Liefste dagboek,
Het is al lang geleden dat ik nog eens iets heb opgeschreven in jou (en ja, dat klinkt een beetje raar). Zaterdag was het mijn verjaardag. Ik ben nu twintig jaar oud…zo oud…Kasia en ik besloten een verjaardagsparty te organiseren. Zij verjaart namelijk 23 november. Ik wilde superveel mensen uitnodigen, gewoon omdat het dan echt gezellig zou worden, maar zij stelde toch enkele eisen. “Die niet, die wil ik ook niet. Liefst niet teveel volk, want dat is niet zo praktisch”, zei ze. Ze had wel gelijk over de praktische kant. Onze keuken is niet al te groot en zelfs als we hier met vier staan te koken op hetzelfde moment, word ik al gek. Maar dat zit een beetje in de familie. In ieder geval was er toch veel volk. Omdat wij toch een beetje origineel zijn, hebben we in plaats van taart jelly pudding gegeven aan de gasten. En al zeg ik het zelf, het was lekker. Vrijdag waren we de ingrediënten gaan halen (pakjes jelly en ingelegde abrikozen) en die avond zouden we de jelly klaarmaken. Maar die avond was het ook steak-met-frieten-en-pepersausavond en dat duurde iets te lang naar mijn (en naar Magali, Willems en Kwintens) goesting. Kasia heeft dus de jelly gemaakt. Om af te koelen hadden we hem buiten op ons balkon gezet, altijd handig die Siberische temperaturen. Maar pas de volgende dag beseften we dat we hem waren vergeten…En omdat ook jelly pudding niet tegen die Siberische temperaturen bestand is, was hij helemaal bevroren. Gelukkig hadden we genoeg tijd om hem te laten ontdooien, al had ik toch nog een stuk ijs in mijn jelly…
Naar traditie geven de gasten de feestvarkens een cadeautje en dat was ook nu niet anders (woehoe). De lijst is lang: een tas die verandert van kleur als je er warm water in giet, een knuffel die zingt, stickers van Batman en de Ninja Turtles, toiletpapier (don’t ask), een gephotoshopte foto met een leuk tekstje, bellenblaas, echte Russische wollen sokken, flashygele nagellak, een fotohoudertje en een banner. Die hing aan een ballustrade van een café waar we elke dag met de bus voorbijkomen. Ik wilde die hebben, omdat er ‘Paulaner; 200 лет Oktoberfest’ opstaat. Jammer genoeg wandelden we er nooit voorbij en toen ik eindelijk de kans kreeg, had iemand van het café dat gezien…Ongeveer een week geleden hing ze er niet meer en was ik volledig van de kaart. Op de вечеринка schonk Willem me…die banner! Een week geleden had ik ook al het postpakketje van mijn oma en tante al aangekregen, maar, gedisciplineerd als ik ben, heb ik het nog even laten staan. Zaterdagochtend kon ik ook mijn pakje van mijn rosse vonk gaan halen en openmaken. Ik heb zo het gevoel dat iedereen denkt dat ik altijd superveel choco eet, want onze voorraad choco blijft maar groeien: Nutella, Boerinnekeschoco (ondertussen al drie potten leeggegeten, dus misschien eet ik ook wel veel choco) en Fred&Ed Squeeze. De stapel speculaas blijft ook aangroeien, maar mij(en Magali) hoor je niet klagen. Zo voel ik me toch nog een beetje in België.
In de namiddag ben ik een wandelingetje gaan maken. Een wandelingetje want de Siberische temperaturen speelden me toch ietwat parten. Ik hou ervan om naar de Angara te wandelen en daar langs de oever wat te kuieren. Wanneer de zon ondergaat, weerkaatst het oranje licht op de al voor een stuk bevroren rivier en schittert de sneeuw. Al lang geleden heb ik ontdekt dat sneeuw één van de beste isolatiematerialen is en het is hier nogmaals bewezen, want het is daar muisstil. Zelfs de mensen die hun afval komen dumpen zijn niet te horen. Gewoonweg prachtig, jammer dat het zo koud is. Ik zal toch eens een keertje warme laarzen gaan kopen en een kousenbroek onder mijn broek aandoen.
En beste dagboek, vandaag (22/11) heb ik de nieuwe Harry Potter gezien, in het Russisch, zonder ondertitels uiteraard. Gelukkig heb ik juist die helft gelezen waarover de film gaat en heb ik nog tot maart om het andere deel te lezen.
Wat me vooral zal bijblijven is de cinema zelf. Een reusachtig gebouw met een kleine deur aan de achterkant als inkom. Dan de vestiaire, kassa en een grote trap die uitkomt op de gemeenschappelijke zaal zal ik zeggen, met massa’s verslavende spelen zoals airhockey, racespelletjes, schietspelletjes en nog vanalle andere die je normaal alleen in een lunapark terugvindt. Blijkbaar heeft de cinema ook maar twee zalen en ik dacht eerst dat enkel een cinema zo groot als de cinema in Bree of in Lier twee zalen had. Nee dus. De zaal was in ieder geval ENORM. Ik schat zéker vijhonderd man, maar het kan ook meer zijn, mijn schattalent is niet zo groot. Ik vond het een leuke film en ik denk dat ik nog een paar keer naar de cinema zal gaan hier. Voor vier en halve euro kan je niet sukkelen denk ik zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten