Ach, ik voel me rot, niet goed in mijn vel. Hoog tijd dat ik iets vertel!
Vandaag zal het echter een beetje langzamer gaan, en mijn zinnen zullen ook niet allemaal grammaticaal correct zijn, want zoals Tom Waes het mooi verwoordt: Ach, ik voel me rot. Hoe dàt komt lezen jullie in een nieuwe aflevering van ‘Beremutsen en kleine watertjes…’
Ik heb jullie denk ik nog niet verteld over het seminarie dat Magali en ik volgen, vrijwillig dan nog wel. Het is volledig in het Duits (en wij, die naar hier kwamen om Russisch te leren…)( en het gaat over het nationaalsocialisme. (Wir halten zusammen, wir halten miteindander aus – Rammstein: is gebaseerd op 'Die Moritat von Mackie Messer' - Bertholdt Brecht) Aan de hand van films, oude en nieuwere, bespreken we dat fenomeen. De eerste twee bijeenkomsten gingen over het einde van de Eerste Wereldoorlog en de Weimarer Republik. Maar woensdag zijn we gestart met het bekijken van een film uit 1959: ‘Die Brücke’ (zotte film). Мне очень нравится omdat ik me enorm voor zowel het nationaalsocialisme (als studiemateriaal en niet als gedachtegegoed) als films interesseer. Wat een treffer! In de аудиовисуальный курс bekijken we ook films, in het Russisch en bespreken ze daarna. En in de les geschiedenis wordt ons het doen en laten in het Romeins imperium bijgebracht aan de hand van films zoals ‘300’, ‘Cleopatra’, ‘King Arthur’ en ‘Troy’. Jammer genoeg passeerde ‘The Gladiator’ de revue niet. Maar terug naar het seminarie. Deze keer vergezelden twee oudere heren ons. Eén ervan was tijdens de oorlog naar hier gekomen, zoals vele Duitsers, en uiteindelijk hier gebleven. Hun Duitse nationaliteit is niet meer en de meesten spreken de taal ook niet meer. Net zoals Viktor, een ‘ex-Duitser’ die zijn Duitse taal terug wil opnemen. Jammer maar helaas, was hij hardhorig en verstond hij noch de film, noch de leerkracht, noch eender wie bijna niet. Zijn levensgeschiedenis is ongetwijfeld enorm interessant, maar ik op mijn beurt verstond hém noch in het Duits, noch in het Engels bijna niet…
Na het seminarie hebben we nog een beetje de stad verkend samen met Veronika, een meisje dat we hebben leren kennen tijdens het seminarie. Maar dat is allemaal niet zo belangrijk, laat staan interessant. Het enige wat ik wel wil zeggen is dit: hoe moeilijk kan het zijn om een gewone zwarte speld in Rusland te vinden?!
Terug thuisgekomen wachtte ons een leuke verrassing. De elektriciteit was uitgevallen, wat blijkbaar wel vaker gebeurt in Rusland. Op onze vloer lag een spoor van water van het ontdooide ijs uit onze koelkast en diepvriezer. Het pluspunt aan dit land is dat wanneer je koelkast niet meer werkt, je gewoon alles buiten kan zetten. Zo gedacht, zo gedaan en dan op zoektocht naar kaarsen. David had er nog een paar en die heb ik in bokalen in de pikdonkere gang geplaatst. Samen met Kasia en haar zaklamp bouwde ik daar een feestje. Het is te zeggen. We zetten muziek op, aten onze cornflakes als snack en deden ‘een beke zot’. Grappig, dat wel. De honger die we erbij moesten nemen was dat allerminst! Paul, de Engelsman uit Sheffield (!), stelde voor om te gaan eten en ik dacht op dat moment dat hij een helderziende was die mijn gedachten kon lezen. Het oorspronkelijke idee was om naar het Chinese restaurant om de hoek te gaan, maar Murphy doemde plots weer op. Gesloten. Dan maar kiezen tussen Amerikaans of Russisch eten. Uiteraard wilden Kasia, Magali en ik Russisch eten, maar Jeanhuim en Beka Amerikaans. (Mann gegen mann – Rammstein) Wij zijn echter gewonnen. Iedereen bestelde op aanraden van Paul en Jeanhuim бузы, een soort vlees in een soort pastajasje, gekookt. Daarna een pannenkoek met zure room, wat nog verbazingwekkend lekker is en een pintje. En dat alles voor ongeveer twee en halve euro! Op de achtergrond speelde de radio de hele tijd luide en slechte dancemuziek. Ontspannend was het zeker. Toen we terug in de общежитие kwamen brandde het licht weer. En weer niet. Een weer wel. En weer niet. En telkens er weer geen licht was, schaterde Claire, de Française, zo hard, dat ik het zelfs in bed kon horen. Grappig, dat wel.
Gisteren, donderdag 21 oktober, ben ik terug naar de post gegaan. En gelukkig zat er deze keer een andere vrouw. Eerst begon ze bij het zien van het pakje weer vanalles te zeggen dat het niet gaat en blablabla, maar dan bij het zien van onze vragende gezichten, zuchtte ze en begon me uit te leggen wat ik moest doen. Ze nam een boek en begon op te vragen wat er in zat. Boeken, kleren, eten, drinken, speelgoed, dieren (?), enz. Ze zei ook dat ik geen eten mocht sturen naar België, maar na weer onze vragende gezichten te zien, zuchtte ze weer en gaf me formulieren. Die moet ik in drievoud invullen en samen met mijn pakje afgeven. Nu weet ik eindelijk wat me te doen staat! Nog even wachten, lelijkerd, het komt eraan!
Gisteren, donderdag 21 oktober, verjaarde Kate, de Engelse, ook nog. Uiteraard gaf ze een bescheiden feestje, dat al snel ontaarde in een internationaal drinkgelag. Ze had het allemaal voorzien, want in plaats van in hun keuken te vieren, kwam ze naar boven, naar onze keuken waar gezellige kerstlichtjes hangen en waar het proper en opgeruimd is (écht waar). Er was taart, er waren cadeautjes, veel Russische tradities en drank. Galja was een настоящая российская девушка, die ons enkele Russische gebruiken aanleerde. Zo was er de rondedans. De jarige staat in het midden en de rest stapt rond hem/haar en zingt een liedje. Het lijkt een beetje op ‘vogeltje, gij zijt gevangen’. Het volgende gebruik was het toasten, приносить тост. Iedereen staan in een cirkel en wenst de jarige één voor één iets toe, uiteraard in het Russisch. Sommigen onder ons blijken echte romantici/spekkers te zijn, maar jammer genoeg verstond Kate er geen snars van. (You have a pussy, I have a dick… - Rammstein) Zij is hierheen gekomen om iets te doen met het milieu en de natuur, maar de enige manier om dat te kunnen doen, is hier komen studeren. Ze verwachtte zich aan drie uur Russisch per week en voor haar was het dan ook een enorme shock te horen dat ze 20 uur les moet volgen. Maar ze trekt haar plan wel. De wodka was beter dan degene die Magali en ik hebben gekocht en dan die van de vorige keer, maar nog steeds verschrikkelijk. Toch bleef de wodka maar komen, want Paul nam zijn fles uit (самая плохая водка и это правда) en wij die van ons en Jose, de Spanjaard die een fles van anderhalve liter ranzig bier in vijf minuten naar binnen speelt, die van hem (Das ist mein Teil – Rammstein). We hadden met andere woorden, meer dan voldoende. Op het einde bleken alle flessen toch leeg te zijn! We hadden met andere woorden, meer dan voldoende op.
Ach, ik voel me rot, niet goed in mijn vel. Hoog tijd dat ik nu herstel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten