Achtergrondgeluid: pratende mensen in de keuken, aan het wachten op het kerstdiner.

Liefste dagboek,

23 december: een ware KUTDAG! Meer nog, het was een KUTWEEK.

Eerst en vooral kregen we onze punten, allemaal goed en wel, maar het systeem dat ze hier hanteren dateert volgens mij nog van het Oude Nabije Oosten… Onze punten worden opgeschreven op kleine papiertjes de zogenaamde зачетные листочки. Die moesten we gaan halen bij het dekanaat van de internationale faculteit, allemaal goed en wel, ware het niet dat we ook Duits volgden…in een andere faculteit. We vroegen in ‘the international office’ waar we het papiertje voor Duits moesten halen. Zei zeiden in het dekanaat. Wij dus naar het dekanaat. Daar zeiden ze in ‘the international office’. Wij dus de volgende dag weer naar ‘the international office’. Daar zeiden ze weer in het dekanaat. Wij beslisten om de laatste keer naar het dekanaat te gaan. Daar zeiden ze plots dat we aan onze leerkracht Duits zo’n papiertje moesten vragen. Jenny, onze leerkracht, kwam volledig uit de lucht vallen. Zij is Duits, vindt het Russische systeem ook wat dubieus, maar heeft een gouden hart. Zij ging zelf eens horen in ‘the international office’, het kantoor waar we met al onze vragen moeten zijn.  Daar zeiden ze dat de briefjes in het dekanaat lagen. Zij naar het dekanaat. Daar zeiden ze dat ze die moest halen in het dekanaat van Duits. Zij met ons naar het dekanaat van Duits. Daar zeiden ze dat ze op het dekanaat van de internationale faculteit lagen. Grr. Wij dus nòg eens naar onze faculteit. Zegt de vrouw daar doodleuk: “Ah ja, jullie briefjes. Jullie hebben er lege nodig zeker?” WAAAAAAT??????!!!!!! Vinden die ons te dik en willen die ons dwingen om een betere conditie te kweken of wat?

Enfin, onze briefjes hadden we, ons punt ook, nu de handtekening. Er stond op dat de faculteit waarin het vak wordt gegeven het briefje moest ondertekenen. De faculteit van Duits, met andere woorden. Daar zeiden ze echter dat de internationale faculteit een handtekening moest zetten. Wij dus naar ons dekanaat. Daar zeiden ze dat het dekanaat van Duits moest handtekenen. Zucht! “Maar daar zeiden ze dat u dat moest ondertekenen?” “Ah? Echt? Ладно, ik zal wel tekenen.” Tot zover de briefjeskwelling.

Next. Mijn punt van Geschiedenis. Ik heb al een keertje zitten klagen over het feit dat ik een vier heb en Magali een vijf, terwijl dat absoluut onmogelijk is. Ik had namelijk twee punten meer op een test en een keer geantwoord in de klas.

Hij riep eerst de mensen met een goed punt naar voren en die mochten dan gaan. Toen hij mij naar voren riep vroeg hij of ik tevreden was met een vier. “Ja, maar ook niet.” “Ga dan maar terug zitten en wacht even.” Grr. Nadat alle ‘goeien’ buiten waren, begon hij: “Schrijf deze vragen op, het antwoord en geef ze af.” Ik dus terug naar voren, omdat ik geen test wilde maken. “Mijnheer, ik wil gewoon even iets weten, want ik denk dat u zich heeft vergist.” En ik leg het uit, maar midden in mijn uitleg onderbreekt hij mij. “Ja, maar ik heb toch juist geteld: vijf plus vijf plus…” Begon hij al de punten die hij had opgeschreven terug op te tellen. Natuurlijk kwam hij uit op hetzelfde resultaat. Ik terug: “maar mijnheer, uiteraard, u heeft juist geteld, maar ik vraag me af waarom ik hier minder heb dan haar, terwijl ik juist dezelfde punten heb.” “Ja, zij zal een keer geantwoord hebben in de les.” “Nee, meneer, dat was ik”, zei ik uiteraard. En zelfs Magali, die naast mij stond, beaamde dat. “Dat was zij, niet ik.” Zijn reactie was om te filmen. “Aaah…(denkt na)…ja, als je betere punten wilt, ga je zitten en los je de vragen op.” WAAAAAAT??????!!!!!! Ik heb heel kwaad mijn papiertje uiteindelijk toch afgegeven. Wat een *****. Willem, die altijd de les had geskipt en dus de vragen wel moest oplossen, vertelde later dat er ook Russische meisjes in de les zaten met hetzelfde probleem als mij. Blijkbaar waren zij hem openlijk aan het uitschelden en aan het roepen dat hij niet kon tellen. Terecht!

Dezelfde dag, vandaag 23 december, hadden we normaalgezien twee lessen. Maar we kregen blijkbaar onze punten. Wat hier als volgt gaat. Je geeft je papiertje af, de leerkracht zet je punt en een handtekening en je bent verder vrij. We moesten met andere woorden anderhalf uur wachten tot de tweede les! En dat was dan de nu al befaamde geschiedenisles. Waardoor we weer een uur moesten wachten, want om 13 uur zouden we repeteren voor het ‘feest’ van vrijdag. We werden gedwongen om een acte-de-présence te doen en dus moesten we ook naar die repetitie. Het was zelfs de naam ‘repetitie’ niet waard. Eerst wachtten we tien minuten tot de computer was geïnstalleerd en dan moest iedereen een klein stukje van zijn dansje/liedje voordoen. “Niet helemaal, want dat is een verrassing”, luidde het. 30 seconden, als het niet minder was, stonden we vooraan. Dat was het. WAAAAAAT??????!!!!!!

Dan kwam er nog bovenop dat we vandaag zouden eten met onze Chinese klasgenoten en we dus iets moesten klaarmaken. Geen frieten, teveel werk, maar spaghetti. Ik heb uiteindelijk de saus gemaakt, terwijl Magali uitrustte op haar bed. We kwamen in de andere общежитие en de kotmadam begon moeilijk te doen. “Waarom zijn jullie hier? Met hoeveel? Tot hoe laat? Ja, dat moet ik toch even aan de commandant vragen” Uiteindelijk mochten we tot acht uur blijven…De Chinezen waren, zoals altijd, nog niet klaar, hoewel wij zelfs al twintig minuten te laat waren. De mannen hebben gekookt, wat de gewoonte blijkbaar is en het was enorm lekker! Blijkbaar hebben we zelfs hart (ja, hart!) van een koe gegeten…maar ik moet zeggen, het was echt lekker klaargemaakt en smaakte eigenlijk gewoon hetzelfde als rundsvlees.

Daarna naar huis en eindelijk, het internet was ontdooid! Het had weer anderhalve dag platgelegen door de extreme koude. Ik kon dus bellen voor Music for Life. We hebben namelijk een poster gemaakt en iedereen aangesproken. Enkelen hebben ons gesteund en dus heb ik een telefoonkaart gekocht om lange langeafstandstelefoongesprekken te voeren. Met een kaart van 300 roebel kan ik met mijn gsm 30 minuten bellen, met Magali’s gsm anderhalf uur. WAAAAAAT??????!!!!!! Toen er eindelijk iemand opnam en ik al mijn gegevens vijf keer had herhaald en uiteindelijk zelfs een ander liedje had moeten kiezen, zei de vrouw aan de lijn: “Bedankt voor uw gift en geniet van het plaatje.” Al de mensen die hadden bijgelegd, stonden te wachten tot ik op de radio kwam. Ik vroeg dus vlakaf of ik niet op de radio kwam. “Euh euh, neen, ik denk het niet”, luidde het antwoord. “Hoe kom ik dan wel op de radio?” Ik wilde het ook gewoon even weten. “Euh, dat weet ik niet precies. Ik denk dat je daarvoor naar Brussel moet bellen, maar die nummer heb ik niet.” Uhu: WAAAAAAT??????!!!!!! Enfin, we hebben toch maar mooi een paar weeskinderen in Afrika geholpen, dat is het belangrijkste.

24 december/kerstavond: teleurstellend.

Liefst dagboek, ik wil naar huis. Na al het gezever met die puntenpapiertjes en na vandaag heb ik er genoeg van.

Op school was er een ‘feest’. Meer een soort voorstelling waarbij elke groep een dansje/liedje/toneeltje moest doen. Wij hadden een hilarisch sketchke, maar Chinezen kunnen blijkbaar niet tegen een beetje stress, want zelfs bij de vogeltjesdans zaten ze naast de maat. Het was wel grappig en ik amuseerde me, tot er een of andere journaliste veel te dicht bij mijn gezicht (hier in Rusland hebben ze blijkbaar nog nooit gehoord van ene personal bubble) en vroeg: “Ben jij van België? Heb je zin om even te vertellen hoe mensen in België kerstmis en nieuwjaar vieren?” Nee, ik heb daar geen zin in, kutwijf. Dat wou ik roepen, maar omdat ik toch iets vriendelijker ben, vroeg ik of dat niet na het ‘feest’ kon. “Nee, wij hebben geen tijd, nu, gewoon twee minuten.” Ik, uiteraard al op mijn paard: “En na de volgende sketch, dat zijn mijn vrienden en ik wil die graag zien.” “Nee, nu, liefst.” “Nee dan, sorry.” “Oke, na deze sketch.” Gewonneuh! Daarna begon ze Magali te bespelen, die al meer dan twee dagen echt een rothumeur heeft en er dus ook echt geen zin in had. Er zaten Amerikanen, Fransen, Chinezen, Koreanen, Engelsen, enz. in de zaal, maar uiteraard moeten de Belgen weer uitgekozen worden. Na vijhonderd keer gezegd te hebben dat ze gewoon geen zin had, droop de journaliste af. Toen de sketch gedaan was, ging ik dan met haar naar buiten in de gang, waar ik een veel te fel licht in mijn ogen kreeg.

“Vertel eens, hoe vieren mensen kerstmis in België?”

“Ze eten met familie, meestal kalkoen en dan geven ze elkaar cadeautjes.”

“Zijn er geen speciale tradities, zoals liedjes zingen, een rondedans (wtf), een toast uitbrengen?”

“Nee, wij hebben een kerstboom, dat is alles.”

“Ah…en nieuwjaar?”

“Ik eet meestal met mijn vrienden, dan drinken we en dan gaan we naar een feestje.”

“Mmm…(ze had precies door dat ze de foute persoon had genomen).”

Uiteindelijk mocht ik terug naar binnen en toen hing er ook een donderwolk boven mijn hoofd. De voorstelling was grappig, maar meer iets voor een lagere school. Zo kan je de universiteiten hier ook een beetje typeren: lagere of middelbare scholen. Lichamelijke opvoeding is een vast vak, wiskunde is een vak als je talen studeert…en ik heb hier mensen gepest zien worden, zoals kinderen van twaalf mensen pesten.

Ik ging na de voorstelling naar de post, om een pakje te gaan halen. Er stonden weer minstens twintig mensen voor een loket. Er waren vijf beambten aan het werk, maar toch besloten ze maar één loket te openen. Gelukkig belde Magali me met de mededeling dat er nog een pakje voor me was.

’s Avonds ging ik terug naar de post. Geen volk…oef. Ik gaf mijn twee papiertjes af en de vrouw haalde mijn twee grote pakjes vol kerstspullen. “Uw paspoort aub.” Mijn paspoort ligt nog steeds op het Mongools consulaat, maar ik had een kopie bij. De vorige keer had ik namelijk mijn paspoort niet eens moeten tonen. “Dat kunnen we niet aannemen.” Ik legde alles uit en zelfs dat ik de vorige keer mijn paspoort niet heb moeten tonen. “Dat kan niet, we nemen enkel echte paspoorten aan.” WAAAAAAT??????!!!!!! Dat betekende dus geen kerstspullen met kerstmis! Op dat moment kon ik die haar kop wel van haar dikke nek rukken en er voetbal mee spelen.

Toen ik terug in de общежитие kwam, was iedereen weg. Zelfs Magali was er niet. Ik heb dan maar mijn kerstavonddiner zielig alleen opgegeten: spaghetti. Uiteindelijk ging ik een kijkje nemen op de vierde etage en daar zaten Willem, Kwinten en Caroline ook een beetje zielig te wezen. Zij hadden ook een beetje heimwee naar hun vertrouwde kerstmis in plaats van kerstmis met een biertje en Ferrerro’s.

Gelukkig werkte het internet, had mijn liefje tijd en waren de serverproblemen bij Skype opgelost. Mijn goed humeur kwam terug. Maar, wanneer ik in bed lag en eindelijk een goede positie had gevonden, begon Kasia om een of andere obscure reden, iets te mixen!!! Om twaalf uur ’s nachts! WAAAAAAT??????!!!!!!