Achtergrondgeluid: http://www.youtube.com/watch?v=DRWffLKCZRg

Ach, ik voel me rot, niet goed in mijn vel. Hoog tijd dat ik iets vertel!

Vandaag zal het echter een beetje langzamer gaan, en mijn zinnen zullen ook niet allemaal grammaticaal correct zijn, want zoals Tom Waes het mooi verwoordt: Ach, ik voel me rot. Hoe dàt komt lezen jullie in een nieuwe aflevering van ‘Beremutsen en kleine watertjes…’

Ik heb jullie denk ik nog niet verteld over het seminarie dat Magali en ik volgen, vrijwillig dan nog wel. Het is volledig in het Duits (en wij, die naar hier kwamen om Russisch te leren…)( en het gaat over het nationaalsocialisme. (Wir halten zusammen, wir halten miteindander aus – Rammstein: is gebaseerd op 'Die Moritat von Mackie Messer' - Bertholdt Brecht) Aan de hand van films, oude en nieuwere, bespreken we dat fenomeen. De eerste twee bijeenkomsten gingen over het einde van de Eerste Wereldoorlog en de Weimarer Republik. Maar woensdag zijn we gestart met het bekijken van een film uit 1959: ‘Die Brücke’ (zotte film). Мне очень нравится omdat ik me enorm voor zowel het nationaalsocialisme (als studiemateriaal en niet als gedachtegegoed) als films interesseer. Wat een treffer! In de аудиовисуальный курс bekijken we ook films, in het Russisch en bespreken ze daarna. En in de les geschiedenis wordt ons het doen en laten in het Romeins imperium bijgebracht aan de hand van films zoals ‘300’, ‘Cleopatra’, ‘King Arthur’ en ‘Troy’. Jammer genoeg passeerde ‘The Gladiator’ de revue niet. Maar terug naar het seminarie. Deze keer vergezelden twee oudere heren ons. Eén ervan was tijdens de oorlog naar hier gekomen, zoals vele Duitsers, en uiteindelijk hier gebleven. Hun Duitse nationaliteit is niet meer en de meesten spreken de taal ook niet meer. Net zoals Viktor, een ‘ex-Duitser’ die zijn Duitse taal terug wil opnemen. Jammer maar helaas, was hij hardhorig en verstond hij noch de film, noch de leerkracht, noch eender wie bijna niet. Zijn levensgeschiedenis is ongetwijfeld enorm interessant, maar ik op mijn beurt verstond hém noch in het Duits, noch in het Engels bijna niet…

Na het seminarie hebben we nog een beetje de stad verkend samen met Veronika, een meisje dat we hebben leren kennen tijdens het seminarie. Maar dat is allemaal niet zo belangrijk, laat staan interessant. Het enige wat ik wel wil zeggen is dit: hoe moeilijk kan het zijn om een gewone zwarte speld in Rusland te vinden?!

Terug thuisgekomen wachtte ons een leuke verrassing. De elektriciteit was uitgevallen, wat blijkbaar wel vaker gebeurt in Rusland. Op onze vloer lag een spoor van water van het ontdooide ijs uit onze koelkast en diepvriezer. Het pluspunt aan dit land is dat wanneer je koelkast niet meer werkt, je gewoon alles buiten kan zetten. Zo gedacht, zo gedaan  en dan op zoektocht naar kaarsen. David had er nog een paar en die heb ik in bokalen in de pikdonkere gang geplaatst. Samen met Kasia en haar zaklamp bouwde ik daar een feestje. Het is te zeggen. We zetten muziek op, aten onze cornflakes als snack en deden ‘een beke zot’. Grappig, dat wel. De honger die we erbij moesten nemen was dat allerminst! Paul, de Engelsman uit Sheffield (!), stelde voor om te gaan eten en ik dacht op dat moment dat hij een helderziende was die mijn gedachten kon lezen. Het oorspronkelijke idee was om naar het Chinese restaurant om de hoek te gaan, maar Murphy doemde plots weer op. Gesloten. Dan maar kiezen tussen Amerikaans of Russisch eten. Uiteraard wilden Kasia, Magali en ik Russisch eten, maar Jeanhuim en Beka Amerikaans. (Mann gegen mann – Rammstein) Wij zijn echter gewonnen. Iedereen bestelde op aanraden van Paul en Jeanhuim бузы, een soort vlees in een soort pastajasje, gekookt. Daarna een pannenkoek met zure room, wat nog verbazingwekkend lekker is en een pintje. En dat alles voor ongeveer twee en halve euro! Op de achtergrond speelde de radio de hele tijd luide en slechte dancemuziek. Ontspannend was het zeker. Toen we terug in de общежитие kwamen brandde het licht weer. En weer niet. Een weer wel. En weer niet. En telkens er weer geen licht was, schaterde Claire, de Française, zo hard, dat ik het zelfs in bed kon horen. Grappig, dat wel.

Gisteren, donderdag 21 oktober, ben ik terug naar  de post gegaan. En gelukkig zat er deze keer een andere vrouw. Eerst begon ze bij het zien van het pakje weer vanalles te zeggen dat het niet gaat en blablabla, maar dan bij het zien van onze vragende gezichten, zuchtte ze en begon me uit te leggen wat ik moest doen. Ze nam een boek en begon op te vragen wat er in zat. Boeken, kleren, eten, drinken, speelgoed, dieren (?), enz. Ze zei ook dat ik geen eten mocht sturen naar België, maar na weer onze vragende gezichten te zien, zuchtte ze weer en gaf me formulieren. Die moet ik in drievoud invullen en samen met mijn pakje afgeven. Nu weet ik eindelijk wat me te doen staat! Nog even wachten, lelijkerd, het komt eraan!

Gisteren, donderdag 21 oktober, verjaarde Kate, de Engelse, ook nog. Uiteraard gaf ze een bescheiden feestje, dat al snel ontaarde in een internationaal drinkgelag. Ze had het allemaal voorzien, want in plaats van in hun keuken te vieren, kwam ze naar boven, naar onze keuken waar gezellige kerstlichtjes hangen en waar het proper en opgeruimd is (écht waar). Er was taart, er waren cadeautjes, veel Russische tradities en drank. Galja was een настоящая российская девушка, die ons enkele Russische gebruiken aanleerde. Zo was er de rondedans. De jarige staat in het midden en de rest stapt rond hem/haar en zingt een liedje. Het lijkt een beetje op ‘vogeltje, gij zijt gevangen’. Het volgende gebruik was het toasten, приносить тост. Iedereen staan in een cirkel en wenst de jarige één voor één iets toe, uiteraard in het Russisch. Sommigen onder ons blijken echte romantici/spekkers te zijn, maar jammer genoeg verstond Kate er geen snars van. (You have a pussy, I have a dick… - Rammstein) Zij is hierheen gekomen om iets te doen met het milieu en de natuur, maar de enige manier om dat te kunnen doen, is hier komen studeren. Ze verwachtte zich aan drie uur Russisch per week en voor haar was het dan ook een enorme shock te horen dat ze 20 uur les moet volgen. Maar ze trekt haar plan wel. De wodka was beter dan degene die Magali en ik hebben gekocht en dan die van de vorige keer, maar nog steeds verschrikkelijk. Toch bleef de wodka maar komen, want Paul nam zijn fles uit (самая плохая водка и это правда) en wij die van ons en Jose, de Spanjaard die een fles van anderhalve liter ranzig bier in vijf minuten naar binnen speelt, die van hem (Das ist mein Teil – Rammstein). We hadden met andere woorden, meer dan voldoende. Op het einde bleken alle flessen toch leeg te zijn! We hadden met andere woorden, meer dan voldoende op.

Ach, ik voel me rot, niet goed in mijn vel. Hoog tijd dat ik nu herstel!

Rammstein - Pussy (voor de video :p )

Rammstein - Haifisch

Die Moritat von Mackie Messer - Bertholdt Brecht

Achtergrondgeluid: een zatte Rus die iets door een megafoon aan het lullen is.

Mijn weekend had goed moeten beginnen, maar de bediende van de post besliste daar anders over. Ik mag mijn postpakketje niet opsturen! Ze kon het niet aannemen om een of andere vage reden, waarschijnlijk omdat ze er gewoon geen zin in had. Ik heb aldus een halfuur moeten wachten voor niets. Все нормально в России.

Maar de wet van Murphy heeft deze keer geen invloed gehad op het verdere verloop van mijn weekend. ’s Avonds werden we uitgenodigd door de vierde verdieping voor een biertje. Ik had nog afgesproken op Skype, maar om een of andere andere vage reden, werkte het internet niet meer…Murphy was er dus toch een beetje bij. Dan maar verder pilsen. De Engelse Kate wilde ons een serie laten zien de zij enorm grappig vond: The Peep Show. Het was inderdaad wel grappig, maar het Engels was af en toe te moeilijk om de kleine nuances door te hebben en het geluid kon ook niet zo hard. En dan begon het écht leuk te worden. Kate haalde een heel worddocument met tongtwisters uit en trachtte ze uit te spreken. Hilarisch. Willem, de Belg, kon het zelfs beter dan de Engelstaligen! Caroline, de Amerikaanse, deed haar geweldig grappig ‘redneckaccent’ en uiteraard kwam van het een het ander: lachen, gieren, brullen! Jammer genoeg werd het hoogtepunt van de avond verstoord door een Russische leerkracht die niet kon slapen. Oeps…Murphy was nog niet naar bed.

Op zaterdag had de Japanner, Ryonska, een trip georganiseerd naar Tal’tsy, het Bokrijk van Bajkal zeg maar. Ik wilde er al lang naartoe gaan en dit was de perfecte dag. De zon scheen, overal schitterden de kleuren van de herfst, het water was helder en het was zeer interessant. In elk huisje kon je een ander aspect zien van de traditionele Russische manier van leven. De pottenbakker, de kleermaker, de juwelier, de houtbewerker (daar was een supermooie speld, maar ze kostte iets te veel. Ook al was ze bezet met een edelsteen en had ze een of andere vage betekenis). Je kon ritjes maken met een oude paardenkoets, steltenlopen (dat was zo lang geleden, maar ik kon het nog!), een picnic houden of gewoon genieten van het uitzicht en de rust. Het was, om het kort te zeggen, een geslaagde uitstap, ook omdat ik eindelijk de sjaal/платок gevonden heb die ik al lang wilde. Geen Murphy deze keer.

’s Avonds organiseerde onze leerkracht Duits een festijn, meerbepaald een bierfest! Wiehaa. Mijn verwachtingen waren hoog, al had ze ons enkel verteld dat de uitgave van een nieuw Duits-Russisch tijdschrift werd gevierd en dat er ‘Bayerische’ liederen zouden gezongen worden. Op zich was het inderdaad een klein feest en het bier moest je zelf betalen en zo lang wachten als er op het scherm aangeduid stond: 00:58!!!!! Een uur wachten voor een pint! все нормально в России! Murphy probeerde zich toch nog zelf uit te nodigen, want de taxichauffeur (we waren al een halfuur te laat...) dropte ons af aan een restaurant in dezelfde straat. Toen we echter binnenkwamen, voelden we ons niet op onze plaats. Overal was het restaurant versierd met donker graniet en marmer, tafels gedekt met zilveren bestek en volgens mij kristallen glazen. Er werd wel schlagermuziek gespeeld, maar iedereen was:

1.    oud

2.    té chique gekleed voor een bierfest

3.    iets véél te duurs aan het eten

We hebben toch maar even gecheckt bij een официянт of we wel juist zaten…nee dus. Lachen, gieren, brullen, want niemand wist waar het wél was. Op straat hielden we iedereen tegen, totdat uiteindelijk toch iemand wist waar restaurant ‘Barbossa’ was. Tweehonderd meter verder wo bleek, naast een Irish Pub (!). Maar de security heeft de ongenodigde gast Murphy toch niet binnengelaten, want het was superleuk, grappig en gezellig. Een bierfest was het dan niet echt, het was zeker voor herhaling vatbaar.

The Peep Show pt.1

The Peep Show pt.2

The Peep Show pt.3

Achtergrondgeluid: het kraken van zoute (eindelijk iets anders dan garnaal-, kaviaar-, champignonnensmaak) chips tussen mijn tanden

Even een waarschuwing op voorhand, want voorkomen is beter dan genezen: het wordt ‘ne lange’. Je kan eventueel snel naar beneden scrollen en je ogen snel over mijn blog laten glijden, op zoek naar een interessant stuk. Maar geloof me, het was voor mij allemaal interessant en ik ga mijn uiterste best doen om het voor jullie ook interessant te maken.

Vandaag, op een zeer speciale dag (10/10/’10), heb ik voor het eerst met het échte Rusland kennisgemaakt, met een écht Russisch boerendorpje, de échte Russische taïga, échte Russische trucks, échte Russische sauna’s en échte Russische dronkaards. Klinkt al goed, nietwaar?

De Fransman, Clement, en de Koreaan, Jungheum, hadden ons uitgenodigd om met hun vriend Tolja mee naar de баня te gaan. Met zijn vijven (Clement, Jeanhuim, Magali, José, een Spanjaard die enkele denkt aan drinken en feesten en ik) naar het dorpje waar Tolja geboren en getogen is en waar zijn ouders nog steeds een huis hebben dat gebouwd is tijdens de regering van Lenin. Na een helse busrit van meer dan een uur door berkenbossen, wijdse velden en kleine dorpjes, kwamen we uiteindelijk aan in het dorp van Tolja, ik denk dat het Бургаз was. Voor de echte nieuwsgierigen onder jullie, Google maps! Hij stond ons al op te wachten en leidde ons naar zijn huisje niet ver van de bushalte. Het huisje is (want naar mijn weten is er nog geen sprake van een aardbeving, tyfoon of houtwormen) klein maar gezellig. (There’s a little creepy house, in a little creepy place, a little creepy town - Kerli) In de woonkamer staat een bed, een zetel, twee kasten, enkele stoelen en een tafel. De keuken dient ook als inkomhal en is uitgerust met een klein fornuis, een mini-wasbak, een tafeltje, een kast met servies en een stenen stoof, waarop vaak de waterkoker wordt geplaatst. We mochten direct aan tafel gaan om te eten. De tafel stond vol: aardappelen uit de tuin en op een enorm lekkere manier klaargemaakt, hardgekookte eitjes, een soort enorme paddestoelen, kaas, worst, brood, snoepjes, zelfgeplukte veenbessen en veenbessenconfituur en we kregen uiteraard настоящий русский борщ. Na het middagmaal dronken we een kopje thee met koekjes en nog meer snoepjes.

Tolja’s grootmoeder is een echte. Ze is 86 jaar en werkt nog steeds elke zomer in de moestuin en hoedt de koeien en varkens. Zij heeft ons vorige keer ook een enorme pot bessenconfituur gegeven. Ze bleef ons maar aanporren om te eten en gaf ons steeds meer brood en borsj. Nu snap ik waarom studenten die naar Rusland gaan altijd enkele kilootjes bijkomen! Ze vroeg zich af of alle meisjes in Europa in jeans rondliepen, omdat in Rusland vrouwen voornamelijk rokJES dragen. Daarom kon ze waarschijnlijk het onderscheid niet zien tussen een jongen en mij. ‘Is het een meisje? Het is toch een meisje?’ vroeg ze, naast mij, denkend dat ik haar niet verstond. Ik heb misschien niet de meest uitgesproken vrouwelijke rondingen, maar toch zou ik een enorme janet zijn, mocht ik als man geboren zijn.

Nadien toonde Tolja ons zijn koeien, reusachtige varkens, zijn moto en zijn twee (ook reusachtige) trucks. Hij heeft er één voor slechts 500 euro gekocht, maar uiteraard heeft hij daar geen papieren van. Ik zou nog een uitgebreid verslag kunnen doen over het uitzicht van het huis en de ‘tuin’, maar daar bespaar ik jullie van door de foto’s gewoon op mijn favowebsite te zetten. En ja, dat is nog steeds facebook.

Uiteindelijk vertrokken we naar de баня. Iedereen in het dorp heeft er één, net zoals Tolja, maar die zijn voor eigen gebruik en dus niet zo groot. Aan de andere kant van het dorp woont een familie, die een grotere en warmere heeft. We werden zoals de Russische gastvrijheid het voorschrijft, warm ontvangen en geleid naar hun kleine, bescheiden woonkamer vol tapijten en vliegen om onze spullen weg te leggen. Eerst mochten Magali en ik, omdat de sauna zogezegd niet groot genoeg was voor ons allemaal, maar de echte reden moest ik zelf achterhalen. In Rusland gaan alle mannen naakt in de sauna en uiteraard is dat een beetje ‘uncomfortable’ voor hen én voor ons als we erbij zouden gaan zitten. Nu ja, met twee dan. De sauna bevindt zich aan de andere kant van de ‘koer’. Bij het binnenkomen, keek ik eerst even rond, maar al snel werd het me te warm en kleedde ik me toch om. In het midden stond (want of het nu nog steeds zo is, weet ik niet) een houtkachel met een emmer warm water op. Rond de kachel lagen grote keien, om water over te gieten uiteraard. Tegenover de kachel stond een bad (ja, een echt bad) met koud, vuil, bruin water…We kregen twee bundels berkentakken en shampoo en douchegel. Ik was niet van plan me te wassen en na het zien van het bruine water al helemaal niet. Na vijf minuten, zonder extra water op de stenen te gieten, hoewel ik het nog aangenaam warm had, maar Magali al als een paard zat te zweten, kwam de gastvrouw binnen om te vragen hoe het ging. Ik vroeg haar hoe we de takken moesten gebruiken en hups, ze schoot haar broek uit en beval ons op de bank te gaan liggen. Magali als eerste. Ze goot een heel pannetje water op de stenen en de temperatuur steeg als een raket de hoogte in. Daarna nam ze een bundel takken, doopte hem in koud water en begon op Magali te slaan. Na twee pannetjes begon ik het toch ook warm te krijgen. Ik vroeg haar hoe warm het was in de sauna en zij zei doodleuk: стодвадцать градусов (120°C)!!!!! (It’s getting hot in here, so take off all you’re clothes – Nelly) En daarna was het mijn beurt. Ik moet zeggen, het was heet, maar het slaan met de berkentakken was zalig. Zeker de moeite waard. Na onze privébehandeling zetten we toch maar even de deur open om wat af te koelen en ons rustig terug om te kleden. De huisvrouw was verbaasd dat we onze haren niet hadden gewassen en noemde ons geen echte баняки. Dat lan misschien zijn, maar ik zal mijn haar wel wassen met water dat kleurloos is.

Nadien was het de beurt aan de mannen. Ondertussen kregen we een soort drank gemaakt van aardbeitjes. Het proefde naar aardbeienconfituur, lekker zoet. Ik voelde me een beetje lichtjes in mijn hoofd, door de warmte en daarna de frisse buitenlucht. Ofwel kwam het door de aardbeien, die misschien tussen de wilde cannabis groeiden. Overal waar je kon zien, naast de weg, in de tuinen, groeide cannabis! En dan vraag je je af hoe het komt dat deze mensen zo arm zijn en hun water uit een watertoren of uit de grond moeten halen…Zelfs de koeien grazen in de wei in het midden van een ‘cannabisplantage’. Volgens velen is de Russische melk de beste ter wereld en ik kan dat beamen!

Op de terugweg maakten we kennis met twee mannen op een bankje. Je kon al van ver zien dat ze ver weg waren. Bij het handschudden brabbelde de ene maar wat. Maar dat was nog niet zo erg. In het midden van onze weg stonden plots drie mannen met een beker in de hand en de fles bier naast hen. Uiteraard kenden zij Tolja, iedereen kent namelijk iedereen in het dorpje en zij hadden nog nooit buitenlanders gezien. We waren als het ware een toeristische, nee, een inheemse attractie. Ze stonken niet naar het bier, maar naar benzine, nog erger. Ze lulden wat en vroegen ons een cadeautje te geven, zodat zij ook een cadeautje konden geven. Het was wel een grappig zicht. Tolja vertelde dat ze zo onder de indruk waren van ons dat ze ons heel de tijd wilden aanraken. En inderdaad, ze raakten ons ook echt de hele tijd aan. ‘Wat een prachtig initiatief heb je genomen, Tolja, om hen hierheen te brengen, prachtig!’ zei er één de hele tijd. Hij was vroeger nog gewichtheffer geweest en moest perse zijn spieren tonen. Ik bleef maar vriendelijk lachen, want ik had geen zin in een knokpartij. Na lang aandringen van Tolja, lieten de mannen ons met rust en konden we verder naar Tolja’s huis wandelen. Daar dronken we nog een theetje met, uiteraard, koekjes en snoepjes voor we naar de bushalte gingen. Maar we hadden absoluut niet verwacht dat we zo’n grote fans hadden, want plots stonden de drie mannen binnen in de woonkamer. Zij kwamen zomaar binnen zonder kloppen en verontschuldigden zich uiteraard eerst bij ons voor het storen. De ouders noch de baboesjka zeiden er iets op. Ze kregen zelfs een tas thee en mochten mee aan de tafel zitten. Het was te grappig om waar te zijn. Eén van de twee, degene met de meest freaky ogen ever, kwam tussen mij en Clement zitten. De geur van benzine drong tot diep in mijn neus door en ik durfde geen koekje meer nemen, want dan moest ik ofwel aan hem vragen om er een door te geven ofwel over hem leunen…dan maar gezond doen. Plots wilde hij een foto met mij. Ik heb absoluut geen probleem met foto’s en vond het wel grappig. Maar toen we rechtstonden en ik mijn typische Elke-pose aannam, vond hij het een beter idee dat we elkaar zouden aankijken. Omdat hij uit zattigheid steeds meer naar voren leunde, leek dat me juist géén goed idee. Ik draaide me gewoon terug om en nam een uitermate schattig, klein katje van de grond. Zo had ik tenminste nog een kleine barrière tussen mij en die vreemde man (Dag vreemde man, man van mijn… - Ann Christy). Daarna vroeg de ex-gewichtheffer aan Tolja om tegen mij te zeggen in het Engels dat ik het mooiste meisje was dat hij al had gezien en blablabla. (Ja, moet ik toch even zeggen, ook al kwam het van een zatlap, toch beter dan van niemand. En hij kende tenminste het verschil tussen een jongen en een meisje) Uiteraard verstond ik hem ook in het Russisch en ik begon te lachen. Hij verschoot en was verbaasd dat ik hem verstond. Wij, buitenlanders, kennen toch geen Russisch! Gelukkig moesten we snel weg, anders zouden we onze enige bus naar Irkutsk missen. De baboesjka smeet de mannen buiten en wij konden naar de bushalte gaan. Wat we niet hadden gehoopt, maar wel verwacht, gebeurde. Ze stapten gewoon in hun auto en volgden ons. Gelukkig liet de bus niet lang op zich wachten. De baboesjka kwam er ook nog aangelopen en duwde twee zakken vol bessen in mijn handen. De пьянныe wuifden ons nog uit, maar de bus vertrok nog net voor ze konden beslissen om er mee op te stappen. Fjoew.

Ann Christy - Dag vreemde man

Morgen, zondag 10/10/10 (!), zijn we uitgenodigd bij de échte Russische baboesjka, van de confituur waarover ik al eens heb geschreven, in een klein dorpje op het platteland. Uiteraard zal er echte Russische borsj zijn, echte Russische huizen, echte Russische cannabis maar vooral een echte Russische баня! Magali en ik zullen de enige meisjes zijn en uiteraard hebben we niet gedacht om onze bikini mee te nemen. Omdat naakt geen optie is, moesten we vandaag op bikini-jacht. En niet alleen voor jullie, maar ook voor mij is het raar om bikini en Siberië in één zin te noemen. Uiteindelijk hebben we er gevonden, zelfs een surfachtig shortje (!), en dus kunnen we zonder zorgen en zonder ondergoed rustig genieten van een Russisch stoombad.

Donderdag leerden we een jongen en een meisje kennen op de bus. De jongen wilde graag met ons afspreken. Hij wil namelijk zijn Engels wat verbeteren en uiteraard willen wij ons Russisch oefenen, dus we gave it a go. Maar wat een rare jongen is dat! Nadat we hadden afgesproken dat we om twee uur zaterdag aan de fontein op het Kirovaplein zouden staan, belde hij ons elke dag om te vragen wanneer en waar onze afspraak zou doorgaan. Die jongen heeft volgens mij een zeer laag zelfbeeld en heeft iets te veel bevestiging nodig, maar goed. Hij ging ons enkele orthodoxe kerken tonen en onze gids spelen. De kerken zelf waren supermooi, overal waren ze versierd met goud en prachtig geschilderde iconen op de muren, op houten panelen enzoverder. In de eerste kerk was Anatol, zelf een sterk gelovige jongen die bij het buitengaan van de kerk minsten drie kruisgebedjes deed, een gesprek begonnen met een Nederlands koppel dat op doortocht was in Rusland. Ik moest tolk spelen, want zij verstonden hem niet zo goed en andersom ook niet. Ik zal het beschouwen als mijn eerste serieuze opdracht als tolk, naar mijn moedertaal dan nog! Jammer genoeg wil ik geen tolk worden, maar misschien komt dat pas na deze drie maanden. Ik zal, denk ik, nog veel moeten vertalen. Net zoals ik nu mijn (negatieve :p ) aidstest moet vertalen. De universiteit heeft een vertaling nodig omdat de ambtenaren die zich bezighouden met visums enz. geen andere taal kennen…vreemd. De twee andere Belgische jongens hebben in België geen test gedaan en moeten nu in Rusland hun bloed laten onderzoeken, gepest. Op de valven staat ook dat alle buitenlandse studenten op medisch onderzoek moeten…eum…wat dacht je van niet? 

Terug naar Anatol. Tijdens het wandelen slaakte hij af en toe een kreet die hij zingen noemde. Hij had de muziekschool afgemaakt en wilde nu in een muziekstudio een lied opnemen. Een cover van Whitney Houston!!!! Aaaargh!!! Hij vond dat ze zoooo mooi zong en begon daarbij mee te zingen/kelen met IIIIII will always loooooove yoooouuuu, dat uit zijn gsm galmde. Nu snap ik waarom de Russische radio dat lied om de vijf minuten speelt. Na anderhalf uur en drie kerken later, moest hij weg en wilden wij weg. Hij moest gaan dansen, de mambo welteverstaan…Op de terugweg bemerkte hij weer een groepje toeristen. Vlug liep hij naar hen toe en vroeg de tijd. Dat was slechts een aanknopingspunt voor een gesprekje. Blijkbaar fascineren toeristen hem, want hij verzamelt van bijna alle toeristen die hij tegenkomt een klein tekstje met hun mening over Rusland. Net zoals de Nederlanders eerder op de dag moesten ook deze Australiërs en Nieuw-Zeelanders eraan geloven. Zij reisden met de Transsiberische Spoorlijn verder naar Mongolië en Peking en waren slechts op doortocht in Irkutsk. Mijn verslagje van vandaag blijft jammer genoeg hier, want de toeristen gingen verder met de sightseeing, Anatol ging dansen en мы пошли домой…наконец.

En ieuw, ik heb juist een пряник gegeten, normaal superlekker, maar deze bevaten munt, alsof je een kruimelig King-muntje opeet. Jakkebak!

Whitney Houston - I wanna dance with somebody

Achtergrondgeluid: STUBRU!

Liefste dagboek,

Gisteren (6/10) heb ik een pakje aangekregen. (A falling star fell from your heart, and landed in my eyes – Florence & The Machine) Ik verwachtte het al, maar wachten is niet leuk. Gelukkig blijkt de Russiche post zeer betrouwbaar en duurde het exact twee weken vooraleer mijn pakje aankwam. Ik ben hier nu exact één maand, dat even terzijde. Ik kwam terug van school en zei het nog tegen mijn kamergenote: “ik hoop dat mijn pakje er is” Ik had er niet zoveel hoop op, maar er is altijd een klein sprankeltje dat blijft. Toen we onze sleutel vroegen, gaf de kotmadam me een klein briefje waarop stond dat ik mijn pakje mocht afhalen in het postkantoor op het einde van de straat. Wiehaah. Mijn dag was goed. ’s Nachts heb ik een heerlijke nacht gehad met Marino, mijn nieuwe beste vriend die de boerinnekeschoco bewaakte tijdens de twee wekenlange reis naar Rusland. Благодарю моего друга, я очень рада с моей посылкой.

Cosmic Love - Florence & The Machine 

Achtergrondgeluid: de Fransman die aan het Skypen is in de keuken met zijn Franse vriendjes.

Liefste dagboek,

Ik heb meegedaan aan een wedstrijd in de universiteit. Wat is me dat! Ik vond het idee al kinderachtig, maar het leek me nog wel leuk. De voorbereidingen verliepen moeizaam. Magali en ik probeerden hen ervan te overtuigen dat ze op internet informatie moesten opzoeken, maar uiteraard kwam bijna alles van ons tweeën. In het begin zouden we met vier meedoen, maar uiteindelijk waren we met zeven. Eén meisje, dat we al wel kenden, maar niet echt heeft meegeholpen. Haar informatie bestond namelijk uit vier zinnen die onze lerares in de klas had gezegd, niet bruikbaar met andere woorden. Een ander meisje is er pas twee dagen voor de wedstrijd bijgekomen en haar bijdrage was het eten dat we hebben gekregen toen we onze ‘muur’ aan het knutselen waren. De dag zelf, stond er ineens nog een meisje bij ons, ik ken haar naam zelfs niet. Enfin, het was me wat.

De wedstrijd zelf was belachelijk. Iedereen moest een affiche voorstellen die iets te maken had met 20 jaar Wiedervereinigung. De eerste groep had een boek gemaakt met informatie vanaf 1990 tot 2010, heel erg mooi. De tweede groep had een affiche met de verkeerde vlag (de Belgische!!! Kapitale fout)  en hetzelfde idee, per jaar kwam er iemand naar voren en zei wat er toen gebeurd was, ook wel leuk. Wij, de derde groep, hadden een eigen Berlijnse muur gemaakt en daarop onze info genaaid. Maar omdat onze groepsleden meer aandacht besteedden aan wat ze erop konden tekenen in plaats van aan de inhoud, was het nogal povertjes. Iedereen had ook unaniem beslist dat ik het woord zou voeren, maar toen ik de twee vorige groepen had gezien, liefste dagboek, had ik geen zin meer. Ik wist dat we niet zo goed waren en het kutte was dat ik wist waaraan dat lag. Ik heb snel een tekstje moeten schrijven in de gang, omdat we snel snel naar de universiteit moesten komen om te repeteren. Zonder tekst… ze wilden hun wandelpas oefenen…Ze waren niet gëinteresseerd in wat ik zou zeggen. Eigenlijk had ik niks moeten schrijven, maar ja, dat kreeg ik niet over mijn hart. Uiteindelijk zijn we  laatst geëindigd met een toch nog mooie score van 24 op 30.

Als troostprijs mochten we toch nog enkele Duitse tijdschriften meenemen. Ik bladerde deze middag even in eentje en tot mijn verbazing kreeg ik plots een openbaring. Op pagina 6-7 staat de hele tekst én de foto’s van de groep die gewonnen is! Plagiaat!!! En het was hun affiche waarop de Belgische en niet de Duitse vlag werd afgebeeld!!! Dat is me wat! Dan hadden wij nog het meeste zelf gezocht en de creatiefste uitwerking. Maar ja, dit is Rusland (it's like that, it's just the way it is - Run DMC) en blijkbaar is de corruptie is het land nog lang niet uit. Weet je, een dikke fuck you!

Fuck you - Cee-Lo Green

It's like that - Run DMC

Achtergrondgeluid: het hoesten van de zieke Fransman die een medicijn heeft gekocht, maar niet weet of het een siroop is of om op te lossen...

Gho, vandaag (3/10) is er veel gebeurd. Zo vieren de Duitsers vandaag 20 jaar ‘Wiedervereinigung’ en zelfs hier in Rusland hebben ze dat geweten. Morgen, maandag, moeten we met onze klas Duits deelnemen aan een wedstrijd. Blijkbaar is dat zeer normaal in de universiteit hier. Wie deelneemt, krijgt goede punten, wie wint, nog betere. Het is de bedoeling dat we informatie zoeken over de gebeurtenissen voor, tijdens en na de val van de muur en die voorstellen op een creatieve manier. Ons huidig plan heeft zovele make-overs gekregen dat er weinig van overblijft. Op een stuk stof van vier meter, hebben we onze papieren met informatie en foto’s genaaid. Uhu, genaaid! In de kamer van onze medestudent Mischa begonnen we aan het werk, waarvan we al op voorhand wisten dat het lang zou duren. En inderdaad, meer dan vier uur hebben we genaaid (en ja, voor de pervies onder jullie klinkt dat vuil…pervs!), maar uiteindelijk zijn we klaar geraakt (I know what you’re thinking…pervs!). Toen ik in hun общежитие kwam, leek alles mooi en degelijk, maar vanaf ik de trap opliep kreeg ik mijn eerste (!) cultuurschock. Zo verschrikkelijk primitief, vuil, krap en gewoon onleefbaar. De felblauwe verf blakerde van de muren. Elke kamer had twee voordeuren, één houten en daarvoor een massief stalen, zoals in de gevangenis. Op de kamer, die niet zoveel groter is als de onze, slapen vijf mensen, waaronder één op een zetel. Overal tapijten, wollen dekens, zo stoffig, zoals ons mama zou zeggen. Kasten volgestouwd met boeken, rommel, alles op elkaar gezet wegens plaatsgebrek. Hun koelkast is half zo groot als de onze voor meer dan dubbel zoveel mensen en de ‘houten’ plankenvloer trilt samen met de koelkast wanneer die aanslaat. Om de vijf minuten ter verduidelijking. En ja, ik heb een beest gezien. Op een gegeven moment moest ik naar de wc, ik ben namelijk ook maar een mens en mijn blaas stond op springen. Een meisje, Dasha, toonde me de weg. Ik loerde ondertussen binnen in de keuken. Nu ja, keuken is een groot woord. Het was eerder een groot lokaal met een minifornuis, twee wasbakken, enkele tafels en verder niets. Ik wist echter niet dat het ergste nog moest komen…de badkamer.

Ik kwam in een groot leeg lokaal terecht, met vier deuren, die er volgens mij elk moment konden uitvallen. De wc bestond uit een wc (logisch) ingebouwd in een blok betegeld beton. De bril en de blok hingen vol ranzige dingen, waarvan ik de herkomst niet wil weten…zittend plassen is in Rusland géén optie! Wc-hygiëne ook niet. Om eerlijk te zijn, dit was één van de vieste wc’s die ik al heb gezien, en believe me, ik heb al ranzige dingen gezien, jakkebak!!!

Om het toch over een andere boeg te gooien, zal ik misschien eindigen met de goede dingen. Wat ze zeggen over de Russische gastvrijheid is volledig waar. Hoewel Mischa wist dat zijn kamer niet was hoe wij kamers gewoon zijn, heette hij ons toch welkom en toonde meteen zijn foto’s met zijn familie, zijn boeken enzoverder. Lena, een meisje dat ook in onze klas zit, neemt ook deel aan de wedstrijd, maar we vonden ze op het eerste gezicht nogal lui. Ze zat de hele tijd in haar kamer en liet ons het werk doen. Maar rond zeven uur wisten we waarom. Ze had eten voor ons gemaakt. Gebakken patatjes met een slaatje, minichampignons (zelf geplukt!) en brood. Mischa had nog een pot tomatenlooksaus staan om erbij te eten. Superlekker, meiner Meinung nach. Na het eten begonnen we aan het dessert: конфеты! Snoepjes, caramel, chocolaatjes enz. konden er nog wel bij. Dasha liet ons daarna proeven van een door haar moeder gemaakte bessenconfituur, weer enorm lekker.

Een tijdje geleden zijn Clement, Johnhuin, Bekka en Tolja naar een echt Russisch dorpje getrokken. Ze zijn bij een echte Russische baboesjka op bezoek geweest, in de баня (Russisch stoombad) geweest en voor ons een enorme pot veenbessenconfituur meegebracht. Normaalgezien lust ik niet graag veenbessen, maar die confituur was echt zalig! Bijna zo zalig als de rodebessenconfituur van in de zomer.

Even verklaren waarom ik deze twee filpjes heb gekozen:

het eerste omdat ik geen inspiratie meer had om liedjes bij te voegen

het tweede omdat ik me een beetje zoals hen voelde toen ik vroeg in een cd-winkel of ze de cd van Stornoway hadden...De verkopers keken me aan alsof ik van aan de andere kant van de wereld kwam, alsjeblieft zeg!

De songwritings

In de muziekwinkel

Achtergrondgeluid: het zojuist aanslagen van de koelkast.

Er zijn deze week nog zoooveel dingen gebeurd ondertussen, waarmee ik jullie niet tegelijk zal vervelen. Alles op zijn tijd, всему время свое. Laat ik beginnen bij het begin…eum welk begin?

Oh ja. Deze week was het een feestweek, (nee, niet alleen omdat ik 1 jaar samen ben met Ditsie) want Irkutsk heeft een 20-jarige relatie (dat is wel wat anders dan 1) met Korea en dat moest gevierd worden. Jonjhuin, de grote, ‘knappe’ Koreaan, had alle buitenlandse studenten uitgenodigd voor een Koreaanse dansvoorstelling. Dus wij daarnaartoe, uiteraard. In het begin had ik enige moeilijkheden met de muziek, maar naar het einde toe nam mijn geïrriteerdheid af en maakte plaats voor verbazing. Prachtige kostuums, mooie dansen en af en toe een grappige noot. Er zat jammer genoeg geen verhaal in, maar tegen het einde was ik dat volledig vergeten. Op een gegeven moment werd er een reusachtige trommel op de bühne gerold en twee Koreaanse ‘drummers’ begonnen hun drumspel. (My heart is beating like a jungle drum – Emiliana Torinni) Zotjes! Nog zotter was de danser die met een meterlange veer op zijn hoofd begon te dansen. De veer was als het ware zijn danspartner, die de bewegingen met een kleine vertraging volgde. Jammer genoeg (en grappig) bleef zijn mouw enkele keren vaststeken achter de pluim…Nòg zotter was de persoon die op het einde met een soort bolhoed en een lint opkwam. Op een gegeven moment maakte hij het lint vast aan zijn bolhoed en begon ermee te dansen, breakdancen, springen enzoverder. Achter hem sloegen mannen en vrouwen op Koreaanse trommels waardoor de voorstelling een hypnotiserend trekje kreeg, maar godzijdank net niet hard genoeg om het op een sekte te laten lijken.

Voor zij, die moeilijkheden hebben met het visualiseren van de informatie die ik zojuist heb gegeven, is er goed nieuws. (Baby, don’t worry – Broken Glass Heroes) Ik heb van alle stukjes foto’s gemaakt, terwijl dat blijkbaar niet mocht, oeps. Die personen kunnen ze bekijken op mijn al-even-geweldige-als-deze-blogfacebookpagina.

Na de voorstelling heb ik officieel het marginaalste koppel van mijn leven gezien. Nu is er niet zo’n goed nieuws voor de mensen, die niet de capaciteit hebben beelden voor ogen te brengen. Een foto trekken zou namelijk iets te hard hebben opgevallen en Russen lossen hun problemen niet op met woorden…(What if all these people start a war, once again – Zornik à check hun nieuwe clip)

Meisje:

-       twee meter, zonder hakken!

-       té spannende jeans met een lelijke riem (open voor interpretatie)

-       tien centimeter te kort, té spannend wit topje

-       beha met kant. Als je het vorige puntje gelezen hebt, weet je waar ik die gezellig informatie vandaan heb.

-       lang geblondeerd haar mét uitgroei

-       van die mooie valse nagels (en mooi is hier sarcastisch bedoeld)

Jongen:

-       twee koppen kleiner

-       jeans met bleekplekken

-       witte sneakers

-       zwarte T-shirt met een vieze print (weer voor interpretatie vatbaar)

-       zwart kort haar, met een typische Russische snit (in België: geen model)

Ze stonden bovenaan een trap en omhelsden elkaar. Maar zo, dat de arm van het meisje ongeveer ter hoogte van de mond van haar vriend was en dat hij volgens mij gewoon haar truitje aan het oppeuzelen was. Hun heupen waren zeker een meter van elkaar verwijderd en het meisje moest nog steeds een onnatuurlijke bewing maken om haar lief te kunnen omarmen op een ‘normale’ manier. Ik verschiet ondertussen al niet meer van de ‘normaliteiten’ hier. В России все нормально.

Net zoals ons buurjongetje, Kostja, het normaal vindt om met een ‘агрессивная собака’ rond te lopen. Tijdens een gezellig onderonsje in de keuken, kwam Kostja, gekleed in zijn favo-outfit, binnen loeren. Hij waarschuwde ons dat we stiller moesten zijn, omdat anders de politie zou komen. Maar twee seconden daarna kwam de politie sowieso, uiteraard met agressieve honden. We moesten allemaal in onze kamers blijven en de deuren sluiten. Hij verdween en twee minuten later kwam hij terug met een ‘agressieve’ enorme pluchen hond! (Who let the dogs out? Woof – Baha men) Uiteraard lagen we allemaal strijk en speelden het spelletje mee. Ja, dat was me wat. Zo’n agressieve собака had ik nog nooit gezien!

 Who let the dogs out - Baha Men