Even een waarschuwing op voorhand, want voorkomen is beter dan genezen: het wordt ‘ne lange’. Je kan eventueel snel naar beneden scrollen en je ogen snel over mijn blog laten glijden, op zoek naar een interessant stuk. Maar geloof me, het was voor mij allemaal interessant en ik ga mijn uiterste best doen om het voor jullie ook interessant te maken.
Vandaag, op een zeer speciale dag (10/10/’10), heb ik voor het eerst met het échte Rusland kennisgemaakt, met een écht Russisch boerendorpje, de échte Russische taïga, échte Russische trucks, échte Russische sauna’s en échte Russische dronkaards. Klinkt al goed, nietwaar?
De Fransman, Clement, en de Koreaan, Jungheum, hadden ons uitgenodigd om met hun vriend Tolja mee naar de баня te gaan. Met zijn vijven (Clement, Jeanhuim, Magali, José, een Spanjaard die enkele denkt aan drinken en feesten en ik) naar het dorpje waar Tolja geboren en getogen is en waar zijn ouders nog steeds een huis hebben dat gebouwd is tijdens de regering van Lenin. Na een helse busrit van meer dan een uur door berkenbossen, wijdse velden en kleine dorpjes, kwamen we uiteindelijk aan in het dorp van Tolja, ik denk dat het Бургаз was. Voor de echte nieuwsgierigen onder jullie, Google maps! Hij stond ons al op te wachten en leidde ons naar zijn huisje niet ver van de bushalte. Het huisje is (want naar mijn weten is er nog geen sprake van een aardbeving, tyfoon of houtwormen) klein maar gezellig. (There’s a little creepy house, in a little creepy place, a little creepy town - Kerli) In de woonkamer staat een bed, een zetel, twee kasten, enkele stoelen en een tafel. De keuken dient ook als inkomhal en is uitgerust met een klein fornuis, een mini-wasbak, een tafeltje, een kast met servies en een stenen stoof, waarop vaak de waterkoker wordt geplaatst. We mochten direct aan tafel gaan om te eten. De tafel stond vol: aardappelen uit de tuin en op een enorm lekkere manier klaargemaakt, hardgekookte eitjes, een soort enorme paddestoelen, kaas, worst, brood, snoepjes, zelfgeplukte veenbessen en veenbessenconfituur en we kregen uiteraard настоящий русский борщ. Na het middagmaal dronken we een kopje thee met koekjes en nog meer snoepjes.
Tolja’s grootmoeder is een echte. Ze is 86 jaar en werkt nog steeds elke zomer in de moestuin en hoedt de koeien en varkens. Zij heeft ons vorige keer ook een enorme pot bessenconfituur gegeven. Ze bleef ons maar aanporren om te eten en gaf ons steeds meer brood en borsj. Nu snap ik waarom studenten die naar Rusland gaan altijd enkele kilootjes bijkomen! Ze vroeg zich af of alle meisjes in Europa in jeans rondliepen, omdat in Rusland vrouwen voornamelijk rokJES dragen. Daarom kon ze waarschijnlijk het onderscheid niet zien tussen een jongen en mij. ‘Is het een meisje? Het is toch een meisje?’ vroeg ze, naast mij, denkend dat ik haar niet verstond. Ik heb misschien niet de meest uitgesproken vrouwelijke rondingen, maar toch zou ik een enorme janet zijn, mocht ik als man geboren zijn.
Nadien toonde Tolja ons zijn koeien, reusachtige varkens, zijn moto en zijn twee (ook reusachtige) trucks. Hij heeft er één voor slechts 500 euro gekocht, maar uiteraard heeft hij daar geen papieren van. Ik zou nog een uitgebreid verslag kunnen doen over het uitzicht van het huis en de ‘tuin’, maar daar bespaar ik jullie van door de foto’s gewoon op mijn favowebsite te zetten. En ja, dat is nog steeds facebook.
Uiteindelijk vertrokken we naar de баня. Iedereen in het dorp heeft er één, net zoals Tolja, maar die zijn voor eigen gebruik en dus niet zo groot. Aan de andere kant van het dorp woont een familie, die een grotere en warmere heeft. We werden zoals de Russische gastvrijheid het voorschrijft, warm ontvangen en geleid naar hun kleine, bescheiden woonkamer vol tapijten en vliegen om onze spullen weg te leggen. Eerst mochten Magali en ik, omdat de sauna zogezegd niet groot genoeg was voor ons allemaal, maar de echte reden moest ik zelf achterhalen. In Rusland gaan alle mannen naakt in de sauna en uiteraard is dat een beetje ‘uncomfortable’ voor hen én voor ons als we erbij zouden gaan zitten. Nu ja, met twee dan. De sauna bevindt zich aan de andere kant van de ‘koer’. Bij het binnenkomen, keek ik eerst even rond, maar al snel werd het me te warm en kleedde ik me toch om. In het midden stond (want of het nu nog steeds zo is, weet ik niet) een houtkachel met een emmer warm water op. Rond de kachel lagen grote keien, om water over te gieten uiteraard. Tegenover de kachel stond een bad (ja, een echt bad) met koud, vuil, bruin water…We kregen twee bundels berkentakken en shampoo en douchegel. Ik was niet van plan me te wassen en na het zien van het bruine water al helemaal niet. Na vijf minuten, zonder extra water op de stenen te gieten, hoewel ik het nog aangenaam warm had, maar Magali al als een paard zat te zweten, kwam de gastvrouw binnen om te vragen hoe het ging. Ik vroeg haar hoe we de takken moesten gebruiken en hups, ze schoot haar broek uit en beval ons op de bank te gaan liggen. Magali als eerste. Ze goot een heel pannetje water op de stenen en de temperatuur steeg als een raket de hoogte in. Daarna nam ze een bundel takken, doopte hem in koud water en begon op Magali te slaan. Na twee pannetjes begon ik het toch ook warm te krijgen. Ik vroeg haar hoe warm het was in de sauna en zij zei doodleuk: стодвадцать градусов (120°C)!!!!! (It’s getting hot in here, so take off all you’re clothes – Nelly) En daarna was het mijn beurt. Ik moet zeggen, het was heet, maar het slaan met de berkentakken was zalig. Zeker de moeite waard. Na onze privébehandeling zetten we toch maar even de deur open om wat af te koelen en ons rustig terug om te kleden. De huisvrouw was verbaasd dat we onze haren niet hadden gewassen en noemde ons geen echte баняки. Dat lan misschien zijn, maar ik zal mijn haar wel wassen met water dat kleurloos is.
Nadien was het de beurt aan de mannen. Ondertussen kregen we een soort drank gemaakt van aardbeitjes. Het proefde naar aardbeienconfituur, lekker zoet. Ik voelde me een beetje lichtjes in mijn hoofd, door de warmte en daarna de frisse buitenlucht. Ofwel kwam het door de aardbeien, die misschien tussen de wilde cannabis groeiden. Overal waar je kon zien, naast de weg, in de tuinen, groeide cannabis! En dan vraag je je af hoe het komt dat deze mensen zo arm zijn en hun water uit een watertoren of uit de grond moeten halen…Zelfs de koeien grazen in de wei in het midden van een ‘cannabisplantage’. Volgens velen is de Russische melk de beste ter wereld en ik kan dat beamen!
Op de terugweg maakten we kennis met twee mannen op een bankje. Je kon al van ver zien dat ze ver weg waren. Bij het handschudden brabbelde de ene maar wat. Maar dat was nog niet zo erg. In het midden van onze weg stonden plots drie mannen met een beker in de hand en de fles bier naast hen. Uiteraard kenden zij Tolja, iedereen kent namelijk iedereen in het dorpje en zij hadden nog nooit buitenlanders gezien. We waren als het ware een toeristische, nee, een inheemse attractie. Ze stonken niet naar het bier, maar naar benzine, nog erger. Ze lulden wat en vroegen ons een cadeautje te geven, zodat zij ook een cadeautje konden geven. Het was wel een grappig zicht. Tolja vertelde dat ze zo onder de indruk waren van ons dat ze ons heel de tijd wilden aanraken. En inderdaad, ze raakten ons ook echt de hele tijd aan. ‘Wat een prachtig initiatief heb je genomen, Tolja, om hen hierheen te brengen, prachtig!’ zei er één de hele tijd. Hij was vroeger nog gewichtheffer geweest en moest perse zijn spieren tonen. Ik bleef maar vriendelijk lachen, want ik had geen zin in een knokpartij. Na lang aandringen van Tolja, lieten de mannen ons met rust en konden we verder naar Tolja’s huis wandelen. Daar dronken we nog een theetje met, uiteraard, koekjes en snoepjes voor we naar de bushalte gingen. Maar we hadden absoluut niet verwacht dat we zo’n grote fans hadden, want plots stonden de drie mannen binnen in de woonkamer. Zij kwamen zomaar binnen zonder kloppen en verontschuldigden zich uiteraard eerst bij ons voor het storen. De ouders noch de baboesjka zeiden er iets op. Ze kregen zelfs een tas thee en mochten mee aan de tafel zitten. Het was te grappig om waar te zijn. Eén van de twee, degene met de meest freaky ogen ever, kwam tussen mij en Clement zitten. De geur van benzine drong tot diep in mijn neus door en ik durfde geen koekje meer nemen, want dan moest ik ofwel aan hem vragen om er een door te geven ofwel over hem leunen…dan maar gezond doen. Plots wilde hij een foto met mij. Ik heb absoluut geen probleem met foto’s en vond het wel grappig. Maar toen we rechtstonden en ik mijn typische Elke-pose aannam, vond hij het een beter idee dat we elkaar zouden aankijken. Omdat hij uit zattigheid steeds meer naar voren leunde, leek dat me juist géén goed idee. Ik draaide me gewoon terug om en nam een uitermate schattig, klein katje van de grond. Zo had ik tenminste nog een kleine barrière tussen mij en die vreemde man (Dag vreemde man, man van mijn… - Ann Christy). Daarna vroeg de ex-gewichtheffer aan Tolja om tegen mij te zeggen in het Engels dat ik het mooiste meisje was dat hij al had gezien en blablabla. (Ja, moet ik toch even zeggen, ook al kwam het van een zatlap, toch beter dan van niemand. En hij kende tenminste het verschil tussen een jongen en een meisje) Uiteraard verstond ik hem ook in het Russisch en ik begon te lachen. Hij verschoot en was verbaasd dat ik hem verstond. Wij, buitenlanders, kennen toch geen Russisch! Gelukkig moesten we snel weg, anders zouden we onze enige bus naar Irkutsk missen. De baboesjka smeet de mannen buiten en wij konden naar de bushalte gaan. Wat we niet hadden gehoopt, maar wel verwacht, gebeurde. Ze stapten gewoon in hun auto en volgden ons. Gelukkig liet de bus niet lang op zich wachten. De baboesjka kwam er ook nog aangelopen en duwde twee zakken vol bessen in mijn handen. De пьянныe wuifden ons nog uit, maar de bus vertrok nog net voor ze konden beslissen om er mee op te stappen. Fjoew.
Paste je bikini?
BeantwoordenVerwijderennee, want ik had die uiteraard niet gepast in de winkel, want zoiets doe je gewoon niet.
BeantwoordenVerwijderenAls je de ironie niet doorhebt, bij deze.