We hadden alles gedaan wat we wilden doen en zetten onze terugtocht in. De bedoeling was om een nacht in Ulaanbaatar te blijven en dan naar Irkutsk. Ganbaa, de man die alle tickets regelt in het hostel, had ons misverstaan en dacht dat we nog een dag extra in UB wilden blijven, niet dus. Er is echt niet veel te doen en dus bereidden we ons voor op een dagje niets doen. Gelukkig sprak er een Engelsman in de keuken over een of ander klooster met een reusachtige boeddha. Het klooster waar wij naartoe zijn gegaan had helemaal geen reuzeboeddha, dus dat moest ik toch eens deftig uitpluizen. De reuzenboeddha bestond en in het klooster zelf bleken nog meer dan 900 monniken te wonen! Naast het klooster bevond zich een universiteit voor Boeddhisme. Toen we daar aankwamen en al helemaal bevroren waren, leek het me straf dat dit prachtige klooster nog steeds in gebruik was, maar aan de vele monniken met hun rode gewaden te zien, was het wel degelijk zo. In één van de gebouwen was een les bezig. Een tiental jongens zaten op hun knieën en volgden les van een monnik. Interessant, hoewel ik er helemaal niets van begreep. De reuzeboeddha was inderdaad reuzegroot en spectaculair, maar ik snap nog steeds niet hoe mensen zoiets kunnen aanbidden…
Terug in het hostel stond de tv aan, zoals altijd en speelde de film ‘An attack on Leningrad’. Ik had hem al gezien, maar vroeg me af waar de film vandaan kwam, want in het boeken- en dvd-rek stond hij niet. Blijkbaar hadden ze in het hostel nog vier grote cd-mappen met dvd’s, vrij recente en allemaal in het Engels. Ik had mijn nieuwe bezigheid gevonden. We wilden daarom een filmmarathon houden die nacht, maar hebben het na twee slechte en één goede film opgegeven. Gelukkig had ik ook nog een Duits boek gevonden in de boekenkast en ben dan maar beginnen lezen. Tot mijn verbazing was het echt supergoed geschreven, niet moeilijk en hilarisch. De twee dagen Ulaanbaatar waren met andere woorden rijk gevuld met cultuur en gastronomie. We gingen heus niet zelf koken, als we voor één euro ergens een volledige en lekkere maaltijd konden krijgen. Het Thaïse restaurant was enorm lekker en gezellig. We hadden een Amerikaan, waarvan ik de naam al van vergeten ben, een Engelsman met een baard vanuit Noord-Engeland, die volgens mij John heette en een Singaporeaan, Ross, die van zijn zeventiende de wereld wilde rondreizen, ook uitgenodigd. Ross had het Aziatische continent volledig afgezien net zoals het Europese. Hij was nu op weg naar Moskou en plande zo verder te gaan naar Istanbul en Dubaï. Hij hield niet op zijn reisverhalen te delen met ons, maar ook al heb ik nog niet zoveel gereisd, ik voelde me toch een dikke woes. Hij vertelde onder andere dat hij in Engeland geen hostel kon betalen en niet wilde aanbellen bij mensen en dat hij daarom op straat moest slapen. Voor hem was het geen probleem, maar deze keer lag er een pak sneeuw lag… Hij heeft zich dan maar ingegraven en zo geslapen! Wow!
De volgende dag bleek iedereen ’s middags al weg te gaan, buiten wij en een zieke Fransman, die in zijn kamer bleef. Ik wilde nog enkele souvenirtjes kopen en ging naar de bank om geld af te halen… Het ging niet!
Het was 18 januari en Maestro zou inderdaad de zeventiende stoppen te werken in het buitenland, maar volgens ons mama kon ik mijn kaart nog wel gebruiken. Als dat niet zo is….AAARGH. Gelukkig heb ik nog een beetje geld opzijgelegd, maar ik zal dan wreed moeten besparen op de souvenirs, jammer genoeg…
De treinreis naar Irkutsk was kut, zoals alle vorige. We sliepen weer met vier in eenzelfde coupé en de grenscontrole in Rusland ging er deze keer zwaaar over. Drie keer hebben ze onze coupé ondersteboven gehaald, gevraagd of we drugs of wapens bijhadden. Ik bedoel dat is toch basis? Enkele keren is er een hond voorbijgekomen, vroegen ze iedereen, buiten ons (?) of ze een strafblad hadden! In onze coupé zat een koppel waarvan het meisje studeerde in Irkutsk. “Heeft u een strafblad?” Zij verstond het niet zo goed en wij snapten de vraag niet echt, wat is dat nu ook voor een vraag? Vijf keer heeft de vrouw dat gevraagd! “Bent u wel zeker dat u geen strafblad heeft?” “Wat is uw naam?” Veel gezucht, ge-mmh en geklaag later, ging ze toch gewoon weg. Ja, we zijn weer in Rusland. Nu we in Mongolië en China zijn geweest, viel ons het Russische karakter nog harder op. Ik heb de ondervraging al vermeld, maar de conductrices riepen heel de tijd dat we moesten blijven zitten of om te wachten. Niet vriendelijk, neen, op een manier waaruit bleek dat ze je precies echt beu waren, dat ze niet wilden werken. Zelfs tegen elkaar waren ze een ‘pain in the ass’. Koppig en ongeduldig zijn wel de hoofdkenmerken van een Rus. Een man vroeg iets aan de conductrice en zij antwoordde normaal. Hij vroeg nog iets en plots veranderde de toon: “Ik heb het u al gezegd, ik heb het al gegeveeen, zucht!” Op een ander moment stond er een deur open, iemand was zich aan het scheren en had de deur open laten staan. Door heel de wagon kon ik de conductrice horen roepen: “закройте дверь!” Zelfs geen пожялуйста… De arme jongen van in onze coupé, die ervoor was beschuldigd een crimineel te zijn, ging toevallig naar buiten. De conductrice vond er niets beters op dan hem richting de deur te duwen, jawel duwen, en te zeggen dat hij de deur moest sluiten. De arme jongen, waar ik het over heb, had oogproblemen en ging naar Irkutsk om zich te laten opereren. Bovendien sprak hij geen woord Russisch en had hij geen idee wat hij moest doen. Toen hij een beetje verward tergkwam, begon de vrouw weer te roepen: “Ha, u vindt het niet nodig de deur te sluiten?” Dat was de druppel, ik ben rechtgesprongen en liep naar de deur, die je onmogelijk toe kreeg, want een of andere pipo had ze vastgeknoopt. De vrouw ging er maar van uit dat iedereen in de wagon vloeiend Russisch sprak…niet dus!
In het begin van de reis was er een vrouw die aan de Mongolen in onze coupé iets vroeg en hen truien gaf. Ik dacht dat het weer een verkoopster was, maar dan zou je wel niets geven…vreemd. Aan de grens werd het echter allemaal duidelijk. Ze kwam haar truien terughalen, een stuk of tien, maar toen er iemand van de douane voorbij kwam, gooide ze de truien vlug op onze bank en ging er op zitten en ook op mijn voeten. Ze deed alsof ze met ons aan het praten was, hoewel we er niets van verstonden. Zij heeft, met succes, twee zakken vol kamelenwollen sokken en truien uit kamelenwol en kasjmier over de grens gebracht en waarschijnlijk nog veel meer. Een dappere vrouw dat moet ik ze meegeven! Vanaf dan moesten we enkel nog vier uur nutteloos wachten en dan zouden we vertrekken…saaaaaai! En onze film duurde nog maar een klein half uur…bollocks!
Nu zijn we weer in Irkutsk, koud, maar het is wel leuk om de mensen terug te zien. Al is het soms moeilijk om onze verhalen in het Russisch over te brengen. Ik heb al een deel van mijn kleren in de vuilbak gegooid, niet zo veel, maar ik moet eerst zien of ik plaats genoeg heb voor de andere kleren en de souvenirs. En goed nieuws, mijn bankkaart werkt nog wel in Irkutsk. Eén probleem van de baan.
We zijn vandaag (21/1) nog een keertje naar de universiteit gegaan, want we moesten ons weeral registreren. Maandag moeten we terug om onze registratie op te halen en donderdag vervalt die, want dan krijgen we ons visa mee…Vervolgens is het blijkbaar nodig een papiertje te laten ondertekenen door de bibliotheken (!) van de universiteit om er zeker van te zijn dat we geen boeken mee naar huis nemen. Omdat er volgens ons maar één bibliotheek in de universiteit is, vroegen we daar waar de faculteitsbib is. “Aan het einde van de gang links.” Dat zou dus de leeszaal zijn, waar ze inderdaad enkele boeken hebben, maar waar we slechts één keer zijn geweest tijdens een springuur. We vroegen het daar nog eens. “Neen, dat is niet hier. Aan het einde van de gang rechts, lokaal 109.” Oke, terug dan maar op zoek naar lokaal 109. In het midden van onze tocht werd het me echter duidelijk: 109 is de bibliotheek waar we vijf minuten eerder waren! Geen succes met andere woorden. We beslisten dan maar maandag nog eens te zoeken. Het over en weer geloop begon weer opnieuw. Aaaah, wat voelt het goed om weer in Irkutsk te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten