Achtergrondgeluid: pratende mensen in de keuken, aan het wachten op het kerstdiner.

Liefste dagboek,

23 december: een ware KUTDAG! Meer nog, het was een KUTWEEK.

Eerst en vooral kregen we onze punten, allemaal goed en wel, maar het systeem dat ze hier hanteren dateert volgens mij nog van het Oude Nabije Oosten… Onze punten worden opgeschreven op kleine papiertjes de zogenaamde зачетные листочки. Die moesten we gaan halen bij het dekanaat van de internationale faculteit, allemaal goed en wel, ware het niet dat we ook Duits volgden…in een andere faculteit. We vroegen in ‘the international office’ waar we het papiertje voor Duits moesten halen. Zei zeiden in het dekanaat. Wij dus naar het dekanaat. Daar zeiden ze in ‘the international office’. Wij dus de volgende dag weer naar ‘the international office’. Daar zeiden ze weer in het dekanaat. Wij beslisten om de laatste keer naar het dekanaat te gaan. Daar zeiden ze plots dat we aan onze leerkracht Duits zo’n papiertje moesten vragen. Jenny, onze leerkracht, kwam volledig uit de lucht vallen. Zij is Duits, vindt het Russische systeem ook wat dubieus, maar heeft een gouden hart. Zij ging zelf eens horen in ‘the international office’, het kantoor waar we met al onze vragen moeten zijn.  Daar zeiden ze dat de briefjes in het dekanaat lagen. Zij naar het dekanaat. Daar zeiden ze dat ze die moest halen in het dekanaat van Duits. Zij met ons naar het dekanaat van Duits. Daar zeiden ze dat ze op het dekanaat van de internationale faculteit lagen. Grr. Wij dus nòg eens naar onze faculteit. Zegt de vrouw daar doodleuk: “Ah ja, jullie briefjes. Jullie hebben er lege nodig zeker?” WAAAAAAT??????!!!!!! Vinden die ons te dik en willen die ons dwingen om een betere conditie te kweken of wat?

Enfin, onze briefjes hadden we, ons punt ook, nu de handtekening. Er stond op dat de faculteit waarin het vak wordt gegeven het briefje moest ondertekenen. De faculteit van Duits, met andere woorden. Daar zeiden ze echter dat de internationale faculteit een handtekening moest zetten. Wij dus naar ons dekanaat. Daar zeiden ze dat het dekanaat van Duits moest handtekenen. Zucht! “Maar daar zeiden ze dat u dat moest ondertekenen?” “Ah? Echt? Ладно, ik zal wel tekenen.” Tot zover de briefjeskwelling.

Next. Mijn punt van Geschiedenis. Ik heb al een keertje zitten klagen over het feit dat ik een vier heb en Magali een vijf, terwijl dat absoluut onmogelijk is. Ik had namelijk twee punten meer op een test en een keer geantwoord in de klas.

Hij riep eerst de mensen met een goed punt naar voren en die mochten dan gaan. Toen hij mij naar voren riep vroeg hij of ik tevreden was met een vier. “Ja, maar ook niet.” “Ga dan maar terug zitten en wacht even.” Grr. Nadat alle ‘goeien’ buiten waren, begon hij: “Schrijf deze vragen op, het antwoord en geef ze af.” Ik dus terug naar voren, omdat ik geen test wilde maken. “Mijnheer, ik wil gewoon even iets weten, want ik denk dat u zich heeft vergist.” En ik leg het uit, maar midden in mijn uitleg onderbreekt hij mij. “Ja, maar ik heb toch juist geteld: vijf plus vijf plus…” Begon hij al de punten die hij had opgeschreven terug op te tellen. Natuurlijk kwam hij uit op hetzelfde resultaat. Ik terug: “maar mijnheer, uiteraard, u heeft juist geteld, maar ik vraag me af waarom ik hier minder heb dan haar, terwijl ik juist dezelfde punten heb.” “Ja, zij zal een keer geantwoord hebben in de les.” “Nee, meneer, dat was ik”, zei ik uiteraard. En zelfs Magali, die naast mij stond, beaamde dat. “Dat was zij, niet ik.” Zijn reactie was om te filmen. “Aaah…(denkt na)…ja, als je betere punten wilt, ga je zitten en los je de vragen op.” WAAAAAAT??????!!!!!! Ik heb heel kwaad mijn papiertje uiteindelijk toch afgegeven. Wat een *****. Willem, die altijd de les had geskipt en dus de vragen wel moest oplossen, vertelde later dat er ook Russische meisjes in de les zaten met hetzelfde probleem als mij. Blijkbaar waren zij hem openlijk aan het uitschelden en aan het roepen dat hij niet kon tellen. Terecht!

Dezelfde dag, vandaag 23 december, hadden we normaalgezien twee lessen. Maar we kregen blijkbaar onze punten. Wat hier als volgt gaat. Je geeft je papiertje af, de leerkracht zet je punt en een handtekening en je bent verder vrij. We moesten met andere woorden anderhalf uur wachten tot de tweede les! En dat was dan de nu al befaamde geschiedenisles. Waardoor we weer een uur moesten wachten, want om 13 uur zouden we repeteren voor het ‘feest’ van vrijdag. We werden gedwongen om een acte-de-présence te doen en dus moesten we ook naar die repetitie. Het was zelfs de naam ‘repetitie’ niet waard. Eerst wachtten we tien minuten tot de computer was geïnstalleerd en dan moest iedereen een klein stukje van zijn dansje/liedje voordoen. “Niet helemaal, want dat is een verrassing”, luidde het. 30 seconden, als het niet minder was, stonden we vooraan. Dat was het. WAAAAAAT??????!!!!!!

Dan kwam er nog bovenop dat we vandaag zouden eten met onze Chinese klasgenoten en we dus iets moesten klaarmaken. Geen frieten, teveel werk, maar spaghetti. Ik heb uiteindelijk de saus gemaakt, terwijl Magali uitrustte op haar bed. We kwamen in de andere общежитие en de kotmadam begon moeilijk te doen. “Waarom zijn jullie hier? Met hoeveel? Tot hoe laat? Ja, dat moet ik toch even aan de commandant vragen” Uiteindelijk mochten we tot acht uur blijven…De Chinezen waren, zoals altijd, nog niet klaar, hoewel wij zelfs al twintig minuten te laat waren. De mannen hebben gekookt, wat de gewoonte blijkbaar is en het was enorm lekker! Blijkbaar hebben we zelfs hart (ja, hart!) van een koe gegeten…maar ik moet zeggen, het was echt lekker klaargemaakt en smaakte eigenlijk gewoon hetzelfde als rundsvlees.

Daarna naar huis en eindelijk, het internet was ontdooid! Het had weer anderhalve dag platgelegen door de extreme koude. Ik kon dus bellen voor Music for Life. We hebben namelijk een poster gemaakt en iedereen aangesproken. Enkelen hebben ons gesteund en dus heb ik een telefoonkaart gekocht om lange langeafstandstelefoongesprekken te voeren. Met een kaart van 300 roebel kan ik met mijn gsm 30 minuten bellen, met Magali’s gsm anderhalf uur. WAAAAAAT??????!!!!!! Toen er eindelijk iemand opnam en ik al mijn gegevens vijf keer had herhaald en uiteindelijk zelfs een ander liedje had moeten kiezen, zei de vrouw aan de lijn: “Bedankt voor uw gift en geniet van het plaatje.” Al de mensen die hadden bijgelegd, stonden te wachten tot ik op de radio kwam. Ik vroeg dus vlakaf of ik niet op de radio kwam. “Euh euh, neen, ik denk het niet”, luidde het antwoord. “Hoe kom ik dan wel op de radio?” Ik wilde het ook gewoon even weten. “Euh, dat weet ik niet precies. Ik denk dat je daarvoor naar Brussel moet bellen, maar die nummer heb ik niet.” Uhu: WAAAAAAT??????!!!!!! Enfin, we hebben toch maar mooi een paar weeskinderen in Afrika geholpen, dat is het belangrijkste.

24 december/kerstavond: teleurstellend.

Liefst dagboek, ik wil naar huis. Na al het gezever met die puntenpapiertjes en na vandaag heb ik er genoeg van.

Op school was er een ‘feest’. Meer een soort voorstelling waarbij elke groep een dansje/liedje/toneeltje moest doen. Wij hadden een hilarisch sketchke, maar Chinezen kunnen blijkbaar niet tegen een beetje stress, want zelfs bij de vogeltjesdans zaten ze naast de maat. Het was wel grappig en ik amuseerde me, tot er een of andere journaliste veel te dicht bij mijn gezicht (hier in Rusland hebben ze blijkbaar nog nooit gehoord van ene personal bubble) en vroeg: “Ben jij van België? Heb je zin om even te vertellen hoe mensen in België kerstmis en nieuwjaar vieren?” Nee, ik heb daar geen zin in, kutwijf. Dat wou ik roepen, maar omdat ik toch iets vriendelijker ben, vroeg ik of dat niet na het ‘feest’ kon. “Nee, wij hebben geen tijd, nu, gewoon twee minuten.” Ik, uiteraard al op mijn paard: “En na de volgende sketch, dat zijn mijn vrienden en ik wil die graag zien.” “Nee, nu, liefst.” “Nee dan, sorry.” “Oke, na deze sketch.” Gewonneuh! Daarna begon ze Magali te bespelen, die al meer dan twee dagen echt een rothumeur heeft en er dus ook echt geen zin in had. Er zaten Amerikanen, Fransen, Chinezen, Koreanen, Engelsen, enz. in de zaal, maar uiteraard moeten de Belgen weer uitgekozen worden. Na vijhonderd keer gezegd te hebben dat ze gewoon geen zin had, droop de journaliste af. Toen de sketch gedaan was, ging ik dan met haar naar buiten in de gang, waar ik een veel te fel licht in mijn ogen kreeg.

“Vertel eens, hoe vieren mensen kerstmis in België?”

“Ze eten met familie, meestal kalkoen en dan geven ze elkaar cadeautjes.”

“Zijn er geen speciale tradities, zoals liedjes zingen, een rondedans (wtf), een toast uitbrengen?”

“Nee, wij hebben een kerstboom, dat is alles.”

“Ah…en nieuwjaar?”

“Ik eet meestal met mijn vrienden, dan drinken we en dan gaan we naar een feestje.”

“Mmm…(ze had precies door dat ze de foute persoon had genomen).”

Uiteindelijk mocht ik terug naar binnen en toen hing er ook een donderwolk boven mijn hoofd. De voorstelling was grappig, maar meer iets voor een lagere school. Zo kan je de universiteiten hier ook een beetje typeren: lagere of middelbare scholen. Lichamelijke opvoeding is een vast vak, wiskunde is een vak als je talen studeert…en ik heb hier mensen gepest zien worden, zoals kinderen van twaalf mensen pesten.

Ik ging na de voorstelling naar de post, om een pakje te gaan halen. Er stonden weer minstens twintig mensen voor een loket. Er waren vijf beambten aan het werk, maar toch besloten ze maar één loket te openen. Gelukkig belde Magali me met de mededeling dat er nog een pakje voor me was.

’s Avonds ging ik terug naar de post. Geen volk…oef. Ik gaf mijn twee papiertjes af en de vrouw haalde mijn twee grote pakjes vol kerstspullen. “Uw paspoort aub.” Mijn paspoort ligt nog steeds op het Mongools consulaat, maar ik had een kopie bij. De vorige keer had ik namelijk mijn paspoort niet eens moeten tonen. “Dat kunnen we niet aannemen.” Ik legde alles uit en zelfs dat ik de vorige keer mijn paspoort niet heb moeten tonen. “Dat kan niet, we nemen enkel echte paspoorten aan.” WAAAAAAT??????!!!!!! Dat betekende dus geen kerstspullen met kerstmis! Op dat moment kon ik die haar kop wel van haar dikke nek rukken en er voetbal mee spelen.

Toen ik terug in de общежитие kwam, was iedereen weg. Zelfs Magali was er niet. Ik heb dan maar mijn kerstavonddiner zielig alleen opgegeten: spaghetti. Uiteindelijk ging ik een kijkje nemen op de vierde etage en daar zaten Willem, Kwinten en Caroline ook een beetje zielig te wezen. Zij hadden ook een beetje heimwee naar hun vertrouwde kerstmis in plaats van kerstmis met een biertje en Ferrerro’s.

Gelukkig werkte het internet, had mijn liefje tijd en waren de serverproblemen bij Skype opgelost. Mijn goed humeur kwam terug. Maar, wanneer ik in bed lag en eindelijk een goede positie had gevonden, begon Kasia om een of andere obscure reden, iets te mixen!!! Om twaalf uur ’s nachts! WAAAAAAT??????!!!!!!

Achtergrondgeluid: het klapperen van mijn tanden door de koude (16°C) in mijn kamer en het nog klapperen van mijn tanden door de koude (-20°C) van mijn wandelingetje van de bus naar mijn kamer

Beste dagboek,

Ik ben de voorbije week enorm veel te weten gekomen over de Russische mentaliteit. Zowel die van de Russische jeugd als die van de leerkrachten. We hadden geschiedenis, één van mijn favoriete vakken hier (kuch). Voor de eerste keer hadden we twee weken na elkaar huiswerk gekregen. De eerste keer ging het om de vraagjes over het hoofdstuk dat we zogezegd hadden behandeld. Ik kon er niets van. De films die we hadden gezien, waren niet echt een hulp en de rebussen van in de les al helemaal niet. De tweede opdracht was een ‘test’. Tien multiple-choisevragen over De Robbespierre, de Engelse koningen en de Tijd der Troebelen. Wikipedia to the rescue!

In het begin van de les gaf iedereen zijn taken af en de leerkracht ging achter zijn bureau zitten en begon te verbeteren. Ondertussen keken wij het einde, alleen het einde van ‘The Last Samurai’ in het Russisch en daarna een stuk van ‘Kingdom of Heaven’. Ook in het Russisch uiteraard, waardoor Orlando Bloom een echte homostem kreeg.  Bedankt!

Op het einde scandeerde de leerkracht onze punten. We kregen maximum 50 ‘баллов’. “Magali Debjor (zo lezen de Russen haar naam), 47, Elke Ramdonk, 23.”  Uhu, maar 23! En dat kon absoluut niet! Magali en ik lagen strijk en Kwinten en Willem lachtten me ook uit, terwijl Willem zelf maar 11 had! Ik nogal gesteld op mijn resultaten (kuch) en dus ging ik naar mijn leerkracht. Ik wilde er het fijne van weten. Uiteindelijk bleek dat ik enkel mijn ‘test’ had afgegeven en niet mijn taak van de vorige week. Ik gaf hem direct mijn blad en hij liet zijn oog er even op vallen, waarna hij mijn cijfer vlug in 43 veranderde. Al veel beter, maar nog steeds klopte zijn berekening niet. In de les krijgen we af en toe rebussen voorgeschoteld en het antwoord moet maar door de klas worden geroepen. Wie goed antwoordt, krijgt een extra punt. Een oneerlijk systeem, want alle Chinezen hebben een digitaal woordenboek, waardoor ze alle onbekende woorden direct kunnen opzoeken en zij zitten meestal vooraan, omdat ze geen les voor geschiedenis hebben. Ik zit dus altijd vanachter en maak mijn huiswerk of vul een kruiswoordpuzzel in, maar één keer heb ik toch een goed antwoord gegeven en kreeg ik dus een extra punt. Dat betekent dus ook een punt meer dan Magali. In het totaal hebben wij twee ‘testen’ gemaakt. Op de eerste had ik zes en op de tweede negen. Magali had op de eerste vier en op de tweede ook negen. Volgens mijn berekeningen heb ik dus 3 punten meer dan Magali. Hoe komt het dan dat ik 43 heb en zij 47? Enfin, zò gesteld op mijn punten ben ik nu ook weer niet, dus heb ik het zo gelaten, terwijl ik nog steeds stiekem in mijn vuistje lach.

Beka had ons daarenboven ook een verhaal verteld over dezelfde docent. Hij had een examen bij hem afgelegd en hoewel hij alle vragen goed had beantwoordt, kreeg hij toch maar een 3. Beka is wél zeer gesteld op zijn resultaten en ging de confrontatie aan. Hij vroeg de docent waarom hij maar een 3 kreeg en of hij zijn examen en antwoorden mocht overlopen om eruit te leren. “Nee, dat gaat niet. Jij hebt een drie en daarmee basta”, antwoordde de leerkracht. Uiteraard is het onmogelijk dat iemand zijn examen niet mag bekijken, voor mij in ieder geval. Beka zei tegen de docent in kwestie dat hij naar de rector zou stappen, omdat hij het recht had zijn examen in te zien. “Kalm, kalm, kom morgen nog eens terug.” De volgende dag is Beka dus teruggegaan en plots stond er bij zijn naam een 5. “Mijn excuses, ik had me vergist van persoon”, klonk de uitleg. Vergist?!

Op zaterdag 11 december kookte Paul zijn lievelingsgerecht, shepherd’s pie. Dat was een opdracht voor Russisch. Dima, een Rus met volledige naam Dmitri, hielp hem daarbij, het is te zeggen: hij schreef het volledige recept op. Omdat de ovenschaal vrij tot zeer groot was, nodigde Paul enkele Russische vrienden uit om ze te ledigen. Wij kregen ook een stuk. Het was een gezellige avond, lekker eten, Russisch gezelschap, dat ik niet zo goed verstond, maar ik propeerde het wel. De gesprekken kwamen op gang: van Griekse mythes tot whisky. Paul had namelijk een fles whisky vanuit Engeland meegebracht. Na een klein uurtje was ze al op. Ik lust geen whisky, dus ik bleef er af. Dima, de volgens Magali en mij échte clichérus, kan blijkbaar niet in kleine beetjes drinken, zoals dat hoort bij whisky. Hij giet elke drank, zowel wodka als koffie, in één keer in zijn keel. Zot, die man, waarom dat vertel ik zo meteen.

Na de fles whisky soldaat te hebben gemaakt en bijna een heel pakje sigaretten te hebben opgerookt (de Russen roken aan de lopende band. Hele dunne sigaretten met fruitsmaak zijn trouwens de favoriet bij vele meisjes), ging Paul met Dima naar de winkel om wodka te halen. Toen wist ik al dat het een foute avond zou worden…De balans van de avond: een keuken vol stukken kerstslinger en kerstlichtjes, half verbrande takenschema’s, een in tweeën gebroken mes, een kwijtgespeelde brandslang, een kapotte raam, geweldig grapige filmpjes en een kleine kater…

Na de eerste fles, moesten de gasten naar huis. Om 23u sluit de общежитие en de Russen hadden al hevig gediscussieerd met de kotmadam, tevergeefs. Maar все нормально в России, want plots kwam Dima aanzetten met een brandslang. Uhu, een brandslang! Vanwaar hij die heeft gehaald, blijft me een raadsel. Het plan was om hem terug in de peda te trekken. Uiteraard kenden de Russen van het etentje mensen op de derde verdieping, die hun kamer met plezier in bruikleen gaven. Blijkbaar is het de gewoonte om zo gasten te ontvangen na bezoekuur. Dima verstopte zich eerst achter een garage en wanneer de kust veilig was, kwam hij tevoorschijn. We wierpen de brandslang naar beneden, zodat Dima zich kon vastmaken. Met man en macht trokken minstens 5 mensen hem naar boven, waaronder ik. Eerst filmde ik het hele gebeuren, maar ik kreeg het een beetje koud, ’s nachts is het hier bijna -40°C…

Na een tijdje herinnerde Paul zich dat er op de kamer van Caroline nog een fles stond. Zij was op uitstap naar het Bajkalmeer en de ramen zijn zo gemakkelijk open te krijgen, dat het een fluitje van een cent zou zijn. Ik was absoluut niet voor het plan, dat ging er net iets over voor mij. Magali heeft dan aan Kwinten gevraagd of hij toevallig geen fles meer had, gelukkig zei hij ja.

Ondertussen probeerde Paul mij te versieren als kerstboom. Mijn naam lijkt namelijk op ‘ëлка', kerstboom in het Russisch...Daarbij is onze prachtige kerstslinger gesneuveld en later ook de kerstlichtjes, die onze keuken juist zo gezellig maakten. Op dit moment hangen er dus drie aparte stukken van de kerstslinger aan het plafond. Nadat de fles van Kwinten op was, wilden Paul, Dima en nog een of andere Rus uit de общежитие toch nog de fles uit Carolines kamer halen. Ik bleef rustig in de keuken zitten, want ik had niet gedacht dat ze het meenden. Blijkbaar wel dus...Dima is weer met de brandslang vanaf ons (!) balkon naar beneden geklommen, want Caroline woont onder ons, en heeft daar de fles uit haar kamer gehaald. Pas toen ze terugkwamen en ik goed en wel besefte wat hij had gedaan, kreeg ik medelijden met Caroline. Paul zou alles uitleggen aan haar en een nieuwe fles kopen. Liefst ja! Maar dan bleek dat Dima de raam niet had opengemaakt op de gemakkelijke manier, maar blijkbaar heeft hij de hele raam gebroken...Vreemd, want niemand heeft brekend glas gehoord en hoe hij dat heeft gedaan is net zo'n groot raadsel als de herkomst van de brandslang. Nu zit Caroline zonder raam en de temperatuur buiten is ongeveer -35°C...En hoe gaat ze dat uitleggen bij de kotmadam?

Nadat hij zijn illegale praktijken achter zich had gelaten en niemand het fijne wist van de raam, ging het feestje gewoon door. Ik zat nog steeds aan tafel en praatte met Willem. Plots beseften we dat iedereen weg was en dat de klok al vijf uur ('s morgens) had getikt...Tijd om te gaan slapen dus.

Wat begonnen was als een banale huistaak, eindigde als een ongeloofwaardig, onbezonnen avontuur. En de brandslang...die ligt ergens ten strande, maar de juiste coördinaten zijn nog het grootste mysterie van dit hele avontuur...

Achtergrondgeluid: have you heard the news that you're dead?

Geen internet, geen huiswerk en geen films meer, maar Sinterklaas is wél geweest en heeft lekkere speculaas, koekjes en snoep in de keuken geplaatst. Jammer genoeg had iedereen door dat Sinterklaas niet bestond en dat hij verdacht veel Belgische koeken had gegeven... Ik ben ook al begonnen met kerstkaartjes te schrijven, maar zoals jullie al weten is de post niet echt efficiënt en snel…Ik heb nog nergens in een winkel enveloppen zien liggen en postzegels al helemaal niet. Daarvoor moet ik dus naar de post. Na de les stapte ik dus naar het postkantoor enkele straten van de universiteit verwijderd. Ik was er alleen en slaakte een zucht. Dat betekent namelijk dat de beamten nog niet opgefokt zijn en zich nog een beetje vriendelijk en geduldig voordoen. Ik vroeg de vrouw achter het loket of ze mooie enveloppen had en postzegels voor België. “Jazeker”, zei ze. “Ik heb er 28 nodig”, zei ik op mijn beurt. Ik had een enorme zucht verwacht, maar tot mijn verbazing nam ze enveloppen en postzegels zonder mokken. Ik betaalde en telde alles. 21 enveloppen en 21 postzegels, typisch! Soms vraag ik me af of ik echt zo onduidelijk spreek. Ik wilde teruggaan, maar ondertussen had een бабушка zich al geïnstalleerd aan het loket. Zij duwde me al de hele tijd toen de vrouw nog met mij bezig was. Zo’n opdringerige mensen vind je volgens mij nergens anders dan in Rusland. De Russische personal bubble is ook zoooo klein. Als ze met je praten, is hun gezicht vaak slechts tien centimeter van dat van mij verwijderd. Dan mogen ze nog zo sympathiek zijn, ik wil hun adem niet echt voelen, laat staan ruiken.

Terug naar de post, deze keer naar een kantoor een eindje verder van de общежитие. Daar werkten ze volgens Kasia snel en hadden ze ook leuke enveloppen. Toen ik daar aankwam stond er een enorme rij, maar het ging vrij vlug vooruit. Plots besefte ik dat ik helemaal geen geld meer had om de overige enveloppen te kopen. Enkel nog voor mijn trio van brieven voor iemand uit het Emblemse. ”Марки у нас нету сегодня.” Typisch. Dan maar naar huis. Maar daar wachtte me nog een verrassing. Het briefje waar ik zo lang op heb gewacht was er eindelijk. Terug naar het postkantoor! En nu hetgeen 500 meter verder. Als mijn bankkaart niet in het pakje had gezeten, was ik er niet blijven wachten. Ik heb geen idee wat iedereen doet in het postkantoor, maar altijd, echt altijd staat er superveel volk, is er maar 1 loket geopend en houden de bedienden zich 20 minuten (!!!) met 1 persoon bezig. “Dat formuliertje moet u nog invullen.”  Blablabla. Dan was het mijn beurt. Ik kreeg mijn pakje en vroeg drie postzegels voor België. Ik kreeg er honderd! “Twee van die en één van deze twee en op de laatste al deze”, zei de vrouw. 13 postzegels op één f*cking brief! “U mag ze over elkaar plakken hoor.” Ja, liefst! En wat ik ook niet begrijp is dat ik de ene keer 25 roebel aan postzegelwaarde krijg, de andere keer 21, nu 23 in het kantoor bij ons en 20,5 in het kantoor bij de universiteit! Mogen de bedienden zelf kiezen hoeveel ze vragen? Als ze slecht gezind zijn 25 roebel, maar als ze goedgeluimd zijn, vragen ze slechts 21? Of hoe zit dat? Vreeeeeemd.

Ach ja, na een uur had ik mijn bankkaart en heb ik uiteindelijk mijn brieven kunnen versturen. Nu de rest nog…

Het begint weer een lange ‘aflevering’ te worden, dus zal ik het nu kort houden en een beetje samenvatten.

Maandag: laserschooten met enkele mensen van Duits en hun vrienden van de andere klas Duits. Chillage à la plage. Ik ben twee keer op de zesde plaats (van de twaalf) geëindigd, mooi. En maar 2,5€ per halfuur, cheeeck!

Dinsdag: bowlen met een paar van de общежитие voor Beka’s verjaardag. Hij was zo aangedaan van de mooie cadeautjes die we hebben gegeven, dat hij ons op een fles Martinichampagne trakteerde. Het was lekkere, maar ik vond het vreemd dat iedereen er ijsblokjes in deed…maar dat zal wel aan mij liggen. Bovendien werd de bowlingbaan verlicht met blauw neonlicht en blacklight, waardoor zowel de bowlingballen als de witte sokken radioactief werden. Ik kreeg er enkel hoofdpijn van. Ik heb wel drie strikes gegooid! De eerste als allereerste worp van iedereen. En net zoals iedereen was ikzelf ook enorm verbaasd. Kwinten en Zhiju (of zoiets), die nog nooit had gebowld, bleken echte bowlingmeesters te zijn. Kasia, daarentegen, moet nog een beetje oefenen. In ieder geval heeft iedereen zich geamuseerd.

Woensdag en donderdag: niet zo interessant. We hebben in het seminarie de film ‘Die Fälscher’ gezien. Ik had hem al gezien, maar hij blijft toch een klein meesterwerkje. Op het einde moest ik toch een traantje wegpinken. Veronika, een burjatmeisje dat mee in onze groep zit, nodigde ons uit om donderdag naar een club te gaan. Een vriendin van haar had haar uitgenodigd voor een soort modeshow. Maar, ik zeg het eerlijk, ik had het niet aangekunnen, dus heb ik vriendelijk bedankt. We hadden woensdag de les Russisch al gemist, omdat we wilden uitslapen (ja, rebels, maar het deed goed), dus konden we de les op vrijdag zeker niet missen.

Vrijdag: We zaten dus in de les Russisch en eindelijk, na twee weken, vroeg onze leerkracht onze cv’s. (Het was een huistaak die we twee weken geleden al hadden gekregen) Ongelooflijk, maar waar, Chinezen kennen dat blijkbaar niet. Ze hadden kopies gekregen met voorbeelden en uitleg hoe een cv op te stellen en nog sloegen ze erin om het helemaal fout te maken en vanalle toch wel belangrijke informatie te vergeten.

“Waar heb je gewerkt?” “In een restaurant.” “En hoe heette dat restaurant?” “Gewoon een restaurant in ‘Jacamaca’(vergeef me maar Chinees is nog steeds niet mijn ding).” “Hoeveel restaurants zijn er daar, maar 1?” “Nee, drie grote.” “Hoe weet de werkgever dan welk restaurant hij moet bellen om te verifiëren dat jij daar hebt gewerkt?” “Euh…” “En wat heb je daar gedaan?” “In een restaurant.” “Ja, maar wat?” <stilte> <zucht>.

Die dag was ook de eerste keer dat ik onze leerkracht kwaad heb gezien, scaaary.

’s Avonds begaven we ons naar de toneelschool van Irkutsk om een stuk te bekijken. Ik kan het in enkele woorden samenvatten. Meisje en jongen (18 jaar) houden van elkaar, maar moeders zijn ertegen, want liefde is zoals een auto. Liefde gaat over, en je moet denken aan een goede man (maar wie bepaalt wat goed is?), kinderen en studie. Blablabla, stereotiep! De uitvoering was wel goed, maar de Russen kunnen toch echt niet van elkaar afblijven! Ik had zin om midden in het stuk recht te staan en te roepen dat ze een kamer moesten huren. Op het einde werd er naar mijn mening ook net iets te veel geweend en gesnikt. Maar ik verstond het bijna allemaal. Natuurlijk drongen niet alle nuances en grapjes tot me door. Op sommige momenten schoot de hele zaal in de lach, terwijl ik als een schaap voor mij uit zat te gapen…

Zaterdag: gaan vragen in het station hoeveel een ticket kost naar Mongolië en wanneer er een trein terug is, want volgens internet zijn er blijkbaar geen en kosten de tickets een fortuin. Daarna moesten we gaan shoppen voor een skibroek. Oh jawel, we zijn gaan skieën! Vrijdagavond had Beka ons gewaarschuwd voor de prijs. “Het is hier superduur, 5000 roebel voor een broek en jas!” Na een snelle actie van mijn hersendeel dat zich bezighoudt met wiskunde, ontdekte ik dat dat 125€ was…Mijn mond viel open, zo goedkoop! In België alleen al kost een jas zoveel. Maar hij had gelijk dat het voor Rusland duur is. Ik snap echt niet hoe sommige mensen kleren kunnen kopen, eten of tripjes kunnen maken. Het skieën kostte 1290 roebel, dat is ongeveer 32€, ik vind dat veel voor in Rusland. Maar wat een geweldige overgang naar de volgende dag!

Zondag: gaan snowboarden op een ‘berg’ twintig minuutjes van de общежитие. Je kan er skieën, snowboarden, schaatsen én in een band, zoals een bobslee, naar beneden glijden, chiiiil. Met mijn nieuwe rode (!) skibroek had ik er superveel zin in. Tot ik op de piste stond. Mijn snowboard gleed niet! In het midden van de piste stopte ik en geraakte ik niet verder. Ik heb het dan maar omgeruild voor een veel beter. De 'grote' piste en dus ook de 'grote' lift was niet open en dus konden we enkel het babypistje gebruiken. Na twee keer naar beneden te zijn gegleden was ik het al beu. Het was wel grappig, omdat het voor Magali 15 jaar geleden was dat ze geskied had. De eerste afdaling ging vrij goed, dat betekent: 1 keer hard gevallen, maar daarna ging het veel beter. Maar weer, de piste was iets te plat om goed bochtjes te maken. Dan, de lift...een kutankerliftje met één stang. Ik had nog nooit zo'n lift gebruikt met een snowboard en vroeg me ook af hoe. Ik vroeg de man beneden hoe ik het beste kon gaan staan, maar hij wist het zelf niet!!! Komààn. Uiteindelijk bleek de truc de stang vast te houden tot boven. Onmogelijk! De volgende keren deed ik gewoon mijn snowboard uit en stapte omhoog. Na de middag, toen er meer volk was, bleek dat 90% van de snowboarders dat ook deden. Een minderheid kon met de lift naar boven, maar die hadden een goede positie gevonden en stonden met hun andere voet voor, basterds...

Na de middag waren er ook enkel waaghalzen die de grote, steile piste namen en dan gewoon te voet naar boven kwamen. Ik vroeg Beka om mee te gaan, maar hij wilde niet. Te gevaarlijk, zei hij. Ik wilde toch een keertje kijken en nam de 'gemakkelijke' kant, vanwaaruit je de steile piste kon zien. Steil...mijn gat! Na een halfuur naar boven klimmen en dan een halfuur uitrusten, begon ik eraan. Zalig! Jammer dat het zo kort was en dat ik wéér naar boven moest kruipen. In de tijd dat ik twee afdalingen had gedaan, waren Magali en Beka al minstens vijf keer naar beneden geskied. Na een tijdje was ik zo uitgeput dat ik gewoon niet meer kon. Volgende keer als we daarheen gaan, neem ik toch maar ski's en dat wordt ook heel grappig. Voor mij is het namelijk ook al 7 jaar geleden...

groene Kitkat is eigenlijk nog wel lekker.

Achtergrondgeluid: een toeslaande deur

Ja ja, het was me weer een weekje. Wéér een presentatie over België moeten geven, schoenen gekocht (met Adidaskes zal ik hier anders niet meer over de straten laveren) én naar de kapper gegaan.

Eerst het belangrijkste: schoenen (ik blijf nog altijd een vrouw he). Ik had eerlijk gezegd wat schrik om te gaan schoenshoppen, want vraag aan mijn mama, dat is niet mijn sterkste punt…Toch heb ik al mijn moed bijeengeraapt en de snelshopknop omgedraaid. Twee dagen heeft het me gekost, in totaal 4 uur (!) en ik ben trots op mezelf. Uiteraard heb ik enorm mooie botten gezien, maar die voldeden niet aan al mijn criteria:

1.    1. warm

2.    2. toch een beetje mooi

3.    3. prijselijk (maar mijn prijselijk verschilde blijkbaar met die van Magali :p)

4.    4. gemakkelijk

5.    5. passend bij al mijn broeken én mijn kleedje (zwart m.a.w.)

6.    6. mogelijkheid om ze in België te dragen

7.    7. géén Uggs (want dan voel ik me een eend…)

Vooral de vijfde eis bleek een hele opdracht te zijn. Vooral omdat ik het in mijn hoofd heb gehad om voor mijn vertrek een beige broek te kopen…En als ik de zesde niet had gerespecteerd, had ik echte Russische schoenen gekocht met bont langs binnen én buiten. Hier normaal en inderdaad nog wel leuk, maar in België zou de fashion police me direct komen arresteren. En waarschijnlijk waren die ook een beetje té warm.

Maar ik heb er, Bürgerschuhe dan nog wel, degelijke, warme, zwarte, prijselijke, gemakkelijke, bijpassende en ‘Belgische’ schoenen. Woehoe!

Het volgende in orde van belangrijkheid: mijn haar. Ik was het al na en maand beu, maar heb me toch ingehouden tot na mijn verjaardag. De decaan, die me al heeft toegevoegd op Facebook en die nog maar vijfentwintig jaar oud is, raadde ons een keertje ‘Casual’ aan. Een салон красоты achter de hoek. Ik besloot er eens een kijkje te gaan nemen…Bij het binnenkomen kreeg ik al blikken naar mij gewerpt die me zeiden dat ze geen buitenlanders meer wilden. Pech gehad! De blikken kwamen van drie vrouwen die alledrie hetzelfde kapsel hadden, een bob met froefroe (zoals Cleopatra) in het pikzwart. Ik was al bang dat dat het enige kapsel was, dat ze konden knippen. Ik maakte een afspraak voor de volgende dag en ja, de volgende dag stond ik er weer. Omdat het juist had gesneeuwd en mijn schoenen vuil waren, gebood de eerste Cleopatra me om van die beschermhoesjes over mijn schoenen aan te trekken. Uiteraard had ik ze eerst niet verstaan, want dat woord gebruik ik niet zoveel. Weer kreeg ik draaiende ogen te zien. Uiteindelijk nam een ander meisje me mee naar de kapperszaal, waar 1 kapstoel en 1 wasstoel stond. In Rusland hebben ze ook een hele andere manier van haarknippen. Eerst wassen, dan alles gelijk in een vorm knippen, dan drogen en dan pas afwerken. Ik vreesde al dat ik ook een Cleopatrakopje kreeg, hoewel ik mijn best had gedaan om mijn wens zo goed mogelijk uit te drukken in het Russisch. Uiteindelijk begon ze aan mijn ‘korte kant’ (ik kon het niet laten). Toen ik zei dat ze er nog meer mocht afdoen, verscheen er plots een brede glimlach. “Ooh, een experiment, eens iets anders, dat vind ik zalig!” riep ze en met enorme preciesie knipte ze elk haartje. Ik vond het goed en ik heb weer eens iemand blij gemaakt. De drie Cleopatra’s keken me nog altijd vies aan, maar nu was het ook meer: ‘Oh my god, wat heeft die gedaan met haar haar, dat is zo niet Russsisch’ En gelukkig maar.

Even tussendoor: onze trip naar Monolië is bijna geboekt en misschien reizen we ineens door naar Peking…

Kostja, onze buurjongen, heeft deze week enkele keren zijn circusact opgevoerd, maar telkens op een moment dat ik niet kon…maar waarschijnlijk heeft hij nog enkele vreemde ideeën in zijn hoofdje zitten en zal er volgende week wel een andere show in het land zijn.

Over onze presentatie kan ik kort zijn, het was namelijk dezelfde als vorige keer. Veel moeite hebben we er dus niet voor gedaan. Het was weer voor laatstejaars, die zich wilden inschrijven aan de universiteit. Deze keer ging het spektakel echter door in de grote zaal. Een enorme zaal met een giant podium! Slik. Het is nog maar eens bewezen dat Russische studenten niet verlegen zijn om te zingen, jammer genoeg beseffen ze nite dat ze niet kùnnen zingen, aargh! De valse noten, stijve dansjes, chique kleedjes en kostuums, vanbuiten geleerde teksten waren er in overvloed. En dan kwam België. Een simpele powerpoint met simpele tekst en in simpele ‘Belgische’ klederdracht. Ha! Op het einde verzamelden alle studenten zich op het podium om in alle verschillende talen ‘Все вместе’/’we are all together’ te zeggen. Wat een geluk dat er niemand Nederlands verstond anders zouden sommigen misschien het liedje ‘Maar ja, ik heb geen bananen’ zijn beginnen zingen. 'We zijn allemaal samen' vonden we iets te saai en melig.

Achtergrondgeluid: gestommel in de keuken en geblaf van een hond buiten

Liefste dagboek,

Het is al lang geleden dat ik nog eens iets heb opgeschreven in jou (en ja, dat klinkt een beetje raar). Zaterdag was het mijn verjaardag. Ik ben nu twintig jaar oud…zo oud…Kasia en ik besloten een verjaardagsparty te organiseren. Zij verjaart namelijk 23 november. Ik wilde superveel mensen uitnodigen, gewoon omdat het dan echt gezellig zou worden, maar zij stelde toch enkele eisen. “Die niet, die wil ik ook niet. Liefst niet teveel volk, want dat is niet zo praktisch”, zei ze. Ze had wel gelijk over de praktische kant. Onze keuken is niet al te groot en zelfs als we hier met vier staan te koken op hetzelfde moment, word ik al gek. Maar dat zit een beetje in de familie. In ieder geval was er toch veel volk. Omdat wij toch een beetje origineel zijn, hebben we in plaats van taart jelly pudding gegeven aan de gasten. En al zeg ik het zelf, het was lekker. Vrijdag waren we de ingrediënten gaan halen (pakjes jelly en ingelegde abrikozen) en die avond zouden we de jelly klaarmaken. Maar die avond was het ook steak-met-frieten-en-pepersausavond en dat duurde iets te lang naar mijn (en naar Magali, Willems en Kwintens) goesting. Kasia heeft dus de jelly gemaakt. Om af te koelen hadden we hem buiten op ons balkon gezet, altijd handig die Siberische temperaturen. Maar pas de volgende dag beseften we dat we hem waren vergeten…En omdat ook jelly pudding niet tegen die Siberische temperaturen bestand is, was hij helemaal bevroren. Gelukkig hadden we genoeg tijd om hem te laten ontdooien, al had ik toch nog een stuk ijs in mijn jelly…

Naar traditie geven de gasten de feestvarkens een cadeautje en dat was ook nu niet anders (woehoe). De lijst is lang: een tas die verandert van kleur als je er warm water in giet, een knuffel die zingt, stickers van Batman en de Ninja Turtles, toiletpapier (don’t ask), een gephotoshopte foto met een leuk tekstje, bellenblaas, echte Russische wollen sokken, flashygele nagellak, een fotohoudertje en een banner. Die hing aan een ballustrade van een café waar we elke dag met de bus voorbijkomen. Ik wilde die hebben, omdat er ‘Paulaner; 200 лет Oktoberfest’ opstaat. Jammer genoeg wandelden we er nooit voorbij en toen ik eindelijk de kans kreeg, had iemand van het café dat gezien…Ongeveer een week geleden hing ze er niet meer en was ik volledig van de kaart. Op de вечеринка schonk Willem me…die banner! Een week geleden had ik ook al het postpakketje van mijn oma en tante al aangekregen, maar, gedisciplineerd als ik ben, heb ik het nog even laten staan. Zaterdagochtend kon ik ook mijn pakje van mijn rosse vonk gaan halen en openmaken. Ik heb zo het gevoel dat iedereen denkt dat ik altijd superveel choco eet, want onze voorraad choco blijft maar groeien: Nutella, Boerinnekeschoco (ondertussen al drie potten leeggegeten, dus misschien eet ik ook wel veel choco) en Fred&Ed Squeeze. De stapel speculaas blijft ook aangroeien, maar mij(en Magali) hoor je niet klagen. Zo voel ik me toch nog een beetje in België.

In de namiddag ben ik een wandelingetje gaan maken. Een wandelingetje want de Siberische temperaturen speelden me toch ietwat parten. Ik hou ervan om naar de Angara te wandelen en daar langs de oever wat te kuieren. Wanneer de zon ondergaat, weerkaatst het oranje licht op de al voor een stuk bevroren rivier en schittert de sneeuw. Al lang geleden heb ik ontdekt dat sneeuw één van de beste isolatiematerialen is en het is hier nogmaals bewezen, want het is daar muisstil. Zelfs de mensen die hun afval komen dumpen zijn niet te horen. Gewoonweg prachtig, jammer dat het zo koud is. Ik zal toch eens een keertje warme laarzen gaan kopen en een kousenbroek onder mijn broek aandoen.

En beste dagboek, vandaag (22/11) heb ik de nieuwe Harry Potter gezien, in het Russisch, zonder ondertitels uiteraard. Gelukkig heb ik juist die helft gelezen waarover de film gaat en heb ik nog tot maart om het andere deel te lezen.

Wat me vooral zal bijblijven is de cinema zelf. Een reusachtig gebouw met een kleine deur aan de achterkant als inkom. Dan de vestiaire, kassa en een grote trap die uitkomt op de gemeenschappelijke zaal zal ik zeggen, met massa’s verslavende spelen zoals airhockey, racespelletjes, schietspelletjes en nog vanalle andere die je normaal alleen in een lunapark terugvindt. Blijkbaar heeft de cinema ook maar twee zalen en ik dacht eerst dat enkel een cinema zo groot als de cinema in Bree of in Lier twee zalen had. Nee dus. De zaal was in ieder geval ENORM. Ik schat zéker vijhonderd man, maar het kan ook meer zijn, mijn schattalent is niet zo groot. Ik vond het een leuke film en ik denk dat ik nog een paar keer naar de cinema zal gaan hier. Voor vier en halve euro kan je niet sukkelen denk ik zo.

How to make a jelly pudding

Achtergrondgeluid: Dieter

Het was weer zover. Weeral een presentatie over België maken. Deze keer voor een groep studenten die overal in de omgeving ярмарки organiseren. In onze universiteit zouden de verschillende nationaliteiten ‘tentoongesteld’ worden naar aanleiding van de internationale dag van de student ofwel de dag van de internationale student. Ik dacht dus dat Katja, de organisatrice, verschillende mensen uit de peda had opgebeld, maar uiteindelijk bleken we maar met drie te zijn: België, Amerika en Korea. Het was ook vrij onduidelijk wat de bedoeling juist was. Uit gemakzucht hebben we gewoon enkele van onze vorige presentaties genomen en die bij elkaar gezet. En wat bleek, we hadden nog het beste kraampje van allemaal. Het verloop van de tentoonstelling was…euh…vreemd. Na een uurtje mchten we ons kraampje afbreken en was het tijd voor…een spel! Iedereen werd in vijf groepen verdeeld en elke groep kreeg een blad papier en een opdracht. We moesten ons voorstellen dat we het dekanaat van een nieuwe internationale faculteit waren. De eerste groep verzond een manier om elkaar te begroeten, de tweede een uniform enz. Ik vond het nog wel leuk, het deed me namelijk denken aan de KSJ, maar het was in ieder geval niets voor zo’n avond. Nog een geluk dat er enkel jongeren aanwezig waren. Op het einde gingen we naar buiten om een grote blauwe ballon op te laten. Het symbool voor vriendschap tussen verschillende landen en naties. (Ooh) Als bedanking kregen we een ticket voor gratis inkom in de nachtclub Megapolis. Zalig…maar zoals verwacht ging niemand mee…Typisch.

Zoals iedereen weet is het morgen mijn verjaardag. Samen met Kasia, die dinsdag jarig is, plan ik morgen een feestje in de keuken, zoals altijd. Maar daarover later meer. Vandaag (19/11)  heb ik een broodpudding meegenomen naar school als kleine traktatie voor mijn Chinese klasgenootjes. Zij gingen op hun beurt weg en kwamen terug met chocolaatjes, een agenda en kaartjes voor mij, superlief. Volgens mij vonden ze de broodpudding niet zo lekker, ook al was hij supergoed gelukt. De leerkracht zei ook “необычный” wat zoveel betekent als over een nieuw kapsel zeggen dat hij ‘speciaal’ was. Ach ja, ik vond hem lekker, Magali ook en Claire, de Franse, vond hem ook вкусно. Verdere culinaire hoogtepunten van deze week: mijn moussaka, die echt enorm lekker was, bloemkoolsoep, een mengelmoes van alles wat in onze koelkast lag (aardappelen, tomaat, kaas, champignonnen, hesp) en cornflakes. Het is soms heel moeilijk om iets klaar te maken, want Magali is een moeilijke eter...Al heeft ze haar grenzen al vaak verlegd, waarvoor dank. Maar vanavond mocht ik kiezen wat we zouden eten, (eigenlijk altijd, want ik kook) een traditie zowel bij Magali als bij mij. Ons mama heeft een pakketje opgestuurd met pepersaus van Knorr, dus eten we vanavond frieten en steak met pepersaus! Het water loopt me al in de mond. Toch opletten geblazen, want ik wil niet worden zoals de moeder van Harry in 'Реквием по мечте’, die uiteindelijk haar heil zoekt in ‘ purple in the morning, blue in the afternoon, orange in the evening and green in the night’.

Thunderbirds are go (omdat het morgen de kinderrechtendag is en op Facebook al een hele 'campagne' is begonnen om dat te vieren.

Achtergrondgeluid: New Born van Muse en het sniffen van Magali, want nu is zij snipverkouden.

Jaja, pas maar op. Het was weer een druk weekend. Vol saunabezoekjes, Russisch-Japans eten en uiteraard wodka en fruitsap.

Dit weekend werden we uitgenodigd door Tolja op een weekendje Bajkalsk, een dorpje aan de ‘onderkant’ van het Bajkalmeer. Na een ijskoude treinrit van drie uur kwamen we aan op onze bestemming: een ‘sportschool’ uit de jaren stillekes.Als bewijs heb ik een foto meegenomen van uit een jaarboek van 1977, bangelijke sportpakjes! Ons mama heeft al gezegd dat ons papa weer nostalgisch zou worden als hij de foto ziet, maar stiekem wil ik mijn papa niet voorstellen in zo’n turnpakje… Achter de grote turnzaal bevond zich een soort woonkamer, gezellig, warm en ruim, waar de jongens mochten slapen op doorgezakte veldbedjes. De meisjes, ik incluis (jaja nog altijd), sliepen in een kamertje met bedden, betere dan in onze общежитие! De eerste avond verliep vlekkeloos en rustig. Brad, de Amerikaan, en ik kenden enkele spelletjes en zo werd de avond snel opgevuld met spel en plezier. Mijn zelfgemaakte regenwormen bleek voor Tolja iets te ingewikkeld, maar Big Booty vond iedereen geweldig en Brad kende het zelfs. Nog een topper was de klassieker billeklets en zeker omdat ik het speelde met nubies, die je nog echt kan slaan, gnegne. Uiteindelijk stelde Tolja zelf ook een spelletje voor: maffia. Nu, ik vond het goed, tot ik begreep dat het om weerwolfje ging met andere personages. Nooooo, waarom kent iedereen dat spel (in f*cking Siberië), en waarom vindt iedereen het zo leuk?

De volgende dag namen we een kijkje aan het Bajkalmeer. En ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo'n mooi zicht heb gezien. De zon weerkaatste op het water en op de rotsen aan de overkant. Vlak naast het meer slingerden lichte wolken tussen de bergen, net zoals de skipistes (!). Jammer genoeg was de skilift nog niet geopend, maar in december gaan we terug en dan wil ik kost wat kost snowboarden. Het heeft dit weekend gesneeuwd en ik kreeg al terug kriebels om op een bord te springen en de skipiste af te roetsjen. Maar daar moet ik dus nog een tijdje op wachten.

Dan was het tijd om naar het zwembad te gaan. Ik ga niet graag zwemmen, laat staan in een zwembad, maar hier in Rusland was het toch een hele ervaring. Iedereen vertelde ons al op voorhand dat er een медицинский осмотр aan te pas zou komen, aargh. We betaalden voor een prachtige badmuts en dat ‘onderzoekje’, maar het laatste hebben we niet gezien, gelukkig. Het zwemmen zelf was wel leuk, maar twee uur was net iets te lang voor mij. Gelukkig, en ook een beetje vreemd, ging er na een uur een bel af. Pauze. Iedereen moest uit het zwembad en ofwel in de (gemeenschappelijke!) kleedkamer ofwel in de баня gaan zitten. Uiteraard kozen we voor de sauna, maar daar wachtte ons ons leuke verrassing. Toen de deur openging was het eerste dat ik zag een enorm dikke oude zwetende vrouw, volledig naakt...Ik voelde me een beetje op een strand in Spanje. Na de sauna terug het bad in en daarna terug in de sauna, daarna een douche en om te drogen...terug een 'saunake'. Aangezien het dan al half vier was en we sinds tien uur 's morgens niets hadden gegeten, gingen we naar een кафе, waar ik superlekkere шашлик и картофленое пюре heb binnengewerkt. Russen staan jammer genoeg niet stil en zeker Tolja niet. Hij had de dag al op voorhand gepland, uur per uur. Ik had mijn eten net op en dacht even rustig op mijn gemakje nog wat te zitten, maar Tolja dacht er anders over. Hup, weer op pad. Een deel ging naar de winkel, maar Willem, Kwinten, Brad en ik wilden nog wat genieten van de echt prachtige natuur en wandelden terug naar het Bajkalmeer. De zon ging juist onder en je mag zeggen wat je wil, maar het was zelfs mooier dan een zonsondergang in Lloret de mar. Ik zou er uren hebben kunnen blijven zitten, maar de koude liet dat jammer genoeg niet toe. En het gezelschap kon ook beter. We wisten de weg niet zo goed en moesten voor het donker teruggeraken, anders was het echt een ‘merde’. We zijn zelfs verloren gelopen. De Tripstick heeft ons in het begin goed geholpen, maar daarna vroegen we de weg toch maar aan een vriendelijke voorbijganger.

Terug in de school kwamen nog vrienden van Tolja, die les hadden op zaterdag. Zij hadden veel eten bij en uiteraard weeral wodka. Ryosuke, de Japanner, moest van Tolja sushi maken, maar hij had geen zeewier bij. In plaats daarvan had hij iets bereid (beter: gezegd hoe Tolja het moest maken) dat ze ook in Japan eten, met echte imitatiekrab! Tolja, echter, wilde zo graag sushi, dat hij de rijst (ik zal het zo noemen) tòch oprolde. Ryosuke zat er bij en keek ernaar, hoofdschuddend. Ik denk dat het voor hem hetzelfde is als frieten prakken. Niet juist!

Uiteraard was er aan de sportschool ook een баня en uiteraard maakten we daar gretig gebruik van. Het was enorm warm en telkens na vijf à tien minuten moest ik even een frisse neus halen. Tolja heeft me nog een takkenbehandeling gegeven, maar direct daarna moest ik eruit, want ik kon niet meer. Naast de баня stond een klein bad met koud water. Eén keer ben ik erin gesprongen, maar ik ben geen echte Russin, want dat doe ik nooit meer. Gelukkig konden we in de kamer ernaast rustig op een bankje zitten en genieten van al het eten dat we hadden gekocht, en de ‘Russische smurfkes’ zoals ik ze noem. Eerst een shotje wodka en daarna een glas fruitsap en meestal een augurk. En je kan wel begrijpen, waar wodka is, is een feestje. De volgende dag was het feestje iets minder, maar ik heb nu wel begrepen waarom Russen in de winter ijsjes eten. Het smaakt echt! En zeker vòòr een treinrit van weer drie uur en één die nòg kouder was dan de eerste en zo oncomfortabel, dat slapen bijna onmogelijk was. Er was gezegd dat we terug zouden zijn in de namiddag, maar ik heb ook al ontdekt dat Russen niet zo punctueel zijn. Hun namiddag blijkt tien uur ’s avonds te zijn…Leuk! Geen huiswerk maken dan, en zeker niet naar de les gaan de volgende dag!

Tss, rebels, I know! (zeker omdat er deze keer géén link aan te pas komt)

Achtergrondgeluid: mijn sniffen omwille van mijn verkoudheid.

Op weg naar school zag ik een affiche van een feestje in een of andere club, volledig gewijd aan emo’s. (What is EMO?) Dat zal een leuke boel worden…Daaronder hing een affiche van een ander feestje met in grote letters ‘Tecktonic’ (Tecktonic in 10 lessen: vraag mijn broers, er ligt ergens nog een dvd'tje thuis) opgedrukt…Plots kwam de gedachte in me op om een feestje te organiseren voor emo’s én tecktonicers. De tecktonicers zouden dan met hun armen de  emo’s kunnen meehelpen in hun emo-heid. Prachtig idee, nietwaar?

In onze keuken gaan er jammer genoeg geen tecktonic en/of emofeestjes door, maar maandag was het de beurt aan een verjaardagsfeestje. Van mijn kamergenote dan nog wel! Ze had van haar tante vlaggetjes met bijpassend tafelkleed, dezelfde bordjes, servetjes enzuu gekregen. De keuken zag er met andere woorden supergezellig uit. De kerstmislichtjes maakten het geheel helemaal af. We hadden die dag een enorme roze taart gekocht, die toch wel lekker was.

’s Avonds had Sasha, die zichzelf had uitgenodigd, met de grootste verrassing aanzetten. Hij had voor iedereen gekookt. Tofu met groentjes по-китайски. Op zich wel lekker, maar een beetje raar en overbodig, aangezien iedereen al had gegeten en ik speciaal voor Magali kriekjes met gebakken patatjes (ik vind het een vreemde combinatie en dan zeker omdat ze er normaal kroketten bij eet) had klaargemaakt. Iedereen had met andere woorden veel te veel gegeten. De kinderchampagne die we hadden gekocht, toch iets originelers dan wodka, bleek jammer genoeg niet zoals Kidibull te smaken. Weer die verschrikkelijke smaak van vloeibare kauwgom met en zonder toevoeging van chemische aardbeiensmaak…Daarna ging iedereen mooi naar zijn eigen kamer om huiswerk te maken. Wij echter, hebben nog de 'De Leeuwenkoning' gezien, in het Russisch. Ik vraag em af wat er mis is met ons, maar wij hebben niet zoveel werk. We moeten enkel elke week minstens één presentatie maken over België, pff.Ik ben naar Rusland gekomen om iets meer te leren over de Russische cultuur, maar ik heb al meer geleerd over België en natuurlijk over China. Ach ja, dat nemen we er maar bij zeker? Die kennis kan altijd van pas komen op kwissen. Gnegne.

Om even de Russisch-Chinese lesgeefcultuur te schetsen, zal ik jullie laten kennis- maken met een kleine reconstructie van het gesprek dat heeft plaatsgevonden tussen een klasgenote en de leerkracht stilistiek op 11 november 2010 rond 10.35u.

Eerst wil ik nog zeggen dat punctualiteit niet in een Chinese woordenboek staat. Ljoechoen, of zoiets, was ook iets te laat. Onze leerkracht verstopte zich achter een hoekje en toen Ljoechoen binnenkwam, sprong hij tevoorschijn, uiteraard vergezeld van een luide ‘boe’. Het meisje schrok zo hard dat ze de gang terug in duikelde. De klas barstte in lachen uit, waardoor de toevallige voorbijgangers met opgetrokken wenkbrauwen onze klas binnenloerden. Dat begon al goed. Laten we nu nu even kijken naar mijn reconstructie. Ik heb gepoogd ze zo duidelijk mogelijk te maken.

We waren bezig met woorden die twee verschillende uitgangen kunnen hebben in dezelfde naamval en plots komen we op het woord tabak. De leerkracht begint.

“Roken is slecht voor de gezondheid, wie rookt er hier?”

“Hij” zegt een meisje (ja, mijn excuses, maar die Chinese namen zijn niet voor mij weggelegd) wijzend naar haar vriend naast haar.

“Dan moet je stoppen.”

“Rookt u?” vraagt het meisje.

“Nee.”

Een andere klasgenote: “Drinkt u?”

(De klas barst in lachen uit, ik kon mijn oren niet geloven, zoiets vraag je toch niet?)

“Ik bedoel, drinkt u elke dag?”

De leerkracht antwoordt een beetje onwennig: “Haha, zonder drinken kan je niet leven. Je kan vanalles drinken, water, thee…”

“Maar drinkt u wodka?”

“Euh…heel zelden.”

“Ha…want uw gezicht is altijd zo rood.”

“Mijn gezicht rood? En dat betekent dat ik drink? Als je drinkt krijg je een rode neus.”

Menueh, die naam weet ik wel, want zij is…ja…de ‘rebel’, het vreemde meisje dat op elk moment iets door de klas kan roepen, zegt plots, en ik had het zien aankomen: “Elke heeft een rode neus!” En ja, ik heb altijd een rode neus en nu zeker, aangezien ik niet zo’n beetje verkouden ben.

“Drink jij?” vraagt het meisje van het koppeltje.

Uiteraard had ik geen zin in ellenlange discussies en mijn drinkleven uit te doeken te doen, dus hield ik mijn vinger voor mijn mond en maande hen aan te zwijgen. Dat vonden ze blijkbaar grappig…

Een tijdje daarna ging het over ‘de rand’. Быть на переднем крае betekent namelijk iets het beste kennen, ergens expert in zijn. Быть на краю, daarentegen, betekent zoveel als letterlijk op de rand staan. Bijvoorbeeld op een klif of rots. De leerkracht deed de beweging voor met zijn balpen en iemand zei dat je kon springen en dan ben je dood. Hij, wijs als hij is, antwoorde dat je ook met een parachute kan springen. Plots wees iedereen naar het meisje dat hem had gevraagd of hij dronk, want zij wilt blijkbaar heel graag een keertje parachutespringen.

«Ik ook,» zei de leerkracht.

«Misschien kunnen we samen gaan?»

Euhm weeral vreemd. En dan begon er een gesprek over parachutespringen en was onze tijd om.

Спасибо за внимание

EMO: What is emo? + 30 seconds to Mars - From Yesterday (past ook in het Chinees thema)

TECKTONIC: Yelle - A Cause des Garçons

LEEUWENKONING/ЛЕВ КОРОЛЬ: Я буду сильным королем/I can't wait to be king

Achtergrondgeluid: Georg Kreisler, die ik heb leren kennen tijdens de lessen Duits

(Even melden dat ik tot hiertoe bijna twee weken achtersta en de redenen daarvoor kunnen jullie hieronder lezen. Het voornaamste zal ik jullie meegeven: tijdsgebrek. Het is ongelooflijk hoe weinig tijd ik heb om gewoon een keertje rustig op mijn gemak een boekje te lezen. En meestal als ik dan neerzit, lees ik verplichte literatuur, waaraan maar geen einde lijkt te komen. In ieder geval: veel leesplezier en ja, het is een heeeeel lange, mijn oprechte excuses.

Magali zit op Skype en ik op mijn bed. (dit deel is onveranderd gebleven sinds het moment van productie tot publicatie red.) Ik kan niet slapen, omdat Magali op Skype zit en omdat ik hier precies altijd honderdduizend keer per nacht wakker wordt. De reden daarvoor weet ik zelf niet. En als ik dan eindelijk slaap, moet meneer de Australiër per se om vier uur ’s morgens opstaan en heel de tijd van de keuken naar zijn kamer ‘schuifelen’, grrr. En als ik dan weer slaap, beslist mijn wekker om eens van zich te laten horen.

Maar goed, dat is maar een kleinigheid. Wat ik vorig weekend (twee weken geleden red.) heb meegemaakt is van groter belang. Enfin, belang, dat is hoe je het bekijkt.

Vrijdag ging ik naar school met een kleine kater. Dat was lang geleden. Ik was al bijna vergeten hoe verschrikkelijk dat is. Gelukkig moest nog meer dan de helft van onze klas een presentatie houden over kunst. Die van mij ging uiteraard over de extreem schrale ‘Cloaca’ van Wim Delvoye en zijn getatoeëerde varkens, Jan Fabre met zijn keverfetisj en Panamarenko, omdat dat een Russische generaal was tijdens de Koude Oorlog. Dat wist zelfs de leerkracht! Iedereen luisterde aandachtig naar wat ik te zeggen had, ook al wist ik dat ik de enige ben, die zich voor moderne kunst en muziek interesseer, dat hadden mijn leerkracht en klasgenoten al duidelijk gemaakt tijdens de vorige lessen. De presentaties van de Chinezen, laat ik ze veralgemenen, waren…kuch…niet goed.(Slecht red.) In hun derde jaar universiteit kunnen zij nog steeds geen eenvoudige spreekbeurt geven. Hun onderwerpen waren interessant, ze vertelden over de Pekinese opera en over hun gastronomie (creepy), nu ja, vertelden, eerder aflezen van hun eigen slechte vertaling vanuit het Chinees.

Daarna gingen we op ‘excursie’ door de stad. Het was koud, er lag (eindelijk) wat sneeuw, maar we zagen wééral hetzelfde. Volgens mij zijn de twee kerken bij de universiteit de énige bezienswaardigheden in Irkutsk… Alle Chinezen wilden ook kennis maken met ons, zodat ze vanaf nu, telkens we hen tegenkomen en al lang hun naam of gezicht vergeten zijn, iets té enthousiast beginnen zwaaien…Rare jongens, die Chinezen.

’s Avonds stond er ons een lekkere maaltijd te wachten. Ryonska, de Japanner, had in zijn zatte bui gezegd dat hij sushi ging maken voor ons. Blijkbaar had hij geen last van een zwart gat, want ’s avonds kwam hij met alle ingrediënten en zijn kamergenoten naar de kamer van Kasia en Claire, om sushi te maken. Ik had ook geen zwarte gaten, maar was wel vergeten dat ik tegen Galja had gezegd dat ik die avond naar de kapper wilde. Toen wist ik echter nog niets van de sushi. En de keuze tussen sushi of kapper is snel gemaakt. (Hoewel het toch een beetje moeilijk was red.) Zelf mocht ik ook een rol maken, helemaal niet moeilijk. “Als je rijst en de уксус voor sushi hebt, kan je in principe sushi maken”, vertelde hij ons. In ieder geval was het enorm appetijtelijk, vooral met de speciale wasabisaus, die ze hadden gemaakt. We praatten daarna nog wat, met een overvolle maag en gingen dan slapen. We moesten uitgerust zijn voor het volgende diner.

Want zaterdag heeft Iris, uit Taiwan, voor ons gekookt. Weer was het veel te lekker en heb ik bijgevolg veel te veel gegeten. Ze had een gerecht gemaakt, dat ik sowieso nog eens ga proberen te maken. De saus bestaat uit coca-cola (!), sojasaus, peper en zout. Daarin wordt dan spek gekookt en daarna opgegeten. Man, lekker…ècht lèkker. En weeral goedkoop. Maar omdat iedereen hier zo zijn best doet, ben ik van plan vrijdag voor hen frieten te bakken. Woensdag ga ik al eens een keertje proberen, want iemand vertelde dat de vorige keer de keuken in brand was gevlogen…spannend!!! (Bij het bakken van de frieten werden ze direct zwart. De olie was te heet. Paul, de Engelsman, zei ons om op te geven, hij had het al zoveel keer geprobeerd, maar het was hem nog nooit gelukt. Wij zijn echter echte Belgen en frieten bakken zit in ons bloed. We gaven niet op en het resultaat daarvan kunnen jullie iets verder naar beneden lezen. red.)

Zondag was het weer een drukke dag voor ons. We moesten vroeg opstaan omdat Zhenya, een meisje uit Angarsk en onze klasgenote, een…excursie had voorbereid! En wééral langs de twee kerken en het eeuwige vuur. Zij vertelde echter de geschiedenis, met jaartallen en interessante weetjes. De weetjes werden echter minder interessant door de koude die stilaan door mijn 6-laagse kleding glipte. De knop van mijn jas was er ook niet tegen bestand en viel er de volgende dag dan ook professioneel af, om er later professioneel weer aangenaaid te worden, door Magali weliswaar. Waarvoor dank.

Terug in de обшежитие stonden we klaar om een film te schieten. Voor de les Duits hadden we interviews moeten afnemen bij mensen die zich al eens gediscrimineerd voelden of zich nog steeds gediscrimineerd voelen. Daarna moesten we bedenken hoe we dat creatief konden voorstellen. Uiteraard gilden de Russische studenten: “Een film!” Ja, lap, weer veel werk. Zondag was het dan zover. We interviewden enkele mensen uit onze общежитие omdat Russen hier vaak buitenlanders ‘ausgrenzen’. Vooral uit Azië en Midden-Azië.  Onze klasgenoten kwamen aanzetten met digitale fotocamera’s en filmden zo, dat de film helemaal onbruikbaar was. Gelukkig heeft Magalie haar videocamera bij. En wie ging de film monteren en ondertitelen? Oei, daar hadden ze nog niet aan gedacht. Gelukkig ben ik dan zo vriendelijk geweest om mij kandidaat te stellen, zeker niet omdat ik dat graag doe. Uiteindelijk is de film afgeraakt, een pareltje (voor een amateurfilm), al zeg ik het zelf. (Zelfs de collega van onze leerkracht heeft me dat persoonlijk gezegd. Eens dikkenek, altijd dikkenek red.) De ondertiteling was nog het moeilijkste werkje. De ene sprak te stil, de andere verzon Engelse woorden…Misschien zet ik het filmpje nog op youtube en de enige vraag die ik jullie zal stellen: wie zou de tweede persoon nu toch zijn?

Maandag was niet echt een bijzondere dag, ware het niet dat ik naar ‘Romeo en Julia’ ben gaan kijken. Op aanraden van onze leerkracht Russisch, weliswaar. Ik op mijn beurt zou het jullie NIET aanraden. Wat een klucht was me dat! Met stip op één de slechtse theateruitvoering die ik al heb gezien. Ik ben geen expert, dat weet ik wel, maar dit overtrof alles. De constructie die op het podium stond was…euhm…speciaal. Om het simpel te houden: links en rechts hingen trussen en aan elke truss hingen drie witte elastieken, die aan zandzakjes waren vastgemaakt. Daarmee schoven/gooiden de acteurs/dansers/zangers, de reden ontglipt me even. Elegant was het niet en nuttig of onderhoudend al helemaal niet. De acteurs spraken Russisch, wat ik niet goed verstond, het ging namelijk heel snel, en wanneer ze zich zangers waanden, zongen ze in het Frans, en jammer genoeg verstond ik dat evenmin en ontglipt me de reden daarvan ook. In het stuk speelden vier Julia’s en vijf Romeo’s, de reden...vraag maar niets. Het was vooral verwarrend. Daarenboven deed het theatergedeelte nogal avant-gardisch aan, een beetje experimenteel, terwijl het musicalgehalte veel te hoog lag. De liedjes deden me denken aan een romantische komedie van Disney. Schrecklich. En ik hou al niet zo van musicals…Uiteraard vroeg onze leerkracht onze mening tijdens de volgende les. Ik heb mooi gezwegen, want zij prees de opvoering de lucht in, al was het the King himself.

De volgende dag, dinsdag, zag er naar uit ook niet echt bijzonder te worden, maar het lot besliste er anders over. Na de les literatuur, waar we weer anderhalf uur onophoudelijk van het bord hadden afgeschreven, nodigde onze leerkracht, Ljoedmila, Magali en mij uit voor een kopje thee en een stukje taart. Toen de Belgische jongens voorbijkwamen, nodigde ze hen ook gelijk uit. Er zou taart gegeten worden, dat verzekerde ze ons. ’s Avonds gingen we maar naar haar toe, omdat het toch ook een beetje onbeleefd is om niet op te dagen wanneer iemand je uitnodigt. Gelukkig (tja, hoe je het bekijkt) woont Ljoedmila niet ver van ons. We belden aan en begaven ons naar de hoogste etage. Daar werden we opgewacht door een open deur en uiteraard door Ljoedmila zelf. De gang was zeer klein en mondde uit in de eet- en woonkamer. Een zetel, een tafel, twee stoelen, een bureau met een computer, een grote kast en veel kleine hangkastjes vol boeken. Dat is ongeveer de inventaris van haar leefruimte. De keuken was piepklein, er konden amper twee mensen in staan. Maar al bij al was het een grote woning voor Rusland, en verbazingwekkend licht. Geen donkere tapijten aan de muur of druk behangpapier, neen, gewoon normaal, witgrijs behangpapier en de tapijten op de grond, zoals het hoort. Ze had, zoals beloofd, taart (massa’s red.) maar daarbovenop had ze nog eens gekookt voor ons. Enorm lekker moet ik eerlijk zeggen. Kool met kip en groentjes en een salade van rode biet, typisch Russisch, maar wel heerlijk. Iedereen heeft dan ook genoeg gegeten. De taart had ze niet zelf gemaakt, omdat ze geen tijd had gehad. Om een beeld te geven hoe de gemiddelde taart in Rusland eruitziet: zeker twaalf centimeter hoog, meestal chocoladecake met ertussen confituur of nootjes of slagroom en bedekt met een laag chocolade en vaak nog eens slagroom. Zwaar en veel, met andere woorden. Ik had de volgende dag nog steeds last van mijn maag.

Ljoedmila woont alleen met haar twee dochters en haar stapel boeken. Ze is zot van literatuur en al snel veranderde het gespreksonderwerp dan ook in literatuur. Voor even heb ik daar geen probleem mee, maar na een uur hield ik het voor bekeken. Ik wilde doorgaan, net zoals Willem en Magali, maar Kwinten was in zijn nopjes. Wanneer Ljoedmila even in de keuken stond, zeiden we tegen elkaar dat we stilaan door wilden. Het blijft echter moeilijk om te zeggen dat je door moet, zeker tegen je leerkracht die zo heerlijk voor je heeft gekookt. Maar goed. Toen ze terugkwam, begon Kwinten plots terug over een of ander schrijver die hij graag had of een of ander boek dat hij had gelezen…En we waren weer vertrokken. Uiteindelijk was het de dochter die onze redding bleek te zijn. Ze moest gaan werken en daarmee gaf ze haar moeder het signaal dat het al laat was. Held van de dag!

(Nu, 1 november 2010 om 21:03u, heb ik bangelijk lekkere chocoladesaus gemaakt en bangelijk lekkere groentesoep en Kostja, onze buurjongen, is een bom aan het ontmantelen in onze keuken…red.)

Woensdag was bijzonder noch spannend, maar des te grappiger. Jeanhuim, de Koreaan, had ons gevraagd mee te gaan naar Angarsk, om te vertellen over de universiteit, een soort Rotary. Verder heeft niemand ons aangesproken, dus gingen we maar mee als onwetende, naïeve meisjes. Gelukkig wisten de anderen ook niet wat er ging gebeuren, we waren niet de enigen. Aangekomen, kregen we een bonnetje voor een maaltijd. Ik had al een beetje gegeten voor ons vertrek, dus grote honger had ik niet. Ik bestelde щи, de Russisch variant van борщ en een theetje. De vrouw vroeg of dat alles was en ik antwoorde bevestigend. «Maar meisje,» zei ze (Geen idee waarom er ineens driehoekige haakjes komen en geen aanhalingstekens in de vorm van een komma. red.) «iedereen krijgt nog hoofdgerecht en een dessert.» Ik zei haar dat ik niets hoefde en kreeg in ruil een zucht en vragende blik...Sorry! Gelukkig was de soep wel enorm lekker, maar ze vulde enorm hard. Godzijdank had ik niets meer genomen.

Daarna gingen we allemaal naar de grote zaal, waar een woordje uitleg gegeven werd over de universiteit waar ik nu aan studeer, Иркутский государственний лингвистический университет of om het kort te houden: ИГЛУ. Daarna werd iedereen aangemaand naar een lokaal te gaan. We wisten absoluut niet waarheen we moesten en gingen maar mee met Caroline, die zelf ook niet wist waar ze juist moest zijn. Uiteindelijk heeft een vrouw ons geholpen en ons het lokaal gewezen waar Magali en ik zouden spreken. Eerst was China aan de beurt. Junsun, een Chinees (no shit, Sherlock) had een hele presentatie voorbereidt en een vrouw die bij hem was, hield zelf ook een heel betoog. Wij, daarentegen, stonden er met onze mond vol tanden en daarna was het onze beurt. We kregen onze ‘leerlingen’ en onze ‘supervisor’, de leerkracht Duits van die school. Toen zij binnenkwam, vroeg ze achter een presentatie. Wij antwoordden heel eerlijk dat niemand iets had gezegd over een presentatie. Nu ja, dan moesten de leerlingen maar vragen stellen en wij zouden die naar behoren beantwoorden. Op het einde was het de bedoeling dat we de drie beste sprekers uitkozen…euhm…een onmogelijke zaak. Ten eerste had niet iedereen zijn mond opengedaan, ten tweede is het verschrikkelijk grof tegenover de anderen iemand uit te kiezen en ten derde is zo’n systeem gewoon belachelijk. De leerkracht Duits echter, had er geen enkel probleem mee. “Ja, Elena heeft zeer goed gesproken, weinig fouten gemaakt. Oh, ja en zij ook en zij was iets minder…” Ziezo, opgelost…dachten we. Iedereen werd weer verwacht in de grote zaal waar de prijsuitreiking gebeurde…Weer stonden we daar met onze mond vol tanden. Ik heb dan maar snel snel met een meisje, waarover later meer, drie namen gaan vragen aan enkele meisjes van in onze ‘klas’. Net op tijd kon ik me bij de andere ‘инностранцы’ voegen, om de namen af te lezen, vergezeld van een boze blik van onze ‘leidster’. Het meisje, dat ik daarnet vermeldde, deed ook een presentatie over haar uitwisseling naar…Antwerpen! Ze toonde foto’s van haar op de Grote Markt, Groenplaats en van haar voor Lessius! Zotjes!

Bij het vertrek bleek Clement, de Fransman, al de hele tijd buiten te staan met een harem scholieren. (Een jaar of zestien, zeventien denk ik. red.) Bij het opnoemen van onze namen in het begin, was Clement als eerste aan de beurt. Hij wist niet wat te doen en ging maar naar voren. De rij achter mij en de rest van het vrouwelijke publiek, slaakten gezamenlijk een gilletje en zuchtten: “Ik ga sowieso luisteren naar hem.” “Wow, ik wist niet dat Fransen zo knap waren.” En andere nonsens waren her en der te horen. Grappig.

De вахтера had een verrassing voor me klaarliggen bij mijn thuiskomst. Een pakje met Humo’s, wiehaa! Die avond hebben we ook frieten klaargemaakt, een beetje mislukt, maar het smaakte.(zie vroeger red.) Het was onze voorbereiding op vrijdag, dan hadden we dertien (ja, 13!!!) gasten om frieten voor te bakken, maar daarover later meer.

Nu ik erover nadenk, donderdag was de eerste ‘normale dag’ van de week. Maar ’s avonds is er toch iets heel merkwaardigs gebeurd. Op de terugweg van een soort jeugdbeweging/studentenclub besliste de deur van de bus niet meer te sluiten. De chauffeur keek als een drugaddict naar zijn deur, maar reed uiteindelijk verder, met een open deur. Na een tijdje had hij er toch genoeg van en probeerde hij ze bij de volgende halte te repareren. Hij wrikte met zijn handen aan de deur, maar toen dat niet lukte, sleurde en sloeg hij de deur er in. Zonder succes, weliswaar. Bij de volgende halte haalde hij een schroevendraaier boven en hield die voor zich, alsof hij een schat had gevonden. Daarmee probeerde hij een slagboom te maken om de deur terug op zijn plaats te krijgen, weer zonder succes. Hij praatte even heel erg eng in zichzelf en stampte dan met alle macht de deur ‘in’. Toen begon ik een beetje bang te worden. Wij zaten namelijk vlak naast die deur…Ze heeft het uitgehouden tot twee haltes verder, dan viel ze er langs een kant volledig uit. We reden dus in een bus, met een gekke chauffeur en een deur die slechts langs één kant vasthing en de hele tijd lag te klapperen. Dan kon ik niet meer, het ging vanzelf, maar ik lachte de chauffeur en vooral de situatie pokkehard uit. Telkens stampte hij weer als een bezetene tegen de deur, maar twee haltes verder viel die er weer uit…Bahaa!

(reclame red.)

Het is zover! De fameuse frietavond! De hele week hebben mensen zichzelf uitgenodigd, want er zouden frieten gebakken worden. Magali en ik begaven ons na school direct naar de новий рынок waar je vers vlees, verse vis (er is een foto op FB, met het bassin) en veel exclusievere producten. We kochten 2,6 kilo goulashvlees, 5 kilo aardappellen, 16 grote appels, en al de rest. Magali heeft net zo bezeten als de buschauffeur de patatten liggen schillen en snijden, waardoor ze nu nog steeds een blein op haar hand heeft. En ik begon de instructies van ons mama te volgen om stoofvlees te maken en appelmoes. Een heel karwei, maar het was de moeite waard. Echt gewéldig lekker stoofvlees (al zeg ik het zelf), het was helemaal op en we krijgen nu nog steeds complimenten en de vraag hoe het te bereiden. Tot mijn verbazing is stoofvlees echt een van de gemakkelijkste gerechten evaah! De frieten waren een ander paar mouwen. We hadden amper de eerste helft voorgebakken of iedereen werd al ongeduldig. Je moet je voorstellen (en check ook de foto’s) vijf kilo frieten bakken in een pot van twintig centimeter diameter en ongeveer tien centimeter hoog…een werkje van lange adem. Eerst heeft Magali een hele tijd staan bakken en dan heb ik het overgenomen. Fjoew. Deze keer waren ze niet zwart maar overheerlijk!

’s Avonds, toen we nog met zes overbleven (Kwinten, Willem, Ryoske, Caroline, Magali en ik), begonnen we spelletjes te spelen. Uiteraard koos ik ‘zwarte pieten’, hét spel bij uitstek op een avond als deze. Maar het probleem was vooral de vertaling…Caroline vroeg hoe het spel heette. “Euhm…black…dicks?” Het was eruit voor ik goed en wel besefte wat ik had gezegd. Hilariteit alom. Daarna heb ik, maar niet alleen ik, nog enkel flaters begaan, maar de sfeer zat er dik in. Het was een gezellig avondje, maar toch niet voor herhaling vatbaar.

Om niet in herhaling te vallen, zal ik gewoon verdergaan met het leven van alledag, en dan nog meer alledaags: zaterdag. De eerste dag van het weekend en dus ook een beetje 'leerdag'. Ha! Niet dus! Laat opstaan, keuken kuisen en dan merken dat het al laat is en dat we naar het centrum moeten voor onze afspraak met Anatol'. (De jongen van op de bus die Engels wilde leren en met ons wilde afspreken. red.) Weer moest hij een kaarsje gaan branden in de kerk, en weer begon hij op ongepaste momenten te zingen. Maar hij heeft ons wel een winkel getoond, waar ze verse pistolets en baguettes verkopen, mmh. Al bij al was het nog wel leuk, ik heb weer wat Russisch gebrabbeld en mijn eerste focacciobroodje gekocht. Daarna was het tijd voor een andere afspraak, via Skype. Eindelijk, na bijna meer dan een week hadden mijn lover en ik tijd voor elkaar gevonden. Andere oorden, andere dingen te doen en vooral een verschrikkelijk fenomeen dat tijdsverschil heet. Enfin, het was leuk.

's Avonds had Misha ons uitgenodigd voor een danske in een nachtclub niet ver van onze общежитие. Het was een soort inwijding en feest voor de eerstejaars van onze universiteit. Omdat de clubs hier net zo laat opengaan als in België, hebben we vriendelijk aan de вахтера gevraagd of we wat langer mochten blijven. Tot onze verbazing en desondanks alle tips die Paul ons had gegeven, mocht het meteen. Omdat het de eerste keer was. In de club zelf draaiden de DJ’s op het gelijkvloers typische Russische fagdancemuziek, maar slecht waren ze niet. Op de benedenverdieping was het slechte electrodance-achtig iets. Maar we dansten, maakten plezier, tot plots de muziek stopte en het tijd was voor een dansje. Ik vraag jullie om op FB te kijken, want ik zou nogal grofgebekt daarover beginnen praten…schraal was het! Daarna kwamen er twee jongens die dachten dat ze de nieuwe Eminem waren…nooot! Dan vertelden twee kerels nog wat mopjes, die blijkbaar heel grappig waren, maar waarvan de clue me volledig ontglipte. En dan terug dansen. En terug stopte de muziek en was het weer tijd voor een marginale wedstrijd. Drie koppels (en één ervan was absoluut geen koppel) moesten op het podium komen. De jongen moest het meisje kussen op een onbedekte plaats, maar wanneer een plaats is geweest, mag niemand op die plaats kussen. Dan was het weer tijd voor Russische mopjes en dan had ik er genoeg van. Ik was al vrij moe, maar ofwel dans je, ofwel doe je een optreden, maar niet om de beurt. Magali en ik gingen dan maar te voet terug naar huis. Onderweg wilde ik de telefoonnummer van de вахтера zoeken, want zij moest de deur openen. Maar mijn batterij was plat, volledig. Mijn gsm was uitgevallen en zelfs de wrijf-de-batterij-warmtruc hielp niet. We hadden dus geen telefoonnummer meer...Om kwart na twee 's nachts werden we gedwongen om Willem te bellen, zodat hij beneden de nummer kon vragen. Zo zijn we uiteindelijk toch binnengeraakt.

De volgende dag was het de bedoeling om goed te leren en naar de winkel te gaan. Maar wat bleek, mijn portefeuille was verschwunden! Lap he. Ik heb direct naar cardstop gebeld, maar wat bleek, voor een bankkaart van Argenta heb je het rekeningnummer nodig én hoe veel te duur is zo'n gesprek?! Mijn geld was er allemaal direct door. Ik heb samen met Magali nog een mail in mijn mailbox gevonden met het rekeningnummer. Nadat we dat hadden opgeschreven, gingen we dan onze gsm opladen om nog eens naar cardstop te bellen. Deze keer zei de man aan de andere kant van de lijn, dat het nummer fout was, het kon onmogelijk van Argenta zijn.Waaat?! Ik was het beu, dus besloot ik om ons mama toch maar wakker te maken. In België was het namelijk nog maar 4 uur 's morgens...

In de namiddag ging Misha ons helpen bij de politie, voor een simpele pv, dachten we. Na eindelijk aangekomen te zijn bij het politiekantoor, bleek dat we voor verloren spullen ergens anders moesten zijn...typisch. Misha belde er dan maar gewoon naar. De politie zei dat het onmogelijk was om mijn portefeuille terug te vinden (no shit, Sherlock!) en dat daarvoor ook geen pv wordt voor opgesteld...Rusland.

Op dinsdag, 1 november, hield onze universiteit een soort infomoment voor toekomstige studenten. Elk land moest een presentatie voorbereiden over hun land en daarbij ook de taal in kaart brengen. Wij hadden het geweldige idee om een stukje van Kuifje na te spelen in verschillende dialecten. Ja, dat is een beetje gepikt van de lustige lezers...mijn excuses. Op de slideshow hadden we de prentjes van de strip in het Russisch gezet, zodat de leerlingen toch wat konden volgen. Het stukje dat we hadden voorbereid speelde zich af in een café en uiteraard hoort daar bier bij. Echt bier, natuurlijk. Op het moment dat we de geopende flesjes aan onze lippen zetten, begon iedereen spontaan te roepen en applaudisseren. Lachen met ons kleine Belgenlandje zullen ze vanaf nu niet meer doen! Na de 'voorstelling' wilde iedereen met ons, de buitenlanders, op de foto. De ene na de andere Rus(sin) vroeg of ze een foto met me mochten maken. Ik voelde me een beetje zoals de mascottes in Bobbejaanland...rare jongens, die Russen.

Kasia, de Poolse, ging haar nationaal gerecht klaarmaken op woensdag. Het werd pompoensoep (mmm red.) met zelfgemaakte pasta (mmm red.) en daarna een gekookte aardappel met zelfgemaakte kruidenboter en творог. Niet speciaal, maar wel lekker. En als je moet koken voor 17 man (!) snap ik wel waarom je dan voor een simpel gerecht kiest. Ik ken het gevoel. Voor 13 man frieten bakken is iets anders dan leuk. Het was een gezellige avond, ook al drong iedereen elkaars personal bubble binnen, wegens plaatsgebrek. En we moesten weer een keer niet zelf koken!

De volgende dag organiseerde Jeanhuim blijkbaar ook een feestje. Ook in onze keuken. Al om half zes kwamen de eerste gasten, waardoor we geen plaats en tijd meer hadden om gezond te koken. Op zulke momenten zijn Aiki noedels wel degelijk welkom. Magali had een hele doos vol speculaas, koekjes en Aiki gekregen van haar tante. En een dag later kreeg ik het pakje van ons mama. Speculaas! Daarmee komen we wel een tijdje toe. (Zeg ik terwijl ik geniet van een lekkere Lotusspeculoos)

Een van de gasten had een gitaar meegebracht en bijna alle jongens konden daarop spelen. Iedereen zong mee, behalve ik, want mijn kennis van Russische liedjes is nog vrij tot zeer beperkt. Het was weer een gezellig samenzijn met gitaarmuziek, Russengezang, augurken en wodka…veel wodka. En om even een misverstand de wereld uit te helpen. Rode wodka is alleen lekker in België! En eerlijk gezegd begin ik de wodka stilaan een beetje beu te worden. Ik mis de wandelingen door het bos op zoek naar smurfjes, maar dan ook nog roze vogels tegenkomen. In Rusland is het ook niet de gewoonte om wodka te mixen met iets anders. Wodka-cola, wodka-redbull drinken ze hier überhaupt niet. Puur natuur zoals dat heet. Jakkebak, ik ben het nog steeds niet gewoon en zal het denk ik ook nooit gewoon worden. Het fruitsap (ja, fruitsap red.) daarentegen is hier zeer smakelijk en tegelijk enorm suikerig en daardoor ook dikmakend. Ik denk dat ik sinds het begin van dit avontuur al zeker vier kilo ben bijgekomen. Mijn broeken passen nog allemaal, godzijdank, maar hoe lang nog, dat is me een raadsel.(Zeker nog drie maanden. red.)En met al die speculaas zeker. Gelukkig heb ik nu ook de juiste oplader voor mijn tandenborstel gekregen! Bedankt mama.

Georg Kreisler - Meine Freiheit, deine Freiheit

Georg Kreisler - Tauben vergiften

Georg Kreisler - Schützen wir die Polizei