Het was de bedoeling het deze week een beetje rustig te houden, want mijn sinussen zijn weer volledig toe en mijn hoestje voorspelde niet veel goeds. Uiteraard besliste het lot echter anders over mijn week.
We hebben geen internet meer in onze kamer, omdat we niet wilden betalen voor een hele maand, terwijl we nog maar een week in Irkutsk zijn. Zonder internet moesten we dus andere bezigheden zoeken. En daar heeft het lot ons bij geholpen.
Maandag hadden we ons eerste en laatste examen en al vlug werd duidelijk dat zelfs examen een groot woord was. Enkele klasgenoten hadden niet begrepen dat het géén openboekexamen was…De leerkracht zelf wilde af en toe haar relatie met de leerlingen versterken en ging daarom een paar keer met de mensen op de gang praten. Hup, deur toe…Daarmee versterkte zij wel het gevoel van een openmondexamen te geven. Eén Chinees dacht in 1 tegen 100 te zitten, want hij belde een hulplijn vlak voor de neus van de leerkracht, die er klaarblijkelijk niets op tegen had. Nu ja, het examen was een fluitje van een cent, ook al omdat ik syntaxis gewoon leuk vindt. Ik zal mevrouw Heyndrickx toch gelijk moeten geven: grammatica is tof!
Woensdag was het de laatste dag in ons klasje en dat zouden we in stijl afsluiten. De Chinezen mochten een restaurant kiezen en ons inwijden in het fenomeen karaoke. Het restaurant zelf lag in de Chinese wijk en net zoals in Antwerpen, loop je er liever niet te lang rond. Ergens op het einde van een steegje vonden we onze klas terug in de kelder van een verbazingwekkend chic hotel waar een karaoke-installatie stond. Ik heb twee vrij tot zeer stomme Engelse liedjes gezongen, maar er stond niet anders op dan ‘The winner takes it all’ en ‘Hey Jude’. En ik mag me misschien in China voelen, het Chinees beheers ik nog steeds niet. Eén jongen kon vrij goed zingen en hij heeft wel degelijk enkele keren zijn keel opengetrokken, en enkele flesjes bier. Chinezen hebben niet zo’n groot schaamtegevoel tegenover hun leerkrachten, want ja, zij zat er ook bij. Het eten was superlekker en op het einde bleven we nog met negen over en bleek dat we nog 1500 roebel konden opsouperen. Allright! De ruimte veranderde al snel door het romantisch sfeertje dat er hing. Het licht was namelijk overal uitgevallen en we begonnen aan een avondje bij kaarslicht, met 1500 roebel, gezellig.
De volgende dag was ik ziek en moest ik bijles gaan geven. Allemaal goed en wel, maar dan besloten we de rode kerk te gaan bezoeken, die dicht bij onze leerling is gebouwd. Uiteraard kwam er geen tram en gingen we maar te voet op weg, met als gevolg dat we een beetje verkleumd waren en mijn hoestje nog een graadje erger werd. Maar toen we daar aankwamen, waren we die peitlulligheid volledig vergeten, want de kerk waq één van de mooisten die ik al heb gezien. Klein, eenvoudige architectuur, maar prachtig versierd! Overal goud en kitscherige motieven op de muren. Prachtig gewoonweg! Om terug te keren naar de общежитие, besloten we toch maar de tram te nemen. Uiteraard moesten we lang wachten, voor de gevangenis, een buurt waar je ook liever niet komt…We waren nog steeds verkleumd en uiteraard kwamen er daarna geen bussen. Na een kwartier wachten, zijn we even in een winkel gegaan om op te warmen, maar zoveel hielp het niet. Uiteindelijk zijn we thuis geraakt, maar we moesten na een halfuur alweer vertrekken om nog eens te gaan lasershooten. Een vriendin van Caroline organiseerde het uitje en ze zochten nog volk. Ik vond het weer keineig en ben zelfs twee keer op de derde plaats geëindigd! Wiehaa. Daarna gingen we vrij impulsief mee naar een Irish Pub niet ver van onze общежитие voor een drankje na de vermoeiende ontspanning. Om elf uur moesten we terug zijn, maar het was zo gezellig dat we bleven zitten. We zouden de boze вахтер wel aankunnen. Het bier was eindelijk drinkbaar, maar onbetaalbaar. Toch hadden vele mensen blijkbaar genoeg geld op zak en bleven bestellen. Algauw bleek dat de helft echt wel genoeg op had, ik ook, maar ik was zo nuchter als een klontje. Ik genoot waarschijnlijk te veel van gewoon nog eens een keertje gezellig op café te gaan. Nu ik erover nadenk, was dat de eerste keer sinds ik hier ben. Ze lieten zelf een stuk van de livedvd van Muse in het Wembley stadion zien. Allright!
Er kwamen ook twee Russen bij ons zitten, die al de hele avond whisky-cola dronken. Eén ervan was leuk, de andere was ‘nen ambetante zatte’. Ik wilde mee poker spelen met een nog nuchter Russisch meisje en hem, maar hij wilde zijn fiches niet afgeven om een nieuw spel te beginnen. Hij had die al gewonnen en wilde ze bijhouden, terwijl we niet eens voor geld speelden!
Omdat ik me na een tijdje verveelde begon ik wat afgezonderd van de zatte bende tv te kijken, naar…euh…Marilyn Manson. De kelner, die ons al de hele tijd in het oog hield, begon plots met mij te praten. Hij was heel vriendelijk, jonger dan verwacht, zit in het leger en wilt meevechten in Tsjetsjenië en was vroeger een skinhead…Een beetje creepy, maar hij heeft ons wel naar huis begeleid en heeft de вахтер alles uitgelegd. Gelukkig had Willem daarvoor ook al naar Magali gebeld, zodat zij haar zou kunnen waarschuwen voor een te-laat-thuiskomende bende.
Het grappigste van de avond was de rekening. Er was een hele heisa over de rekening omdat die zo hoog was, meer dan 5000 roebel meerbepaald. Iedereen kwaad op de Russische vrienden van Caroline die waren vertrokken zonder te betalen. Maar ik bekeek de rekening en ik zag geen wodka staan, geen cola en geen frieten met een braadworst, niets van wat de Russen hadden besteld. Het was wel degelijk onze rekening! Een pintje kostte gewoon vijf euro en als je er een paar drinkt, dan ja, telt dat natuurlijk op.
De volgende dag was het de 31e december, oudjaar. We wilden pizza gaan halen in de pizzeria aan de andere kant van de straat, maar die sloot juist. Dan werden het maar diepvriespizza's van in de winkel. We waren ook geen heel grote groep, aangezien niemand echt had gevraagd naar de plannen van iedereen en ik ging er van uit dat er wel een paar mensen in de общежитие zouden blijven. Omdat de gesprekken vaak stilvielen, en we maar wachtten tot het twaalf uur werd, begonnen we maar spelletjes te spelen. Een drankspelletje dat ik heb geleerd op het afscheidsfeestje van Brett, black box, dat blijkbaar niemand kende (!), time’s up, enz. Het was wel heel gezellig. In onze keuken staat nu trouwens een kerstboom, die zo hard flikkert dat het lijkt alsof je aan de drugs bent…Denk daarbij nog een flikkerende lichtslinger en je hebt het perfecte middel om ’s nachts wakker te blijven. Naar traditie gingen we naar buiten om twaalf uur ’s nachts en voor de eerste keer in mijn leven, was er ook echt keiveel volk buiten, zelfs kleine kindjes die van de ‘glijbaan’ sleeden. Een vrolijk gezicht over het algemeen: een reusachtige kerstboom in het midden van het plein, kinderen die sleeden en vuurwerk, véél vuurwerk. Overal waar je keek zag je vuurwerk. Het enige nadeel was, dat het echt gevaarlijk was. Mensen, zowel volwassenen als kinderen, die de pijlen gewoon vasthouden en afschieten of twee meter naast je of gewoon waar je staat. Er is een pijl vlak aan mijn voeten ontploft en even dacht ik dat ik aan één kant doof was geworden. Gelukkig ging de pieptoon vrij snel weg. We konden niet lang blijven, want de koude werd ondraaglijk. Dan hebben we verder gebabbeld, gedronken, gespeeld en gewacht tot zeven uur ’s morgens, want dan was het ook nieuwjaar in België. Uiteindelijk lag ik in mijn bed iets na acht. Все нормально! Nu op naar Mongolenland en het land van de rijstvreters! Wiehaaah!
Doordat het internet niet meer werkt en ik geen zin had om speciaal in de kou naar een of ander internetcafé te gaan, zal ik gewoon verdergaan met mijn verhaal.
Ik zit op dit moment op de sofa in het ‘UB Guesthouse’ naar de Mongoolse televisie te kijken. Het hostel valt zeer goed mee: simpel, maar proper, gezellig en vriendelijke mensen. Ik heb al kennisgemaakt met drie Amerikanen, een Fransman die in Irkutsk woont en Clément kent (!), een Italiaan en een (ja, ze zitten overal) een Nederlander. De trip hierheen viel ook vrij goed mee, we hebben het merendeel geslapen, maar als we niet sliepen, stonden we stil. In totaal 8 uur!!! Eén keer in Russisch staatsgebied en een andere keer op Mongools territorium. Uiteraard waren er weer enkele kleine problemen: ik was onder andere mijn migratiekaart vergeten, maar dat was snel opgelost. Beka zei dat ik geluk heb gehad dat ze me geen boete hebben gegeven. Ik was voornamelijk blij dat ik niet de hele rit terug naar Irkutsk moest. In Mongolië zelf werd Beka plots aangemaand mee te gaan met de politie…We hadden absoluut geen idee waarom. Na drie kwartier kwamen ze ook Magali halen en even later kwamen ze allebei terug. Het bleek een probleem dat Beka had opgeschreven dat hij ‘maar’ 5000 roebel bijhad, terwijl Caroline 2000 had opgeschreven. ‘Om hier in Mongolië op reis te gaan moet je minstens 30 000 dollar hebben! Waaat?! Ja, dat zal wel. Zelfs de conductrice vond dat ongelooflijk. Enfin, uiteindelijk konden we de politie toch nog overtuigen dat hij wel degelijk samen met ons studeert en dat hij niet wilde werken in Mongolië…wie wilt dat nu?
Vandaag was onze eerste dag in Mongolië en hebben we de stad verkend. Zelf had ik er niet veel van verwacht en dus vond ik het wel gezellig, maar koud. Hoewel het hier wel iets minder koud is als in Irkutsk, was ik toch volledig bevroren na een kleine wandeling naar een of ander klooster midden in de stad, achter een parking. Vreemd. ’s Middags hebben we ergens in een Koreaans restaurantje gegeten en het was vreemd om weer een keertje volledig niets te verstaan en zelf ook volledig niet begrepen te worden. Vanavond gaan we weer op restaurant, veeeel te goedkoop om het niet te doen. Hier wordt zelfs de roebel nog eens gedeeld door veertig, waardoor ik nu meer dan 180 000 in mijn zak heb zitten. Ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld! Money, money, money, it’s so funny…in Mongolia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten