Ja ja, het was me weer een weekje. Wéér een presentatie over België moeten geven, schoenen gekocht (met Adidaskes zal ik hier anders niet meer over de straten laveren) én naar de kapper gegaan.
Eerst het belangrijkste: schoenen (ik blijf nog altijd een vrouw he). Ik had eerlijk gezegd wat schrik om te gaan schoenshoppen, want vraag aan mijn mama, dat is niet mijn sterkste punt…Toch heb ik al mijn moed bijeengeraapt en de snelshopknop omgedraaid. Twee dagen heeft het me gekost, in totaal 4 uur (!) en ik ben trots op mezelf. Uiteraard heb ik enorm mooie botten gezien, maar die voldeden niet aan al mijn criteria:
1. 1. warm
2. 2. toch een beetje mooi
3. 3. prijselijk (maar mijn prijselijk verschilde blijkbaar met die van Magali :p)
4. 4. gemakkelijk
5. 5. passend bij al mijn broeken én mijn kleedje (zwart m.a.w.)
6. 6. mogelijkheid om ze in België te dragen
7. 7. géén Uggs (want dan voel ik me een eend…)
Vooral de vijfde eis bleek een hele opdracht te zijn. Vooral omdat ik het in mijn hoofd heb gehad om voor mijn vertrek een beige broek te kopen…En als ik de zesde niet had gerespecteerd, had ik echte Russische schoenen gekocht met bont langs binnen én buiten. Hier normaal en inderdaad nog wel leuk, maar in België zou de fashion police me direct komen arresteren. En waarschijnlijk waren die ook een beetje té warm.
Maar ik heb er, Bürgerschuhe dan nog wel, degelijke, warme, zwarte, prijselijke, gemakkelijke, bijpassende en ‘Belgische’ schoenen. Woehoe!
Het volgende in orde van belangrijkheid: mijn haar. Ik was het al na en maand beu, maar heb me toch ingehouden tot na mijn verjaardag. De decaan, die me al heeft toegevoegd op Facebook en die nog maar vijfentwintig jaar oud is, raadde ons een keertje ‘Casual’ aan. Een салон красоты achter de hoek. Ik besloot er eens een kijkje te gaan nemen…Bij het binnenkomen kreeg ik al blikken naar mij gewerpt die me zeiden dat ze geen buitenlanders meer wilden. Pech gehad! De blikken kwamen van drie vrouwen die alledrie hetzelfde kapsel hadden, een bob met froefroe (zoals Cleopatra) in het pikzwart. Ik was al bang dat dat het enige kapsel was, dat ze konden knippen. Ik maakte een afspraak voor de volgende dag en ja, de volgende dag stond ik er weer. Omdat het juist had gesneeuwd en mijn schoenen vuil waren, gebood de eerste Cleopatra me om van die beschermhoesjes over mijn schoenen aan te trekken. Uiteraard had ik ze eerst niet verstaan, want dat woord gebruik ik niet zoveel. Weer kreeg ik draaiende ogen te zien. Uiteindelijk nam een ander meisje me mee naar de kapperszaal, waar 1 kapstoel en 1 wasstoel stond. In Rusland hebben ze ook een hele andere manier van haarknippen. Eerst wassen, dan alles gelijk in een vorm knippen, dan drogen en dan pas afwerken. Ik vreesde al dat ik ook een Cleopatrakopje kreeg, hoewel ik mijn best had gedaan om mijn wens zo goed mogelijk uit te drukken in het Russisch. Uiteindelijk begon ze aan mijn ‘korte kant’ (ik kon het niet laten). Toen ik zei dat ze er nog meer mocht afdoen, verscheen er plots een brede glimlach. “Ooh, een experiment, eens iets anders, dat vind ik zalig!” riep ze en met enorme preciesie knipte ze elk haartje. Ik vond het goed en ik heb weer eens iemand blij gemaakt. De drie Cleopatra’s keken me nog altijd vies aan, maar nu was het ook meer: ‘Oh my god, wat heeft die gedaan met haar haar, dat is zo niet Russsisch’ En gelukkig maar.
Even tussendoor: onze trip naar Monolië is bijna geboekt en misschien reizen we ineens door naar Peking…
Kostja, onze buurjongen, heeft deze week enkele keren zijn circusact opgevoerd, maar telkens op een moment dat ik niet kon…maar waarschijnlijk heeft hij nog enkele vreemde ideeën in zijn hoofdje zitten en zal er volgende week wel een andere show in het land zijn.
Over onze presentatie kan ik kort zijn, het was namelijk dezelfde als vorige keer. Veel moeite hebben we er dus niet voor gedaan. Het was weer voor laatstejaars, die zich wilden inschrijven aan de universiteit. Deze keer ging het spektakel echter door in de grote zaal. Een enorme zaal met een giant podium! Slik. Het is nog maar eens bewezen dat Russische studenten niet verlegen zijn om te zingen, jammer genoeg beseffen ze nite dat ze niet kùnnen zingen, aargh! De valse noten, stijve dansjes, chique kleedjes en kostuums, vanbuiten geleerde teksten waren er in overvloed. En dan kwam België. Een simpele powerpoint met simpele tekst en in simpele ‘Belgische’ klederdracht. Ha! Op het einde verzamelden alle studenten zich op het podium om in alle verschillende talen ‘Все вместе’/’we are all together’ te zeggen. Wat een geluk dat er niemand Nederlands verstond anders zouden sommigen misschien het liedje ‘Maar ja, ik heb geen bananen’ zijn beginnen zingen. 'We zijn allemaal samen' vonden we iets te saai en melig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten