Beste dagboek,
Ik ben de voorbije week enorm veel te weten gekomen over de Russische mentaliteit. Zowel die van de Russische jeugd als die van de leerkrachten. We hadden geschiedenis, één van mijn favoriete vakken hier (kuch). Voor de eerste keer hadden we twee weken na elkaar huiswerk gekregen. De eerste keer ging het om de vraagjes over het hoofdstuk dat we zogezegd hadden behandeld. Ik kon er niets van. De films die we hadden gezien, waren niet echt een hulp en de rebussen van in de les al helemaal niet. De tweede opdracht was een ‘test’. Tien multiple-choisevragen over De Robbespierre, de Engelse koningen en de Tijd der Troebelen. Wikipedia to the rescue!
In het begin van de les gaf iedereen zijn taken af en de leerkracht ging achter zijn bureau zitten en begon te verbeteren. Ondertussen keken wij het einde, alleen het einde van ‘The Last Samurai’ in het Russisch en daarna een stuk van ‘Kingdom of Heaven’. Ook in het Russisch uiteraard, waardoor Orlando Bloom een echte homostem kreeg. Bedankt!
Op het einde scandeerde de leerkracht onze punten. We kregen maximum 50 ‘баллов’. “Magali Debjor (zo lezen de Russen haar naam), 47, Elke Ramdonk, 23.” Uhu, maar 23! En dat kon absoluut niet! Magali en ik lagen strijk en Kwinten en Willem lachtten me ook uit, terwijl Willem zelf maar 11 had! Ik nogal gesteld op mijn resultaten (kuch) en dus ging ik naar mijn leerkracht. Ik wilde er het fijne van weten. Uiteindelijk bleek dat ik enkel mijn ‘test’ had afgegeven en niet mijn taak van de vorige week. Ik gaf hem direct mijn blad en hij liet zijn oog er even op vallen, waarna hij mijn cijfer vlug in 43 veranderde. Al veel beter, maar nog steeds klopte zijn berekening niet. In de les krijgen we af en toe rebussen voorgeschoteld en het antwoord moet maar door de klas worden geroepen. Wie goed antwoordt, krijgt een extra punt. Een oneerlijk systeem, want alle Chinezen hebben een digitaal woordenboek, waardoor ze alle onbekende woorden direct kunnen opzoeken en zij zitten meestal vooraan, omdat ze geen les voor geschiedenis hebben. Ik zit dus altijd vanachter en maak mijn huiswerk of vul een kruiswoordpuzzel in, maar één keer heb ik toch een goed antwoord gegeven en kreeg ik dus een extra punt. Dat betekent dus ook een punt meer dan Magali. In het totaal hebben wij twee ‘testen’ gemaakt. Op de eerste had ik zes en op de tweede negen. Magali had op de eerste vier en op de tweede ook negen. Volgens mijn berekeningen heb ik dus 3 punten meer dan Magali. Hoe komt het dan dat ik 43 heb en zij 47? Enfin, zò gesteld op mijn punten ben ik nu ook weer niet, dus heb ik het zo gelaten, terwijl ik nog steeds stiekem in mijn vuistje lach.
Beka had ons daarenboven ook een verhaal verteld over dezelfde docent. Hij had een examen bij hem afgelegd en hoewel hij alle vragen goed had beantwoordt, kreeg hij toch maar een 3. Beka is wél zeer gesteld op zijn resultaten en ging de confrontatie aan. Hij vroeg de docent waarom hij maar een 3 kreeg en of hij zijn examen en antwoorden mocht overlopen om eruit te leren. “Nee, dat gaat niet. Jij hebt een drie en daarmee basta”, antwoordde de leerkracht. Uiteraard is het onmogelijk dat iemand zijn examen niet mag bekijken, voor mij in ieder geval. Beka zei tegen de docent in kwestie dat hij naar de rector zou stappen, omdat hij het recht had zijn examen in te zien. “Kalm, kalm, kom morgen nog eens terug.” De volgende dag is Beka dus teruggegaan en plots stond er bij zijn naam een 5. “Mijn excuses, ik had me vergist van persoon”, klonk de uitleg. Vergist?!
Op zaterdag 11 december kookte Paul zijn lievelingsgerecht, shepherd’s pie. Dat was een opdracht voor Russisch. Dima, een Rus met volledige naam Dmitri, hielp hem daarbij, het is te zeggen: hij schreef het volledige recept op. Omdat de ovenschaal vrij tot zeer groot was, nodigde Paul enkele Russische vrienden uit om ze te ledigen. Wij kregen ook een stuk. Het was een gezellige avond, lekker eten, Russisch gezelschap, dat ik niet zo goed verstond, maar ik propeerde het wel. De gesprekken kwamen op gang: van Griekse mythes tot whisky. Paul had namelijk een fles whisky vanuit Engeland meegebracht. Na een klein uurtje was ze al op. Ik lust geen whisky, dus ik bleef er af. Dima, de volgens Magali en mij échte clichérus, kan blijkbaar niet in kleine beetjes drinken, zoals dat hoort bij whisky. Hij giet elke drank, zowel wodka als koffie, in één keer in zijn keel. Zot, die man, waarom dat vertel ik zo meteen.
Na de fles whisky soldaat te hebben gemaakt en bijna een heel pakje sigaretten te hebben opgerookt (de Russen roken aan de lopende band. Hele dunne sigaretten met fruitsmaak zijn trouwens de favoriet bij vele meisjes), ging Paul met Dima naar de winkel om wodka te halen. Toen wist ik al dat het een foute avond zou worden…De balans van de avond: een keuken vol stukken kerstslinger en kerstlichtjes, half verbrande takenschema’s, een in tweeën gebroken mes, een kwijtgespeelde brandslang, een kapotte raam, geweldig grapige filmpjes en een kleine kater…
Na de eerste fles, moesten de gasten naar huis. Om 23u sluit de общежитие en de Russen hadden al hevig gediscussieerd met de kotmadam, tevergeefs. Maar все нормально в России, want plots kwam Dima aanzetten met een brandslang. Uhu, een brandslang! Vanwaar hij die heeft gehaald, blijft me een raadsel. Het plan was om hem terug in de peda te trekken. Uiteraard kenden de Russen van het etentje mensen op de derde verdieping, die hun kamer met plezier in bruikleen gaven. Blijkbaar is het de gewoonte om zo gasten te ontvangen na bezoekuur. Dima verstopte zich eerst achter een garage en wanneer de kust veilig was, kwam hij tevoorschijn. We wierpen de brandslang naar beneden, zodat Dima zich kon vastmaken. Met man en macht trokken minstens 5 mensen hem naar boven, waaronder ik. Eerst filmde ik het hele gebeuren, maar ik kreeg het een beetje koud, ’s nachts is het hier bijna -40°C…
Na een tijdje herinnerde Paul zich dat er op de kamer van Caroline nog een fles stond. Zij was op uitstap naar het Bajkalmeer en de ramen zijn zo gemakkelijk open te krijgen, dat het een fluitje van een cent zou zijn. Ik was absoluut niet voor het plan, dat ging er net iets over voor mij. Magali heeft dan aan Kwinten gevraagd of hij toevallig geen fles meer had, gelukkig zei hij ja.
Ondertussen probeerde Paul mij te versieren als kerstboom. Mijn naam lijkt namelijk op ‘ëлка', kerstboom in het Russisch...Daarbij is onze prachtige kerstslinger gesneuveld en later ook de kerstlichtjes, die onze keuken juist zo gezellig maakten. Op dit moment hangen er dus drie aparte stukken van de kerstslinger aan het plafond. Nadat de fles van Kwinten op was, wilden Paul, Dima en nog een of andere Rus uit de общежитие toch nog de fles uit Carolines kamer halen. Ik bleef rustig in de keuken zitten, want ik had niet gedacht dat ze het meenden. Blijkbaar wel dus...Dima is weer met de brandslang vanaf ons (!) balkon naar beneden geklommen, want Caroline woont onder ons, en heeft daar de fles uit haar kamer gehaald. Pas toen ze terugkwamen en ik goed en wel besefte wat hij had gedaan, kreeg ik medelijden met Caroline. Paul zou alles uitleggen aan haar en een nieuwe fles kopen. Liefst ja! Maar dan bleek dat Dima de raam niet had opengemaakt op de gemakkelijke manier, maar blijkbaar heeft hij de hele raam gebroken...Vreemd, want niemand heeft brekend glas gehoord en hoe hij dat heeft gedaan is net zo'n groot raadsel als de herkomst van de brandslang. Nu zit Caroline zonder raam en de temperatuur buiten is ongeveer -35°C...En hoe gaat ze dat uitleggen bij de kotmadam?
Nadat hij zijn illegale praktijken achter zich had gelaten en niemand het fijne wist van de raam, ging het feestje gewoon door. Ik zat nog steeds aan tafel en praatte met Willem. Plots beseften we dat iedereen weg was en dat de klok al vijf uur ('s morgens) had getikt...Tijd om te gaan slapen dus.
Wat begonnen was als een banale huistaak, eindigde als een ongeloofwaardig, onbezonnen avontuur. En de brandslang...die ligt ergens ten strande, maar de juiste coördinaten zijn nog het grootste mysterie van dit hele avontuur...
Een brandslang... Inventief is hier wel het gepaste woord
BeantwoordenVerwijderen