zondag 17 oktober 2010

Achtergrondgeluid: een zatte Rus die iets door een megafoon aan het lullen is.


Mijn weekend had goed moeten beginnen, maar de bediende van de post besliste daar anders over. Ik mag mijn postpakketje niet opsturen! Ze kon het niet aannemen om een of andere vage reden, waarschijnlijk omdat ze er gewoon geen zin in had. Ik heb aldus een halfuur moeten wachten voor niets. Все нормально в России.
Maar de wet van Murphy heeft deze keer geen invloed gehad op het verdere verloop van mijn weekend. ’s Avonds werden we uitgenodigd door de vierde verdieping voor een biertje. Ik had nog afgesproken op Skype, maar om een of andere andere vage reden, werkte het internet niet meer…Murphy was er dus toch een beetje bij. Dan maar verder pilsen. De Engelse Kate wilde ons een serie laten zien de zij enorm grappig vond: The Peep Show. Het was inderdaad wel grappig, maar het Engels was af en toe te moeilijk om de kleine nuances door te hebben en het geluid kon ook niet zo hard. En dan begon het écht leuk te worden. Kate haalde een heel worddocument met tongtwisters uit en trachtte ze uit te spreken. Hilarisch. Willem, de Belg, kon het zelfs beter dan de Engelstaligen! Caroline, de Amerikaanse, deed haar geweldig grappig ‘redneckaccent’ en uiteraard kwam van het een het ander: lachen, gieren, brullen! Jammer genoeg werd het hoogtepunt van de avond verstoord door een Russische leerkracht die niet kon slapen. Oeps…Murphy was nog niet naar bed.

Op zaterdag had de Japanner, Ryonska, een trip georganiseerd naar Tal’tsy, het Bokrijk van Bajkal zeg maar. Ik wilde er al lang naartoe gaan en dit was de perfecte dag. De zon scheen, overal schitterden de kleuren van de herfst, het water was helder en het was zeer interessant. In elk huisje kon je een ander aspect zien van de traditionele Russische manier van leven. De pottenbakker, de kleermaker, de juwelier, de houtbewerker (daar was een supermooie speld, maar ze kostte iets te veel. Ook al was ze bezet met een edelsteen en had ze een of andere vage betekenis). Je kon ritjes maken met een oude paardenkoets, steltenlopen (dat was zo lang geleden, maar ik kon het nog!), een picnic houden of gewoon genieten van het uitzicht en de rust. Het was, om het kort te zeggen, een geslaagde uitstap, ook omdat ik eindelijk de sjaal/платок gevonden heb die ik al lang wilde. Geen Murphy deze keer.

’s Avonds organiseerde onze leerkracht Duits een festijn, meerbepaald een bierfest! Wiehaa. Mijn verwachtingen waren hoog, al had ze ons enkel verteld dat de uitgave van een nieuw Duits-Russisch tijdschrift werd gevierd en dat er ‘Bayerische’ liederen zouden gezongen worden. Op zich was het inderdaad een klein feest en het bier moest je zelf betalen en zo lang wachten als er op het scherm aangeduid stond: 00:58!!!!! Een uur wachten voor een pint! все нормально в России! Murphy probeerde zich toch nog zelf uit te nodigen, want de taxichauffeur (we waren al een halfuur te laat...) dropte ons af aan een restaurant in dezelfde straat. Toen we echter binnenkwamen, voelden we ons niet op onze plaats. Overal was het restaurant versierd met donker graniet en marmer, tafels gedekt met zilveren bestek en volgens mij kristallen glazen. Er werd wel schlagermuziek gespeeld, maar iedereen was:
1.    oud
2.    té chique gekleed voor een bierfest
3.    iets véél te duurs aan het eten
We hebben toch maar even gecheckt bij een официянт of we wel juist zaten…nee dus. Lachen, gieren, brullen, want niemand wist waar het wél was. Op straat hielden we iedereen tegen, totdat uiteindelijk toch iemand wist waar restaurant ‘Barbossa’ was. Tweehonderd meter verder wo bleek, naast een Irish Pub (!). Maar de security heeft de ongenodigde gast Murphy toch niet binnengelaten, want het was superleuk, grappig en gezellig. Een bierfest was het dan niet echt, het was zeker voor herhaling vatbaar.



1 opmerking: