloemetje en schreef eronder ’10 roebel’ en gaf het hem. Hij moest wel lachen, maar vroeg echt geld. Euhm…wat dacht je van niet? We boden hem een koekje aan, maar hij wou niet. Uiteindelijk mochten we toch een foto nemen, безплатно. Na de show wilden we rechtstaan, mar plots vroeg hij nog eens honderd roebel voor het ticket. Wat?! We zeiden dat we geen geld hadden (een beetje ongeloofwaardig, maar in ieder geval vriendelijker dan dat we niet wilden betalen voor zoiets). We gaven hem een koekje, maar nog steeds wilde hij niet. Ja, jammer dan. Dan heb je niets. Hij trok nog zo’n zielig gezicht, echt teleurgesteld dat we geen geld gaven. Echt wel zielig. Hij zei daarna nog iets van dat hij de politie ging bellen. Ik lachte verbaasd: милиция?! En dacht: ‘probeer maar’. In ieder geval; onze deur blijft ’s nachts nog steeds op slot.

 Spiderman - Great power

Achtergrondgeluid: Aloe Blacc met I need a dollar, dat mijn liefje me heeft gestuurd via msn.

Van de enige toevalligheid in de andere vallen, het kàn in Irkutsk! Na onze eerste Russische lessen (ze praten echt enorm snel) moesten we een leerboek volledig laten kopiëren, aangezien je ze nergens kan kopen (handig) en de bibliotheek er sowieso geen meer heeft. Op onze weg terug vond in de inkomhal een zéér onverwachte ontmoeting plaats. Een of ander meisje stond in het midden van de gang de hele tijd ‘oh my god’ te roepen in onze richting, freak. Ik keek wat beter en, inderdaad oh my god, daar stond in levende lijve Mira Hoeven! Een oud-medestudente van Lessius, die na het eerste jaar Russisch toch liever leerkracht L.O. en Frans wilde worden. Ze was er met drie vrienden, waarvan er een ook op Lessius heeft gezeten en ook in Irkutsk heeft gestudeerd. Ze maken een rondreis in Rusland. Van St-Petersburg naar Moskou naar Irkutsk en het Bajkalmeer. Wat meer, in St-Petersburg hadden ze een vrouw ontmoet die mr. Ronin kende! Eén van onze docenten Russisch! Как странно! Zoals iemand al had gezegd: ‘it’s an invasion of Belgians here.’ Toch heb ik nog steeds het gevoel dat we in het oog gehouden worden door de Chinese regering. In de Russische les en bij kunstgeschiedenis waren Magali, Kwinten en ik de enige ‘niet-spleetogen’. Toch kan die persoon, waarvan ik de naam al ben vergeten, misschien wel gelijk hebben. Op радио семь (radio 7) speelden ze namelijk, na de eindeloos lange rij liedjes die zo 1900 zijn (I’m a big, big girl, in a big, big world - ) van o.a. Céline Dion, ABBA, Leona Lewis en anderen, en vaak niet eens de originele versie, eindelijk een goed lied: ‘Mad about you’ van Hooverphonic! Belgische muziek op de Moskouwse radio. Wanneer we ’s middags ons brood eten, wensen de presentatoren ons telkens een goede morgen en een легкый завтрак. Wanneer ik deze geheime informatie openbaar maak, zal het in België ook 11u ’s morgens zijn, dus ik wens jullie een goede morgen en een легкый завтрак!!!

Van de ene ellende in de andere vallen, is een alledaagse bezigheid hier. Eerst en vooral wil ik jullie zeggen dat Magali en ik een filmpje plannen te maken over ons verblijf hier in Irkutsk. Het wilt lukken dat zij toevàllig haar videocamera bijheeft en ik toevàllig graag bezig ben met het knippen en plakken van die dingen. In ieder geval zal onze общежитие zorgvuldig in beeld worden gebracht. En dan vooral de schimmelplekken in de douche en de steeds doorlopende wc. Dat is nodig tegen het bevriezen van de leidingen.  De oven krijgt een prominente plaats en staat op nummer 1 in het lijstje van 'onmogelijk proper te krijgen voorwerpen.' Daarbij is het fornuis een stuk van een cake. Vandaag echter, komt er nog iets bij. De siffon van de linkerlavabo in de wasruimte. Ik was rustig mijn onderbroeken aan het wassen (Now hang me up to dry, I'll wring you out, too, too, too many times – Cold War Kids), want vijf maanden met een remspoor rondlopen is niet zo gezellig...Toen ik het 'baddeke' wilde uitgieten (ja, géén wasmachine), liep alles rechtstreeks op de grond. Splaaaash! Heel de wasruimte onder water. Na heel wat gelach en gevloek, werd alles mooi opgekuist met behulp van een handdoek. De siffon blijft dus niet meer op zijn plaats zitten, waardoor al het water niet daarìn, maar op de grond terechtkomt...Lèkker, echt lèkker. Nog een sappig detail: uit de siffon hing een twintig centimeter lange sliert van haar en ranzigheid...lèkker, echt lèkker.

Het assortiment aan Irkutskse gebakjes smaakt daarentegen al wat beter.

 I will always love you - Whitney Houston

Achtergrondgeluid: de radio.

Jullie zullen wel denken, hé het is maandag geweest. Misschien heeft Elke al les gehad en zegt ze wel hoe het is geweest. Wel, ik wou dat ik het kon…Ik had mijn wekker onmenselijk vroeg gezet, omdat we niet echt wisten hoe de spits in Irkutsk verloopt en we al om acht uur les hadden. Na tien minuten voor een gesloten deur te staan, vroeg ik een meisje, dat Italiaans studeerde, of we wel goed zaten. ‘Yes, yes, it’s room A33’, zei ze vol overtuiging, maar overtuigde ons niet. De valven werden uitgebreid gecontroleerd en bleek dat die les pas midden oktober begint. Voor niks zo vroeg uit ons bed gekropen! Dan maar wachten tot de volgende les. De twee andere Belgen zeiden ons echter dat die les enkel voor Chinezen bedoeld was. Weer wilden we het niet geloven, we wilden niet voor niets om zes uur opgestaan zijn. Maar de leerkracht beaamde het jammer genoeg ‘это только для китайцев’. We waren écht voor niets zo vroeg opgestaan! En ons wééral eens dood verveeld. (To the boredom, dying slowly – Absynthe Minded)

Gelukkig had ik die namiddag afgesproken met ‘ons mama’ en ‘dieje van ons’. Op Skype, welteverstaan. Vorige vrijdag was de eerste online date. Hilarisch, dat wel, en  wat een zalige uitvinding. Zoals David, de Australiër, die altijd vindt dat ik hem aankijk alsof hij een beetje vreemd is, wat ik inderdaad ook doe, omdat hij ook vreemd ìs, al zei: ‘I leeeuuuve Skype!’ Tijdens dat eerste gesprek zijn mijn traanklieren gestorven (R.I.P. Motherf*ckers!) met als gevolg dat ik er nu geen meer heb. Mijn emofase heb ik afgesloten…voor nu. ‘Ons mama’ klonk volledig anders dan ik ze gewoon ben, maar zij wijtte het aan het vroege uur. Naast ons, in de zetel van de lobby van nog steeds hetzelfde hotel, kwam een Russische familie zitten, zoals je kan lezen in mijn titel van vorige keer. Zij keken ons aan alsof we spionnen waren van de marsmannetjes, die tegen een scherm praatten en geheime informatie doorspeelden aan de marsmannetjesregering. Whatevaah! Het enige wat ik daarop te zeggen heb is: ‘I love Skype.’

’s Avonds speelden we in onze minikeuken een spelletje UNO, dat Beka, de Kirgiziër, enorm leuk scheen te vinden en altijd voor zijn beurt wilde spelen…en dat stiekem ook deed. Kasja, daarentegen, had er niet zoveel zin in en vertelde over haar shoppingnamiddag in ‘Shanghai market’. Ze heeft een trauma opgelopen van een jongetje met een afwijking aan zijn mond, waardoor zijn tong even groot was als een hand. (haar imitatie was een beetje lachwekkender dan bedoeld) Blijkbaar wilde hij haar heel de tijd aanraken met zijn ‘derde hand’, maar Kasja maakte zich snel uit de voeten. Het is te zeggen, snel geraak je daar niet weg. Om een маршрутка te pakken te krijgen, moet je ofwel meer als een halfuur wachten, ofwel een weg banen door de mensenmassa met behulp van je goeie oude ellebogen. Zij verkoos optie twee. Beka en Iris, het Taiwaneesje, waren verbaasd dat ze er alleen naartoe is durven gaan. En ze zeiden dat ze veel geluk heeft gehad. Beka zette zijn mening kracht bij, door zijn ervaring met de ‘Shanghai market’ met ons te delen. Op een dag, toen hij daar rondwandelde, was hij ooggetuige van een gewelddadige overval. Een klein meisje naderde een vrouw, nam een scheermesje uit haar zak en sneed de mond en tong van de vrouw helemaal open en stal daarna haar portefeuille. Het zijn blijkbaar meestal meisjes die je bestelen. Hij zei ook dat je tevergeefs om hulp roept, terwijl je hulpeloos op de grond uit je mond ligt te bloeden. De politie die een oogje in het zeil houdt, is immers van corruptie doordrongen en werkt met de Chinezen samen. ‘Never go there alone,’ waarschuwde hij, ‘they can kill you, I’m not joking.’ (If you were there, beware – Arctic Monkeys) UNO voelde nog nooit zo ongemakkelijk, zeker omdat de elektriciteit plots uitviel. Maar de jongen met de handtong kwam gelukkig niet binnen om ons aan te raken.

If you were there beware - Artic Monkeys

Achtergrondgeluid: telefoongerinkel

Liefste dagboek,

Vandaag ben ik samen met een Chinees, drie Taiwanese meisjes, 3 Japanners, een Kirgizïer, 2 Russen en toch nog 2 Belgen naar het Bajkalmeer geweest. Naar Листвянка meer bepaald. De zon scheen, maar er stond een verraderlijk koude wind, die in de namiddag wel zachter werd. Eerst moesten we de bus nemen naar de centrale markt en van daar twintig minuutjes wandelen tot een маршрутка, een soort taximonovolume. De chauffeur reed enorm hard en op de heuvels leek het wel of we in een achtbaan zaten. Na een uurtje rijden, voor 100 roebel (ong. 2,5 euro), kwamen we aan in het dorpje. Veel te zien was er niet. Vele kraampjes met souvenirs van het Bajkalmeer. Iris, een Taiwanese, heeft een pluchen zeehondje gekocht. Toen we aankwamen hebben we gegeten, ook al was het nog maar elf uur. Ik heb плов gegeten, een soort Russische paëlla, anderen шашлик, vlees op een stokje op de bbq, en ook veel mensen омуль, zelfgerookte vis. Op de markt stonden vele baboesjkas hun vissen aan te prijzen, maar daar was het vrij duur omdat er veel toeristen naartoe komen. Enkele mensen wilden heel graag de zeehondenshow zien, onder andere de Chinees, die nog nooit zoiets had gezien, maar daarna wel zei dat hij het een beetje saai vond, maar de meesten wilden gewoon wat rondwandelen op de dijk. Wanneer iedereen weer samengekomen was, hebben we een wandeling gemaakt naar een prachtig stuk ‘strand’ aan het meer, dat inderdaad meer leek op een zee. Langs de weg stonden vrouwen voor hun huis zelf омуль te roken en te verkopen. Dat rook zeer lekker. Bovenaan de rots (Honey, you are a rock, upon wich I stand – Colplay) stonden enkele bomen waarrond stukken stof waren geknoopt, een boeddhistisch bijgeloof volgens Liza, een van de Russische meisjes. We gingen ook naar het strand zelf en wandelden verder en steeds meer omhoog tot we op een gegeven moment verloren leken te zijn. Goed dat ik met mijn getrainde KSJ-ogen zag dat het pad gewoon uitkwam op de verharde weg achteraan het dorpje. Een prachtig authentiek Russisch dorpje.

Coldplay - Green eyes 

Achtergrondgeluid: een Russiche familie (10 personen) heel irri, en Magali die tegen haar moeder aan het roepen is dat ze moet wachten.

Terwijl ik het derde deel van mijn superspannende blog schrijf, staat de televisie op.  Al een paar keer hebben we proberen kijken naar de Russische televisieprogramma’s, maar na 5 minuten gaven we er de brui aan. Niet zozeer de taal was een probleem, hoewel we er slechts weinig tot niets van verstaan, maar vooral het concept van de shows steekt wat tegen! Drie koppels die moeten zingen, al kunnen ze er niets van, en dan worden beoordeeld op hun zangtalent (dat ze dénken te hebben), entertaintalent (dat ze ook denken te hebben) en de kracht van hun liefde voor elkaar. Wie wil er nu in godsnaam als koppel zingen voor de nationale televisie (héél Rusland) om hun liefde voor elkaar te bewijzen? Op het ogenblik is er iets soortgelijks op de buis. Een koppel wil trouwen en wordt verhoord door de presentatrice en daarbij ook hun familie en vrienden. In ieder geval, zo lijkt het, want hier vormt de taal toch een vrij tot zeer hoge barrière. Het rad van fortuin is gelukkig niet geheel onbekend, maar de regisseur had blijkbaar nood aan veel eten op het rad (waarvan we echt niet weten wat de bedoeling is) en aan een klein, schattig en blond meisje dat met de presentator moet praten, terwijl ze haar voorhoofd tegen dat van de presentator drukt…pedo₁! Zowel het meisje als een kandidaat moesten zingen en weeral enorm vals. Ik denk dat als ik  hier begin mee te zingen met een liedje ‘Pokerface’ bijvoorbeeld, ik eindelijk niet vreemd bekeken zal worden. Wiehaah, eindelijk erkenning voor mijn zangtalent (dat ik wéét dat ik heb)

Gelukkig hebben we vandaag een klein winkeltje gevonden dat DVD’s aan 3 euro verkoopt (sowieso illegaal). Nu voel ik met toch een beetje thuis. (Watch things on VCRs, with me – The XX) We kozen voor Книга Илая (The book of Eli). Drie euro voor zo'n nieuwe titel? Cheeeck. In de supermarkt, drie haltes verderop hebben ze zelfs Помни мне (Remember me). Dubbelcheeeck. En allemaal Engels gesproken met Russiche ondertitels. Zo hebben we toch nog een beetje het verhaal door, want aan de achterflap geraken we ook niet echt uit.

Tijdens een dood moment, en pakt dat alle dagen dode momenten zijn, heb ik het verhaal gelezen van een slachtoffer van kindermisbruik in de Kerk in Humo. Weer een priesterpedo₂, shocking! In de namiddag kwamen we Kwinten weer tegen in de bibliotheek, waar we waren om het gratis internet te checken (het is er!) en blijkbaar had Mr. A. (zie vroeger) al een paar keer gebeld en enkele berichtjes gestuurd…pedo₃! Hij schreef dat zijn vriend een camping runde bij het Bajkalmeer en dat we moesten laten weten wanneer we wilden komen. Ik denk wel dat we dat gaan doen, maar dan met een hele groep. Laat alle Chinezen maar meegaan, hebben we tenminste mensen bij die karate/kung-fu/judo/tai-chi/jiu jitsu/wushu(!) kunnen. Dan voel ik me meer op mijn gemak. (Everybody was kung-fu-fighting, hoo, houcha - )

Later op de avond hebben we ontdekt dat de rivier op vijf minuutjes wandelen ligt. Er loopt een mooie ‘boulevard’ naar, die enkel toegankelijk is voor voetgangers. Wat een prachtig uitzicht! En Magali had gelijk: de Schelde is er niets tegen. Op onze terugweg stapte een man uit een auto, hij moest ergens zijn. Maar voor hij zich naar zijn bestemming begaf, vroeg hij iets onverstaanbaars aan ons…met zijn gulp wagenwijd open! Ik heb maar snel geantwoord: ‘We don’t understand’. En weg waren wij. Pedo₄!

(Mooi, het leven is mooi. Zolang er zon muziek en kinderen zijn – Will Tura)

Koken blijkt ook niet echt vanzelfsprekend. We wilden eerst preisoep maken, met een receptje uit het gele kookboek. ‘Prei hebben ze niet…dan maar tomaten’, dacht mijn roommate. Is het toch even balen wanneer je ontdekt dat er helemaal geen mixer is en dat je de soep moet doordoen met een ‘patattenstoemper’, want een degelijke zeef heeft de gemiddelde Rus volgens mij nog nooit gezien. Het omeletje ging al beter, wetende dat je best maar één vuur gebruikt, om de zekering te sparen, en dat dat vuur ongeveer een kwartier nodig heeft voor het een temperatuur bereikt die het woord ‘warm’ waardig is. Daardoor eindigt ons avondmaal vaak pas om acht, soms zelfs om negen. Magali en ik zijn alletwee echte keukenprinsessen, waardoor verdere blunders ongetwijfeld niet lang zullen uitblijven. De Poolse Kasja, daarentegen, voelt zich thuis in het keukentje. Ze begint spontaan op te ruimen en te kuisen. David, de Australiër, merkte dat op en zei: ‘Can I take you home?’ Waarop ik dacht, ik had het bijna luidop gezegd, doch op het laatste moment mijn tong  ingeslikt: ‘Vind je het zo vreemd dat zij kuist? Ze komt uit Polen!’ (Bigmouth strikes again – The Smiths) Maar dat kon ik niet maken. Zo goed ken ik iedereen nog niet. En ik heb trouwens de volgende dag spontaan, ja spontààn, de kast opgeruimd. Er lag overal sojasaus en daarin plakten korreltjes rijst en andere soorten droge voeding die ik nog nooit gezien had. We hebben ook al ontdekt dat verse groenten hier, niet zo vers zijn en dat sommige na 1 dag al volledig rot zijn…mmm lekker.

The XX - VCR

Will Tura - Mooi, het leven is mooi

The Smiths - Bigmouth strikes again

Achtergrondgeluid: het gepraat van een blijkbaar belangrijk persoon die al voor de tweede dag op rij geïnterviewd wordt, rolkoffers en ander Russisch gebrabbel

Omdat ik nog geen lessen volg,  speel ik maar wat  toeristje, mijn favoriete bezigheid in het buitenland. Ondertussen hebben we de buurt al een beetje ontdekt. We hebben een schoenenwinkel gevonden voor winterschoenen die ietwat draagbaar zijn. Allen daarheen! Een ‘second hand’ shop blijkt enkel kleren te verkopen die wij niet eens op de rommelmartkt dùrven te verkopen en die integraal in de verkleedkoffer duiken en waarvan we hopen dat ze daarbovenop door de muizen worden opgepeuzeld. Om de vijf meter vind je een krantenkiosk en kiosken met ‘crèmekes’. Ik vraag me af wat zij te doen hebben in de winter. Wat een geluk dat ik hier nog even blijf en dat jullie niet te lang met zulke vragen blijven zitten.

Zelfs in de universiteit zijn er zulke kiosken. Als je nood hebt aan een dagcrème of een nagelvijl, zijn die the place to be! Er is zelfs een apotheek, die гавискон en маалокс verkoopt. En dan verschieten ze ervan dat de jeugd de slechte kant opgaat!

Op onze ontdekkingstocht zijn we een bowlingbaan en een zelfs een bioscoop tegengekomen. ‘Avatar’ speelt sinds 26 augustus en ‘Twilight’ is volledig geremasterd. Men heeft zelfs Russische acteurs opgebeld om de rollen van Edward en Jacob op zich te nemen! Maar naar mijn bescheiden mening is Robert Pattinson net dat tikkeltje geschikter om een knappe vampier te spelen.

Toch is het leven tot hiertoe nogal saai, zeker zonder internet. Iedereen in de обшежитие doet verwoede pogingen om toch aan internet te geraken. Van een soort usb-stick tot een tevergeefse vraag om een internetkabel. In de universiteit is er een computerklas, maar die is enkel toegankelijk voor studenten waarvan de papieren al in orde zijn. Ik kom met andere woorden niet in aanmerking. Volgens Alexis, een kranige Russische vijftiger, kan je gratis op internet in de bibliotheek om de hoek (een groezelige donkere bruine kamer). Dat zullen we dus even moeten checken. Tot dan zal ik me behelpen met de lobby van гостиница Ангара.

Over Alexis trouwens, wegens gemakzucht Mr. A., valt er veel te zeggen – na mijn bezoekje aan de prachtige en zeker héél hygiënische wc. (en ja, dat zijn details die niemand wil weten) Oh ja, had ik al vermeld dat het wc-papier gewoon een rol bruin papier is, zonder wc-rolletje? Vrij ranzig, daarom hebben we zelf een voorraad ingeslagen. (voor foto’s, check facebook)

(…)

Nu over Mr. A.: hij is een verzorgde vijftiger (voor een Rus) die niet goed ziet en die hier twee jaar voor InBev heeft gewerkt! We zaten gezellig op een bankje een boekje te lezen tot Mr.A. naar ons toe kwam gelopen. Of hij mocht gaan zitten. Uiteraard, zo vriendelijk zijn we wel. Hij hoorde ons Nederlands praten en vroeg waar we vandaan kwamen. ‘Belgium?!’ en terwijl hij dat zei, wees hij naar zijn trui van InBev. Hij gaf ons meteen een biertje van 75cl (!), dat we eerst met wantrouwen, maar na een slokje met plezier aannamen. Tot mijn verbazing smaakte het wel, Золотая бочка mag zich tot hiertoe mijn favoriete Russische bier noemen (Once you've had a taste of it, there's no going back – James Morrison) en zeg nu zelf, wat een eer is dat! Ik voelde me een hangjongere zonder leven, maar als ik wat rondkeek bleek dat de jeugd dat ook ìs! En na mijn verleden van ‘kaaikes doen’ heb ik er niet zoveel problemen mee. En wat een geluk dat we met twee waren, anders was ik iets te snel geïntegreerd in het Russische leven van alledag. Wat later kwamen de twee studenten van Leuven, Willem en Kwinten (ja, zo geschreven) na hun shopmomentje voorbij gelopen. Ik met mijn impulsiviteit stelde hen voor aan Mr.A. Had ik beter niet gedaan. Zo hebben zij samen met ons minstens een halfuur met hem gebabbeld, of liever geluisterd naar zijn spannende verhalen. Dat hij een ingenieur was en de twee jaar bij InBev in het topmanagement had gezeten, tot hij problemen kreeg met zijn baas…boeiend! Plots gaf Mr.A. een telefoonnummer waarnaar je moet bellen als je naar het Bajkalmeer wil gaan met de boot (niet zo ver van onze обшежитие). Hij gaf zijn e-mailadres en gsm-nummer in de hoop dat ze  hun verhalen met hem zouden delen.(He’s a creep, he’s a weirdo – Radiohead met een wijziging van de auteur) Of ze dat ook zullen doen, is een nog een vraag waarop ik het antwoord nog niet weet.

Maar net zoals de vorige vraag, zal ik jullie het antwoord niet schuldig blijven J.

Love is in the air – John Paul Young

Blijkbaar heeft de Irkutske lucht iets in zich, waardoor er zeker 5 à 6 koppels op hetzelfde moment beslisten om te trouwen. Uiteraard allemaal in het wit, met het geliefde Russische schoeisel, en een kilo schmink op hun gezicht. Om eerlijk te zijn weet ik nu waarom iedereen Russen met prostituees associeert: Helena’s!!!

Ze hebben ook de gewoonte om veel geld te besteden aan een profi-fotograaf om elk moment (echt elk moment) vast te leggen. Ik heb ze even geobserveerd en ik vond het wel leuk, zo’n mooie foto’s, maar alles werd gestyled en in scène gezet door de fotograaf. Eentje tussen de bloemetjes, eentje aan het eeuwige vuur, eentje wanneer ze het hangslot aan de balustrade hangen en nog eentje wanneer ze het sleuteltje daarvan in de Angara gooien. Er was niets authentieks en spontaan aan. Achja, what-evaah.

Ik moet wel zeggen dat de pleinen met de vele bloemen en hun fonteinen en af en toe een standbeeld van Lenin of de vele parkjes wel gemütlich aandoen. Lekker in het zonnetje liggen met je liefje kan dan wel romantisch wezen. Jammer genoeg is die van mij nog aan de andere kant van de wereld…

 Love is in the air - John Paul Young

Achtergrondgeluid: stofzuiger

Oh my God, I can’t believe it. I’ve never been this far away from home! – Kaiser Chiefs

Een toepasselijker lied dan dat is volgens mij volledig uitgesloten. Maar liefst 6 431km ben ik  van mijn moederlijk huis verwijderd. Aan mijn voeten ligt sinds kort de andere kant van de wereld. En dat blijkt niet enkel uit de enorme afstand, maar ook uit de gevolgen van de huge jetlag, die ik af en toe voel opkomen, de ontdekking dat Engels zich onterecht een wereldtaal noemt (‘this is your captain speaking, thank you for choosing S7 airlines’ klonk meer als ‘zjing tsjang wongka pangwauw joksoj chop choi bami panggang’ Chinees!) en de hoge modegevoeligheid  van de lokale bevolking.

Vandaag, 8 september, kregen we namelijk een rondleiding door Irkutsk van Irina en Sasja, waarvan de eerste naar Antwerpen trekt en waarvan de tweede een echt figuur was. Ze had zwart-wit gestreepte handwarmers aan, hoewel de thermometer een dikke 28 graden aanduidde, een lichtblauwe jas rond haar middel geknoopt en sandalen met (oh no she didn’t) WITTE SOKKEN! Toen drong het tot me door: ik zit in Rusland!

Deze figuur, die ik verder gewoon Mrs. S. zal noemen, deed aan live action performance, een hobby die je beter zal begrijpen als je de film ‘Role Models’ hebt gezien.

Desalniettemin wist ze veel te vertellen over de gebouwen, kerken en de tradities van Irkutsk. Zo hangen pasgetrouwde koppels een hangslot aan de ballustrade op de oever van de Angara (En dan zijn wij zo trots op de Schelde– Magali Deboeure) als symbool voor hun onbreekbare liefde voor elkaar. Schattig…

Net zo schattig als het afscheid op Zaventem. Het afscheid was, zoals ik voorspeld had, vrij tot zeer emotioneel. Vijf maanden weg van huis, is namelijk niet niks. Voor het opstijgen van onze tweede vlucht, kwam een Russin met rooddoorlopen ogen het vliegtuig binnen. Ik moest op dat moment denken aan mezelf, hoe ik met tranen in mijn ogen in de airbus van SN Brussels mijn plaats zocht. Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat ik, als labiele emo die afscheid neemt van haar mama, papa, kleine broer, grote broer (een snelle ‘joe’ voor hij zich onder de douche begaf), de NB’s (het sleutelwoord is: snelkoker), KSJ, schoolmaatjes, familie en jammer genoeg ook van haar ‘rosse voenk’, een traantje wegpink, terwijl ik voorbij de douane wandel. Nog steeds hebben mijn traanklieren soms een teveel aan oogvocht. De gedachte alleen al dat ik hier vijf maanden zonder al die mensen moet doorbrengen, brengt de emo in mij naar boven en als op de achtergrond de tonen van I Gave You All van Mumford & Sons weerklinken, lukt het me al zeker niet om die te verdringen. Maar zoals mijn held Alain, herpak ik mezelf wel. We’re going to show the world that something good can work, and you know that it will. – Two Door Cinema Club

En wat is hier? Een klein kamertje met dubbele ramen (héél letterlijk te nemen),  twee bedden met de mooiste lakens en dekens evaah en één kapotte stoel in een (communistische) betonnen blok met kartonnen muren. En over de omgeving durf ik niet eens te beginnen, laat staan het sanitair…echt geen commentaar.

De vrouwen die de studenten ontvangen, zijn wel vriendelijk. De ene heet ook nog eens любовь (liefde – Google Translate) Ze zijn helemaal het tegenovergestelde van de облюдок in het Russisch consulaat. Voor geen duizend roebel wil ik die vent nog eens ontmoeten.

Over roebels gesproken, het telkens omrekenen van roebel naar euro is voor een grote fan van wiskunde zoals ik absolùùt geen probleem *kuch*… Nu weet ik hoe de oudere generaties ziech voelden bij de invoering van de euro. Maar volgens mijn deskundige berekeningen kost een brood hier 50 cent en een tram/bus/маршроетка-rit slechts 30 cent! Enkel extra bagage is duur. 5100 roebel voor tien kilo, wat dus wil zeggen, als ik me niet vergis, ongeveer 140 euro, 14 euro per kilo! Afzetters! Maar niet enkel in Rusland, neen, zelfs SN Brussels doet daaraan mee. Twee keer wandelden de stewardessen zomaar voorbij onze rij zonder een drankje aan te bieden, terwijl de rest er wel een kreeg. Toen kwam niet Elke de emo maar Elke de ontevreden klant naar boven. En dat resulteerde ook niet in een tranenstroom, maar in een lekker appelsapje J.

Ondertussen is het 9 september en ben ik de eerste nacht zonder gebroken benen doorgekomen. Maar het gevoel waarvoor mijn vader me al had gewaarschuwd, heb ik eindelijk ontdekt. Ik ben van half een tot zeker vier uur wakker geweest. En dan bedoel ik niet gewoon wakker, maar klaarwakker! Mijn ogen werden maar niet moe, terwijl ik op dit moment wel een hele tijd zou kunnen slapen. Echt kut! Nu is het 5.55u in België, maar al 12.55u in Irkutsk. Meer nog, de thermometer staat al op 23 graden, pfff. Siberië koud?! Mijn gat! Dat hebben de inboorlingen blijkbaar ook gedacht wanneer ze deze ochtend voor hun kleerkast stonden. Mini'er dan minirokjes, hoger dan hoge hakken en dieper dan diepe decolleté's. Ik werd dan weer door de fotograaf berispt dat mijn trui niet goed over mijn schouders was gedrapeerd en dat ik de houding waarin hij mijn hoofd had gezet niet kon volhouden. Algoed had hij daar een oplossing voor: het geweldige Photoshop! Zo werden mijn (steeds grotere) wallen weggewerkt, mijn haar voor een stuk weggeveegd en de schaduw van mijn sleutelbeen in dezelfde teint gezet als de rest van mijn lichaam. Mijn sproetjes mocht ik houden, die vond hij waarschijnlijk nog schattig...en terecht!

Oh my God - Kaiser Chiefs