Achtergrondgeluid: pratende mensen in de keuken, aan het wachten op het kerstdiner.

Liefste dagboek,

23 december: een ware KUTDAG! Meer nog, het was een KUTWEEK.

Eerst en vooral kregen we onze punten, allemaal goed en wel, maar het systeem dat ze hier hanteren dateert volgens mij nog van het Oude Nabije Oosten… Onze punten worden opgeschreven op kleine papiertjes de zogenaamde зачетные листочки. Die moesten we gaan halen bij het dekanaat van de internationale faculteit, allemaal goed en wel, ware het niet dat we ook Duits volgden…in een andere faculteit. We vroegen in ‘the international office’ waar we het papiertje voor Duits moesten halen. Zei zeiden in het dekanaat. Wij dus naar het dekanaat. Daar zeiden ze in ‘the international office’. Wij dus de volgende dag weer naar ‘the international office’. Daar zeiden ze weer in het dekanaat. Wij beslisten om de laatste keer naar het dekanaat te gaan. Daar zeiden ze plots dat we aan onze leerkracht Duits zo’n papiertje moesten vragen. Jenny, onze leerkracht, kwam volledig uit de lucht vallen. Zij is Duits, vindt het Russische systeem ook wat dubieus, maar heeft een gouden hart. Zij ging zelf eens horen in ‘the international office’, het kantoor waar we met al onze vragen moeten zijn.  Daar zeiden ze dat de briefjes in het dekanaat lagen. Zij naar het dekanaat. Daar zeiden ze dat ze die moest halen in het dekanaat van Duits. Zij met ons naar het dekanaat van Duits. Daar zeiden ze dat ze op het dekanaat van de internationale faculteit lagen. Grr. Wij dus nòg eens naar onze faculteit. Zegt de vrouw daar doodleuk: “Ah ja, jullie briefjes. Jullie hebben er lege nodig zeker?” WAAAAAAT??????!!!!!! Vinden die ons te dik en willen die ons dwingen om een betere conditie te kweken of wat?

Enfin, onze briefjes hadden we, ons punt ook, nu de handtekening. Er stond op dat de faculteit waarin het vak wordt gegeven het briefje moest ondertekenen. De faculteit van Duits, met andere woorden. Daar zeiden ze echter dat de internationale faculteit een handtekening moest zetten. Wij dus naar ons dekanaat. Daar zeiden ze dat het dekanaat van Duits moest handtekenen. Zucht! “Maar daar zeiden ze dat u dat moest ondertekenen?” “Ah? Echt? Ладно, ik zal wel tekenen.” Tot zover de briefjeskwelling.

Next. Mijn punt van Geschiedenis. Ik heb al een keertje zitten klagen over het feit dat ik een vier heb en Magali een vijf, terwijl dat absoluut onmogelijk is. Ik had namelijk twee punten meer op een test en een keer geantwoord in de klas.

Hij riep eerst de mensen met een goed punt naar voren en die mochten dan gaan. Toen hij mij naar voren riep vroeg hij of ik tevreden was met een vier. “Ja, maar ook niet.” “Ga dan maar terug zitten en wacht even.” Grr. Nadat alle ‘goeien’ buiten waren, begon hij: “Schrijf deze vragen op, het antwoord en geef ze af.” Ik dus terug naar voren, omdat ik geen test wilde maken. “Mijnheer, ik wil gewoon even iets weten, want ik denk dat u zich heeft vergist.” En ik leg het uit, maar midden in mijn uitleg onderbreekt hij mij. “Ja, maar ik heb toch juist geteld: vijf plus vijf plus…” Begon hij al de punten die hij had opgeschreven terug op te tellen. Natuurlijk kwam hij uit op hetzelfde resultaat. Ik terug: “maar mijnheer, uiteraard, u heeft juist geteld, maar ik vraag me af waarom ik hier minder heb dan haar, terwijl ik juist dezelfde punten heb.” “Ja, zij zal een keer geantwoord hebben in de les.” “Nee, meneer, dat was ik”, zei ik uiteraard. En zelfs Magali, die naast mij stond, beaamde dat. “Dat was zij, niet ik.” Zijn reactie was om te filmen. “Aaah…(denkt na)…ja, als je betere punten wilt, ga je zitten en los je de vragen op.” WAAAAAAT??????!!!!!! Ik heb heel kwaad mijn papiertje uiteindelijk toch afgegeven. Wat een *****. Willem, die altijd de les had geskipt en dus de vragen wel moest oplossen, vertelde later dat er ook Russische meisjes in de les zaten met hetzelfde probleem als mij. Blijkbaar waren zij hem openlijk aan het uitschelden en aan het roepen dat hij niet kon tellen. Terecht!

Dezelfde dag, vandaag 23 december, hadden we normaalgezien twee lessen. Maar we kregen blijkbaar onze punten. Wat hier als volgt gaat. Je geeft je papiertje af, de leerkracht zet je punt en een handtekening en je bent verder vrij. We moesten met andere woorden anderhalf uur wachten tot de tweede les! En dat was dan de nu al befaamde geschiedenisles. Waardoor we weer een uur moesten wachten, want om 13 uur zouden we repeteren voor het ‘feest’ van vrijdag. We werden gedwongen om een acte-de-présence te doen en dus moesten we ook naar die repetitie. Het was zelfs de naam ‘repetitie’ niet waard. Eerst wachtten we tien minuten tot de computer was geïnstalleerd en dan moest iedereen een klein stukje van zijn dansje/liedje voordoen. “Niet helemaal, want dat is een verrassing”, luidde het. 30 seconden, als het niet minder was, stonden we vooraan. Dat was het. WAAAAAAT??????!!!!!!

Dan kwam er nog bovenop dat we vandaag zouden eten met onze Chinese klasgenoten en we dus iets moesten klaarmaken. Geen frieten, teveel werk, maar spaghetti. Ik heb uiteindelijk de saus gemaakt, terwijl Magali uitrustte op haar bed. We kwamen in de andere общежитие en de kotmadam begon moeilijk te doen. “Waarom zijn jullie hier? Met hoeveel? Tot hoe laat? Ja, dat moet ik toch even aan de commandant vragen” Uiteindelijk mochten we tot acht uur blijven…De Chinezen waren, zoals altijd, nog niet klaar, hoewel wij zelfs al twintig minuten te laat waren. De mannen hebben gekookt, wat de gewoonte blijkbaar is en het was enorm lekker! Blijkbaar hebben we zelfs hart (ja, hart!) van een koe gegeten…maar ik moet zeggen, het was echt lekker klaargemaakt en smaakte eigenlijk gewoon hetzelfde als rundsvlees.

Daarna naar huis en eindelijk, het internet was ontdooid! Het had weer anderhalve dag platgelegen door de extreme koude. Ik kon dus bellen voor Music for Life. We hebben namelijk een poster gemaakt en iedereen aangesproken. Enkelen hebben ons gesteund en dus heb ik een telefoonkaart gekocht om lange langeafstandstelefoongesprekken te voeren. Met een kaart van 300 roebel kan ik met mijn gsm 30 minuten bellen, met Magali’s gsm anderhalf uur. WAAAAAAT??????!!!!!! Toen er eindelijk iemand opnam en ik al mijn gegevens vijf keer had herhaald en uiteindelijk zelfs een ander liedje had moeten kiezen, zei de vrouw aan de lijn: “Bedankt voor uw gift en geniet van het plaatje.” Al de mensen die hadden bijgelegd, stonden te wachten tot ik op de radio kwam. Ik vroeg dus vlakaf of ik niet op de radio kwam. “Euh euh, neen, ik denk het niet”, luidde het antwoord. “Hoe kom ik dan wel op de radio?” Ik wilde het ook gewoon even weten. “Euh, dat weet ik niet precies. Ik denk dat je daarvoor naar Brussel moet bellen, maar die nummer heb ik niet.” Uhu: WAAAAAAT??????!!!!!! Enfin, we hebben toch maar mooi een paar weeskinderen in Afrika geholpen, dat is het belangrijkste.

24 december/kerstavond: teleurstellend.

Liefst dagboek, ik wil naar huis. Na al het gezever met die puntenpapiertjes en na vandaag heb ik er genoeg van.

Op school was er een ‘feest’. Meer een soort voorstelling waarbij elke groep een dansje/liedje/toneeltje moest doen. Wij hadden een hilarisch sketchke, maar Chinezen kunnen blijkbaar niet tegen een beetje stress, want zelfs bij de vogeltjesdans zaten ze naast de maat. Het was wel grappig en ik amuseerde me, tot er een of andere journaliste veel te dicht bij mijn gezicht (hier in Rusland hebben ze blijkbaar nog nooit gehoord van ene personal bubble) en vroeg: “Ben jij van België? Heb je zin om even te vertellen hoe mensen in België kerstmis en nieuwjaar vieren?” Nee, ik heb daar geen zin in, kutwijf. Dat wou ik roepen, maar omdat ik toch iets vriendelijker ben, vroeg ik of dat niet na het ‘feest’ kon. “Nee, wij hebben geen tijd, nu, gewoon twee minuten.” Ik, uiteraard al op mijn paard: “En na de volgende sketch, dat zijn mijn vrienden en ik wil die graag zien.” “Nee, nu, liefst.” “Nee dan, sorry.” “Oke, na deze sketch.” Gewonneuh! Daarna begon ze Magali te bespelen, die al meer dan twee dagen echt een rothumeur heeft en er dus ook echt geen zin in had. Er zaten Amerikanen, Fransen, Chinezen, Koreanen, Engelsen, enz. in de zaal, maar uiteraard moeten de Belgen weer uitgekozen worden. Na vijhonderd keer gezegd te hebben dat ze gewoon geen zin had, droop de journaliste af. Toen de sketch gedaan was, ging ik dan met haar naar buiten in de gang, waar ik een veel te fel licht in mijn ogen kreeg.

“Vertel eens, hoe vieren mensen kerstmis in België?”

“Ze eten met familie, meestal kalkoen en dan geven ze elkaar cadeautjes.”

“Zijn er geen speciale tradities, zoals liedjes zingen, een rondedans (wtf), een toast uitbrengen?”

“Nee, wij hebben een kerstboom, dat is alles.”

“Ah…en nieuwjaar?”

“Ik eet meestal met mijn vrienden, dan drinken we en dan gaan we naar een feestje.”

“Mmm…(ze had precies door dat ze de foute persoon had genomen).”

Uiteindelijk mocht ik terug naar binnen en toen hing er ook een donderwolk boven mijn hoofd. De voorstelling was grappig, maar meer iets voor een lagere school. Zo kan je de universiteiten hier ook een beetje typeren: lagere of middelbare scholen. Lichamelijke opvoeding is een vast vak, wiskunde is een vak als je talen studeert…en ik heb hier mensen gepest zien worden, zoals kinderen van twaalf mensen pesten.

Ik ging na de voorstelling naar de post, om een pakje te gaan halen. Er stonden weer minstens twintig mensen voor een loket. Er waren vijf beambten aan het werk, maar toch besloten ze maar één loket te openen. Gelukkig belde Magali me met de mededeling dat er nog een pakje voor me was.

’s Avonds ging ik terug naar de post. Geen volk…oef. Ik gaf mijn twee papiertjes af en de vrouw haalde mijn twee grote pakjes vol kerstspullen. “Uw paspoort aub.” Mijn paspoort ligt nog steeds op het Mongools consulaat, maar ik had een kopie bij. De vorige keer had ik namelijk mijn paspoort niet eens moeten tonen. “Dat kunnen we niet aannemen.” Ik legde alles uit en zelfs dat ik de vorige keer mijn paspoort niet heb moeten tonen. “Dat kan niet, we nemen enkel echte paspoorten aan.” WAAAAAAT??????!!!!!! Dat betekende dus geen kerstspullen met kerstmis! Op dat moment kon ik die haar kop wel van haar dikke nek rukken en er voetbal mee spelen.

Toen ik terug in de общежитие kwam, was iedereen weg. Zelfs Magali was er niet. Ik heb dan maar mijn kerstavonddiner zielig alleen opgegeten: spaghetti. Uiteindelijk ging ik een kijkje nemen op de vierde etage en daar zaten Willem, Kwinten en Caroline ook een beetje zielig te wezen. Zij hadden ook een beetje heimwee naar hun vertrouwde kerstmis in plaats van kerstmis met een biertje en Ferrerro’s.

Gelukkig werkte het internet, had mijn liefje tijd en waren de serverproblemen bij Skype opgelost. Mijn goed humeur kwam terug. Maar, wanneer ik in bed lag en eindelijk een goede positie had gevonden, begon Kasia om een of andere obscure reden, iets te mixen!!! Om twaalf uur ’s nachts! WAAAAAAT??????!!!!!!

Achtergrondgeluid: het klapperen van mijn tanden door de koude (16°C) in mijn kamer en het nog klapperen van mijn tanden door de koude (-20°C) van mijn wandelingetje van de bus naar mijn kamer

Beste dagboek,

Ik ben de voorbije week enorm veel te weten gekomen over de Russische mentaliteit. Zowel die van de Russische jeugd als die van de leerkrachten. We hadden geschiedenis, één van mijn favoriete vakken hier (kuch). Voor de eerste keer hadden we twee weken na elkaar huiswerk gekregen. De eerste keer ging het om de vraagjes over het hoofdstuk dat we zogezegd hadden behandeld. Ik kon er niets van. De films die we hadden gezien, waren niet echt een hulp en de rebussen van in de les al helemaal niet. De tweede opdracht was een ‘test’. Tien multiple-choisevragen over De Robbespierre, de Engelse koningen en de Tijd der Troebelen. Wikipedia to the rescue!

In het begin van de les gaf iedereen zijn taken af en de leerkracht ging achter zijn bureau zitten en begon te verbeteren. Ondertussen keken wij het einde, alleen het einde van ‘The Last Samurai’ in het Russisch en daarna een stuk van ‘Kingdom of Heaven’. Ook in het Russisch uiteraard, waardoor Orlando Bloom een echte homostem kreeg.  Bedankt!

Op het einde scandeerde de leerkracht onze punten. We kregen maximum 50 ‘баллов’. “Magali Debjor (zo lezen de Russen haar naam), 47, Elke Ramdonk, 23.”  Uhu, maar 23! En dat kon absoluut niet! Magali en ik lagen strijk en Kwinten en Willem lachtten me ook uit, terwijl Willem zelf maar 11 had! Ik nogal gesteld op mijn resultaten (kuch) en dus ging ik naar mijn leerkracht. Ik wilde er het fijne van weten. Uiteindelijk bleek dat ik enkel mijn ‘test’ had afgegeven en niet mijn taak van de vorige week. Ik gaf hem direct mijn blad en hij liet zijn oog er even op vallen, waarna hij mijn cijfer vlug in 43 veranderde. Al veel beter, maar nog steeds klopte zijn berekening niet. In de les krijgen we af en toe rebussen voorgeschoteld en het antwoord moet maar door de klas worden geroepen. Wie goed antwoordt, krijgt een extra punt. Een oneerlijk systeem, want alle Chinezen hebben een digitaal woordenboek, waardoor ze alle onbekende woorden direct kunnen opzoeken en zij zitten meestal vooraan, omdat ze geen les voor geschiedenis hebben. Ik zit dus altijd vanachter en maak mijn huiswerk of vul een kruiswoordpuzzel in, maar één keer heb ik toch een goed antwoord gegeven en kreeg ik dus een extra punt. Dat betekent dus ook een punt meer dan Magali. In het totaal hebben wij twee ‘testen’ gemaakt. Op de eerste had ik zes en op de tweede negen. Magali had op de eerste vier en op de tweede ook negen. Volgens mijn berekeningen heb ik dus 3 punten meer dan Magali. Hoe komt het dan dat ik 43 heb en zij 47? Enfin, zò gesteld op mijn punten ben ik nu ook weer niet, dus heb ik het zo gelaten, terwijl ik nog steeds stiekem in mijn vuistje lach.

Beka had ons daarenboven ook een verhaal verteld over dezelfde docent. Hij had een examen bij hem afgelegd en hoewel hij alle vragen goed had beantwoordt, kreeg hij toch maar een 3. Beka is wél zeer gesteld op zijn resultaten en ging de confrontatie aan. Hij vroeg de docent waarom hij maar een 3 kreeg en of hij zijn examen en antwoorden mocht overlopen om eruit te leren. “Nee, dat gaat niet. Jij hebt een drie en daarmee basta”, antwoordde de leerkracht. Uiteraard is het onmogelijk dat iemand zijn examen niet mag bekijken, voor mij in ieder geval. Beka zei tegen de docent in kwestie dat hij naar de rector zou stappen, omdat hij het recht had zijn examen in te zien. “Kalm, kalm, kom morgen nog eens terug.” De volgende dag is Beka dus teruggegaan en plots stond er bij zijn naam een 5. “Mijn excuses, ik had me vergist van persoon”, klonk de uitleg. Vergist?!

Op zaterdag 11 december kookte Paul zijn lievelingsgerecht, shepherd’s pie. Dat was een opdracht voor Russisch. Dima, een Rus met volledige naam Dmitri, hielp hem daarbij, het is te zeggen: hij schreef het volledige recept op. Omdat de ovenschaal vrij tot zeer groot was, nodigde Paul enkele Russische vrienden uit om ze te ledigen. Wij kregen ook een stuk. Het was een gezellige avond, lekker eten, Russisch gezelschap, dat ik niet zo goed verstond, maar ik propeerde het wel. De gesprekken kwamen op gang: van Griekse mythes tot whisky. Paul had namelijk een fles whisky vanuit Engeland meegebracht. Na een klein uurtje was ze al op. Ik lust geen whisky, dus ik bleef er af. Dima, de volgens Magali en mij échte clichérus, kan blijkbaar niet in kleine beetjes drinken, zoals dat hoort bij whisky. Hij giet elke drank, zowel wodka als koffie, in één keer in zijn keel. Zot, die man, waarom dat vertel ik zo meteen.

Na de fles whisky soldaat te hebben gemaakt en bijna een heel pakje sigaretten te hebben opgerookt (de Russen roken aan de lopende band. Hele dunne sigaretten met fruitsmaak zijn trouwens de favoriet bij vele meisjes), ging Paul met Dima naar de winkel om wodka te halen. Toen wist ik al dat het een foute avond zou worden…De balans van de avond: een keuken vol stukken kerstslinger en kerstlichtjes, half verbrande takenschema’s, een in tweeën gebroken mes, een kwijtgespeelde brandslang, een kapotte raam, geweldig grapige filmpjes en een kleine kater…

Na de eerste fles, moesten de gasten naar huis. Om 23u sluit de общежитие en de Russen hadden al hevig gediscussieerd met de kotmadam, tevergeefs. Maar все нормально в России, want plots kwam Dima aanzetten met een brandslang. Uhu, een brandslang! Vanwaar hij die heeft gehaald, blijft me een raadsel. Het plan was om hem terug in de peda te trekken. Uiteraard kenden de Russen van het etentje mensen op de derde verdieping, die hun kamer met plezier in bruikleen gaven. Blijkbaar is het de gewoonte om zo gasten te ontvangen na bezoekuur. Dima verstopte zich eerst achter een garage en wanneer de kust veilig was, kwam hij tevoorschijn. We wierpen de brandslang naar beneden, zodat Dima zich kon vastmaken. Met man en macht trokken minstens 5 mensen hem naar boven, waaronder ik. Eerst filmde ik het hele gebeuren, maar ik kreeg het een beetje koud, ’s nachts is het hier bijna -40°C…

Na een tijdje herinnerde Paul zich dat er op de kamer van Caroline nog een fles stond. Zij was op uitstap naar het Bajkalmeer en de ramen zijn zo gemakkelijk open te krijgen, dat het een fluitje van een cent zou zijn. Ik was absoluut niet voor het plan, dat ging er net iets over voor mij. Magali heeft dan aan Kwinten gevraagd of hij toevallig geen fles meer had, gelukkig zei hij ja.

Ondertussen probeerde Paul mij te versieren als kerstboom. Mijn naam lijkt namelijk op ‘ëлка', kerstboom in het Russisch...Daarbij is onze prachtige kerstslinger gesneuveld en later ook de kerstlichtjes, die onze keuken juist zo gezellig maakten. Op dit moment hangen er dus drie aparte stukken van de kerstslinger aan het plafond. Nadat de fles van Kwinten op was, wilden Paul, Dima en nog een of andere Rus uit de общежитие toch nog de fles uit Carolines kamer halen. Ik bleef rustig in de keuken zitten, want ik had niet gedacht dat ze het meenden. Blijkbaar wel dus...Dima is weer met de brandslang vanaf ons (!) balkon naar beneden geklommen, want Caroline woont onder ons, en heeft daar de fles uit haar kamer gehaald. Pas toen ze terugkwamen en ik goed en wel besefte wat hij had gedaan, kreeg ik medelijden met Caroline. Paul zou alles uitleggen aan haar en een nieuwe fles kopen. Liefst ja! Maar dan bleek dat Dima de raam niet had opengemaakt op de gemakkelijke manier, maar blijkbaar heeft hij de hele raam gebroken...Vreemd, want niemand heeft brekend glas gehoord en hoe hij dat heeft gedaan is net zo'n groot raadsel als de herkomst van de brandslang. Nu zit Caroline zonder raam en de temperatuur buiten is ongeveer -35°C...En hoe gaat ze dat uitleggen bij de kotmadam?

Nadat hij zijn illegale praktijken achter zich had gelaten en niemand het fijne wist van de raam, ging het feestje gewoon door. Ik zat nog steeds aan tafel en praatte met Willem. Plots beseften we dat iedereen weg was en dat de klok al vijf uur ('s morgens) had getikt...Tijd om te gaan slapen dus.

Wat begonnen was als een banale huistaak, eindigde als een ongeloofwaardig, onbezonnen avontuur. En de brandslang...die ligt ergens ten strande, maar de juiste coördinaten zijn nog het grootste mysterie van dit hele avontuur...

Achtergrondgeluid: have you heard the news that you're dead?

Geen internet, geen huiswerk en geen films meer, maar Sinterklaas is wél geweest en heeft lekkere speculaas, koekjes en snoep in de keuken geplaatst. Jammer genoeg had iedereen door dat Sinterklaas niet bestond en dat hij verdacht veel Belgische koeken had gegeven... Ik ben ook al begonnen met kerstkaartjes te schrijven, maar zoals jullie al weten is de post niet echt efficiënt en snel…Ik heb nog nergens in een winkel enveloppen zien liggen en postzegels al helemaal niet. Daarvoor moet ik dus naar de post. Na de les stapte ik dus naar het postkantoor enkele straten van de universiteit verwijderd. Ik was er alleen en slaakte een zucht. Dat betekent namelijk dat de beamten nog niet opgefokt zijn en zich nog een beetje vriendelijk en geduldig voordoen. Ik vroeg de vrouw achter het loket of ze mooie enveloppen had en postzegels voor België. “Jazeker”, zei ze. “Ik heb er 28 nodig”, zei ik op mijn beurt. Ik had een enorme zucht verwacht, maar tot mijn verbazing nam ze enveloppen en postzegels zonder mokken. Ik betaalde en telde alles. 21 enveloppen en 21 postzegels, typisch! Soms vraag ik me af of ik echt zo onduidelijk spreek. Ik wilde teruggaan, maar ondertussen had een бабушка zich al geïnstalleerd aan het loket. Zij duwde me al de hele tijd toen de vrouw nog met mij bezig was. Zo’n opdringerige mensen vind je volgens mij nergens anders dan in Rusland. De Russische personal bubble is ook zoooo klein. Als ze met je praten, is hun gezicht vaak slechts tien centimeter van dat van mij verwijderd. Dan mogen ze nog zo sympathiek zijn, ik wil hun adem niet echt voelen, laat staan ruiken.

Terug naar de post, deze keer naar een kantoor een eindje verder van de общежитие. Daar werkten ze volgens Kasia snel en hadden ze ook leuke enveloppen. Toen ik daar aankwam stond er een enorme rij, maar het ging vrij vlug vooruit. Plots besefte ik dat ik helemaal geen geld meer had om de overige enveloppen te kopen. Enkel nog voor mijn trio van brieven voor iemand uit het Emblemse. ”Марки у нас нету сегодня.” Typisch. Dan maar naar huis. Maar daar wachtte me nog een verrassing. Het briefje waar ik zo lang op heb gewacht was er eindelijk. Terug naar het postkantoor! En nu hetgeen 500 meter verder. Als mijn bankkaart niet in het pakje had gezeten, was ik er niet blijven wachten. Ik heb geen idee wat iedereen doet in het postkantoor, maar altijd, echt altijd staat er superveel volk, is er maar 1 loket geopend en houden de bedienden zich 20 minuten (!!!) met 1 persoon bezig. “Dat formuliertje moet u nog invullen.”  Blablabla. Dan was het mijn beurt. Ik kreeg mijn pakje en vroeg drie postzegels voor België. Ik kreeg er honderd! “Twee van die en één van deze twee en op de laatste al deze”, zei de vrouw. 13 postzegels op één f*cking brief! “U mag ze over elkaar plakken hoor.” Ja, liefst! En wat ik ook niet begrijp is dat ik de ene keer 25 roebel aan postzegelwaarde krijg, de andere keer 21, nu 23 in het kantoor bij ons en 20,5 in het kantoor bij de universiteit! Mogen de bedienden zelf kiezen hoeveel ze vragen? Als ze slecht gezind zijn 25 roebel, maar als ze goedgeluimd zijn, vragen ze slechts 21? Of hoe zit dat? Vreeeeeemd.

Ach ja, na een uur had ik mijn bankkaart en heb ik uiteindelijk mijn brieven kunnen versturen. Nu de rest nog…

Het begint weer een lange ‘aflevering’ te worden, dus zal ik het nu kort houden en een beetje samenvatten.

Maandag: laserschooten met enkele mensen van Duits en hun vrienden van de andere klas Duits. Chillage à la plage. Ik ben twee keer op de zesde plaats (van de twaalf) geëindigd, mooi. En maar 2,5€ per halfuur, cheeeck!

Dinsdag: bowlen met een paar van de общежитие voor Beka’s verjaardag. Hij was zo aangedaan van de mooie cadeautjes die we hebben gegeven, dat hij ons op een fles Martinichampagne trakteerde. Het was lekkere, maar ik vond het vreemd dat iedereen er ijsblokjes in deed…maar dat zal wel aan mij liggen. Bovendien werd de bowlingbaan verlicht met blauw neonlicht en blacklight, waardoor zowel de bowlingballen als de witte sokken radioactief werden. Ik kreeg er enkel hoofdpijn van. Ik heb wel drie strikes gegooid! De eerste als allereerste worp van iedereen. En net zoals iedereen was ikzelf ook enorm verbaasd. Kwinten en Zhiju (of zoiets), die nog nooit had gebowld, bleken echte bowlingmeesters te zijn. Kasia, daarentegen, moet nog een beetje oefenen. In ieder geval heeft iedereen zich geamuseerd.

Woensdag en donderdag: niet zo interessant. We hebben in het seminarie de film ‘Die Fälscher’ gezien. Ik had hem al gezien, maar hij blijft toch een klein meesterwerkje. Op het einde moest ik toch een traantje wegpinken. Veronika, een burjatmeisje dat mee in onze groep zit, nodigde ons uit om donderdag naar een club te gaan. Een vriendin van haar had haar uitgenodigd voor een soort modeshow. Maar, ik zeg het eerlijk, ik had het niet aangekunnen, dus heb ik vriendelijk bedankt. We hadden woensdag de les Russisch al gemist, omdat we wilden uitslapen (ja, rebels, maar het deed goed), dus konden we de les op vrijdag zeker niet missen.

Vrijdag: We zaten dus in de les Russisch en eindelijk, na twee weken, vroeg onze leerkracht onze cv’s. (Het was een huistaak die we twee weken geleden al hadden gekregen) Ongelooflijk, maar waar, Chinezen kennen dat blijkbaar niet. Ze hadden kopies gekregen met voorbeelden en uitleg hoe een cv op te stellen en nog sloegen ze erin om het helemaal fout te maken en vanalle toch wel belangrijke informatie te vergeten.

“Waar heb je gewerkt?” “In een restaurant.” “En hoe heette dat restaurant?” “Gewoon een restaurant in ‘Jacamaca’(vergeef me maar Chinees is nog steeds niet mijn ding).” “Hoeveel restaurants zijn er daar, maar 1?” “Nee, drie grote.” “Hoe weet de werkgever dan welk restaurant hij moet bellen om te verifiëren dat jij daar hebt gewerkt?” “Euh…” “En wat heb je daar gedaan?” “In een restaurant.” “Ja, maar wat?” <stilte> <zucht>.

Die dag was ook de eerste keer dat ik onze leerkracht kwaad heb gezien, scaaary.

’s Avonds begaven we ons naar de toneelschool van Irkutsk om een stuk te bekijken. Ik kan het in enkele woorden samenvatten. Meisje en jongen (18 jaar) houden van elkaar, maar moeders zijn ertegen, want liefde is zoals een auto. Liefde gaat over, en je moet denken aan een goede man (maar wie bepaalt wat goed is?), kinderen en studie. Blablabla, stereotiep! De uitvoering was wel goed, maar de Russen kunnen toch echt niet van elkaar afblijven! Ik had zin om midden in het stuk recht te staan en te roepen dat ze een kamer moesten huren. Op het einde werd er naar mijn mening ook net iets te veel geweend en gesnikt. Maar ik verstond het bijna allemaal. Natuurlijk drongen niet alle nuances en grapjes tot me door. Op sommige momenten schoot de hele zaal in de lach, terwijl ik als een schaap voor mij uit zat te gapen…

Zaterdag: gaan vragen in het station hoeveel een ticket kost naar Mongolië en wanneer er een trein terug is, want volgens internet zijn er blijkbaar geen en kosten de tickets een fortuin. Daarna moesten we gaan shoppen voor een skibroek. Oh jawel, we zijn gaan skieën! Vrijdagavond had Beka ons gewaarschuwd voor de prijs. “Het is hier superduur, 5000 roebel voor een broek en jas!” Na een snelle actie van mijn hersendeel dat zich bezighoudt met wiskunde, ontdekte ik dat dat 125€ was…Mijn mond viel open, zo goedkoop! In België alleen al kost een jas zoveel. Maar hij had gelijk dat het voor Rusland duur is. Ik snap echt niet hoe sommige mensen kleren kunnen kopen, eten of tripjes kunnen maken. Het skieën kostte 1290 roebel, dat is ongeveer 32€, ik vind dat veel voor in Rusland. Maar wat een geweldige overgang naar de volgende dag!

Zondag: gaan snowboarden op een ‘berg’ twintig minuutjes van de общежитие. Je kan er skieën, snowboarden, schaatsen én in een band, zoals een bobslee, naar beneden glijden, chiiiil. Met mijn nieuwe rode (!) skibroek had ik er superveel zin in. Tot ik op de piste stond. Mijn snowboard gleed niet! In het midden van de piste stopte ik en geraakte ik niet verder. Ik heb het dan maar omgeruild voor een veel beter. De 'grote' piste en dus ook de 'grote' lift was niet open en dus konden we enkel het babypistje gebruiken. Na twee keer naar beneden te zijn gegleden was ik het al beu. Het was wel grappig, omdat het voor Magali 15 jaar geleden was dat ze geskied had. De eerste afdaling ging vrij goed, dat betekent: 1 keer hard gevallen, maar daarna ging het veel beter. Maar weer, de piste was iets te plat om goed bochtjes te maken. Dan, de lift...een kutankerliftje met één stang. Ik had nog nooit zo'n lift gebruikt met een snowboard en vroeg me ook af hoe. Ik vroeg de man beneden hoe ik het beste kon gaan staan, maar hij wist het zelf niet!!! Komààn. Uiteindelijk bleek de truc de stang vast te houden tot boven. Onmogelijk! De volgende keren deed ik gewoon mijn snowboard uit en stapte omhoog. Na de middag, toen er meer volk was, bleek dat 90% van de snowboarders dat ook deden. Een minderheid kon met de lift naar boven, maar die hadden een goede positie gevonden en stonden met hun andere voet voor, basterds...

Na de middag waren er ook enkel waaghalzen die de grote, steile piste namen en dan gewoon te voet naar boven kwamen. Ik vroeg Beka om mee te gaan, maar hij wilde niet. Te gevaarlijk, zei hij. Ik wilde toch een keertje kijken en nam de 'gemakkelijke' kant, vanwaaruit je de steile piste kon zien. Steil...mijn gat! Na een halfuur naar boven klimmen en dan een halfuur uitrusten, begon ik eraan. Zalig! Jammer dat het zo kort was en dat ik wéér naar boven moest kruipen. In de tijd dat ik twee afdalingen had gedaan, waren Magali en Beka al minstens vijf keer naar beneden geskied. Na een tijdje was ik zo uitgeput dat ik gewoon niet meer kon. Volgende keer als we daarheen gaan, neem ik toch maar ski's en dat wordt ook heel grappig. Voor mij is het namelijk ook al 7 jaar geleden...

groene Kitkat is eigenlijk nog wel lekker.